Μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς

Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα το πολιτικό τοπίο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, όπου το ένα αποκλείει το άλλο και τίποτα δεν υπάρχει ανάμεσά τους. Από τη μια πλευρά η Δεξιά και από την άλλη η Αριστερά. Η «μέρα» και η «νύχτα» χωρίς να υπάρχει ενδιάμεση έκφραση, όπως λογικά θα ήταν ένας χώρος που θα κρατούσε ίσες αποστάσεις από τις δύο.



Η απουσία «ενδιάμεσου χώρου»- ενός «Κέντρου» με πολιτικά χαρακτηριστικά-  έχει υποκατασταθεί από τη κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά. Η Δεξιά διακρίνεται από μια μετριοπαθή Δεξιά, η οποία έλκεται από το Κέντρο, και από μια άλλη-«Λαϊκή»- που απομακρύνεται από το Κέντρο. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στο χώρο της Αριστεράς. Φυσικό επακόλουθο είναι η Δεξιά να θεωρεί το Κέντρο «φερετζέ» της Αριστεράς, και η Αριστερά ως «δεκανίκι» της Δεξιάς.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας «σύνθεσης» ενός «Τρίτου Πόλου» που θα μπει ανάμεσα όχι για να απομακρύνει τη Δεξιά και την Αριστερά, αλλά για να τις εμποδίσει απομακρύνοντας τες να έρθουν σε επαφή και να συγκρουσθούν. Η θεωρία της «σύνθεσης του Τρίτου Πόλου», ξεκινάει από τον «ενδιάμεσο χώρο» αλλά στην ουσία θέλει να πάει πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά. Πρόκειται για μια κεντρώα πολιτική, που αν και φαίνεται να συμβιβάζει τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος, εν τούτοις στοχεύει στην υπέρβασή τους.
Η κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αναζήτηση ενός σχήματος, που ενώ θα καλύψει τον «ενδιάμεσο χώρο»-το Κέντρο-  θα πηγαίνει παραπέρα στοχεύοντας στη Σύνθεση. Θα συμβάλλει στην άμβλυνση των αντιθέσεων, δεν θα αρνείται το δυαδικό πολιτικό σχήμα, αλλά θα το υπερβαίνει. Εν ολίγοις σήμερα η Ελλάδα έχει ανάγκη να σκεφθεί και να δράσει συνθετικά και υπερβατικά.

Οι «Τρίτοι», όσοι αποστασιοποιούνται από τη Δεξιά και την Αριστερά, αυτοί που απογοητευμένοι από τη μονομέρεια επιλέγουν την ουδετερότητα, θέλουν να κοιτάξουν πιο ψηλά και μπροστά. Δεν έχουν κανένα κόμπλεξ να αναγνωρίσουν ότι, στην Αριστερά εμπνέονται από τα ιδανικά της ισότητας και αντιστοίχως στη Δεξιά από τα ιδανικά της ελευθερίας. Συνεπώς αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι απλά η «συμμετοχή του Τρίτου», δηλαδή ένας πόλος μεταξύ των δύο. Απλά δεν διεκδικεί να είναι το «γκρίζο» ανάμεσα στο «μαύρο» και στο άσπρο». Ένα ακόμα κόμμα. Διεκδικεί να εκφράσει τη «σύνθεση του Τρίτου», δηλαδή την «διαλεκτική ενότητα» που θα φέρει το καινούριο πέρα και πάνω από τα παραδοσιακά σχήματα και τις ξεπερασμένες ιδεολογίες.


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Απο:statesmen