Το λιντσάρισμα του διαδικτύου και η γοητεία της πλειοψηφίας

---

Συνηθίζουμε να μιλάμε για τον "κυρίαρχο λαό". Οι πολιτικοί μας έμαθαν πως η λαϊκή ετυμηγορία είναι έξω από κάθε μορφής αμφισβήτηση. Σαφώς στις Δημοκρατίες τα πράγματα είναι έτσι. Και πολύ σαφέστερα δεν έχουμε να αντιτάξουμε κάποιο άλλο πολίτευμα ως καλύτερο από αυτό που η χώρα μας έχει εδώ και 37 χρόνια.

Όμως και ο λαός κάνει τα λάθη του. Και οι πλειοψηφίες, οι μάζες, αρκετές φορές χάνουν την ψυχραιμία τους.
Δεν θα αναφερθώ στις πολιτικές επιλογές που έχουν φέρει τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο. Εξάλλου στο ΠΑΣΟΚ το 2009 ο λαός έδωσε "απολυταρχικό ποσοστό", όπως το ίδιο έκανε στη ΝΔ το 2004. Θα μιλήσω για μια άλλη μορφή έκφρασης του κόσμου. Αυτήν της έκφρασης στο διαδίκτυο.


Από την εμπειρία της συγγραφής άρθρων παρακολουθώ να αναδύεται συχνά η τάση της ισοπεδωτικής κριτικής απέναντι σε κάθε φωνή που εκφράζεται διαφορετικά από το μέσο όρο. Να δηλαδή, εάν γράψεις πως το μεγάλο Κράτος αποτελεί τροχοπέδη, αμέσως θα δεχθείς όχι μια γόνιμη κριτική κατά της θέσης σου, αλλά ύβρεις, προσωπικές προσβολές και κατηγορίες τις οποίες ενυπόγραφα δύσκολα θα εξέφραζε κανείς.

Βλέπετε η ανωνυμία του Μέσου είναι που δημιουργεί ελευθερία για λεκτικό λιντσάρισμα, για άσκηση φραστικού χουλιγκανισμού, για κριτική ανορθολογική και πέρα από τη γοητεία των επιχειρημάτων.

Το τελευταίο, λοιπόν, διάστημα, οποιοσδήποτε τολμήσει να αρθρώσει μια φωνή που δεν θα γοητεύει τα αφτιά των πολλών, οποιοσδήποτε προσπαθήσει να προσδιορίσει την ευθύνη της μάζας κι όχι μονάχα των πολιτικών, τυγχάνει θύμα φραστικών επιθέσεων.

Να, για παράδειγμα, την προηγούμενη εβδομάδα όταν τόλμησα να γράψω πως ο ιδιωτικός τομέας πληρώνει περισσότερο την ύφεση από ότι ο Δημόσιος πολλοί έσπευσαν να με χαρακτηρίσουν "όργανο των εργοδοτών", 'παπαγαλάκι της εξουσίας", μέχρι και "βουτυρομπεμπέ που δεν έχει δουλέψει στιγμή στη ζωή του". Κι ας μη με γνωρίζουν προσωπικά. Κι ας μην ξέρουν καν το εύρος (μικρό ή μεγάλο) της δουλειάς μου. Κι ας μην γνωρίζουν τις απόψεις μου περί εργασίας.

Εξέφρασα κάτι άλλο από αυτό που γοητεύει, άρα είμαι εχθρός. Είμαι κατά της πλειοψηφίας, άρα στην πυρά.
Αντί να ακούσουμε επιχειρήματα, λοιπόν, ακούμε άναρθρες κραυγές. Τις ίδιες που ακούγαμε το 1981 όταν ο λαός ζητούσε αλλαγή αλλά δίχως όρους, μια αλλαγή που σήμερα πληρώνουμε με το παραπάνω. Οι ίδιες κραυγές μιλούσαν το 2004 για τη μεταρρύθμιση και για σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση. Και να που επτά χρόνια μετά η χώρα βρίσκεται στον γκρεμό.

Αν λοιπόν και πάλι υποκύψουμε στη γοητεία των φωνασκούντων, αν και πάλι δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας, αν και πάλι για όλα μας φταίνε οι πολιτικοί κι όχι το στραβό μας το κεφάλι, τότε λίγα χρόνια αργότερα η χώρα όχι απλά θα έχει πτωχεύσει αλλά θα έχει πάθει κι ακόμα μεγαλύτερες ζημιές. Η κρίση λοιπόν ζητά περίσκεψη, ζητά ανάλυση, ζητά ρήξη ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
 
 Δημ. Μαρκόπουλος

Aπο: protothema