Δεν μπορώ να τους απολύσω… Ας τους κάνω έφεδρους!

Περί αυτού και κανενός άλλου πρόκειται. Στο ευρύτερο πλαίσιο δημοσιονομικής εξυγίανσης βασικό και – μεγαλύτερο – ρόλο παίζει το μέγεθος του δημοσίοϋπαλληλικού τομέα στην Ελλάδα. “Το προβληματικό Δημόσιο”, “το καρκίνωμα της ελληνικής οικονομίας”, “το αντιπαραγωγικό τμήμα της Χώρας” που όλοι βρίζουν αλλά και του οποίου τα δικαιώματα όλοι προστατεύουν.

Το “Δημόσιο” χτίστηκε πάνω στις πελατειακές σχέσεις. Αποτέλεσμα ήταν και η συνταγματικώς κατοχυρωμένη και πλέον πασίγνωστη “μονιμότητα” των δημοσίων υπαλλήλων.

“Να μπεί το παιδί στο Δημόσιο” ακουγόταν σε κάθε σπίτι. Αλλά το σπίτι ψηφίζει. Ο υποψήφιος θέλει τις ψήφους. Και το παιδί έμπαινε στο Δημόσιο. Και οι μισθοί αυξάνονταν. Και το έργο δεν παραγόταν. Και το χρέος αυξάνοταν. Και ήρθε η ώρα να αρχίσει να μειώνεται. Και αυτούς που κάποτε έβαλαν, πρέπει τώρα να βγάλουν. Μάλλον ο Πάγκαλος κάτι θα είπε και τότε, μπροστά σ’αυτό το γιγαντιαίο ανάχωμα ανάμεσα στην κυβέρνηση και την ομαλότητα, πιθανώς στα γαλλικά και σίγουρα όχι το “C’est une catastrophe…”.

Η απόλυση δεν γίνεται. Υπάρχει η προστασία του Συντάγματος. Η λύση, λοιπόν, είναι η εφεδρεία. Να μπούν πολλοί σε ένα καθεστώς πρώιμης συνταξιοδότησης – απο το οποίο μάλλον δεν θα βγουν ποτέ – με μειωμένες έως και 65% αποδοχές. Οι υπόλοιποι θα δουλέψουν κανονικά με τις μειώσεις που έχουν προβλεφθεί. Στην εφεδρεία προβλεπόταν πρωτίστως για όσους πλησιάζουν την συντάξιμη ηλικία, αλλά μετά φάνηκε να επεκτείνεται και σε πιο ευρύ ηλικιακό χώρο.

Γι’ αυτό… η εφεδρεία είναι κοροϊδία. Η εφεδρεία ΔΕΝ είναι η λύση. Η άρση της μονιμότητας είναι. Ένας δημόσιος φορέας που απασχολεί το 1/10 του πληθυσμού της χώρας είναι, όντως, προβληματικός. Η άρση της μονιμότητας, δηλαδή  οι απολύσεις απο τον δημόσιο φορέα, θα είχε δύο τουλάχιστον πλεονεκτήματα: α) την αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου, καθώς θα γινόταν πλέον έλεγχος που θα μπορούσε να οδηγήσει σε απόλυση, β) την εξοικονόμηση των χρημάτων που θα δίνοταν στους εφέδρους. Θα χτυπούσε την κρίση στην ρίζα της.

Κυνικό μεν, αλλά… το Δημόσιο πέθανε, αφού μας “πέθανε”…