ΠΑΜΕ πού;

Γράφει ο Γιώργος Μπαρμπάκης

 

Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, η συνδικαλιστική οργάνωση που πρόσκειται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, ιδρύθηκε στις 3 Απρίλη 1999. 

Σύμφωνα με την ιδρυτική του διακήρυξη: «Είναι ανοιχτό, δημοκρατικό, ενωτικό και επιδιώκει να έχει στις γραμμές του τις πιο ζωντανές, αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. 

Έχει πανελλαδικά χαρακτηριστικά και ρίχνει το βάρος του σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους χώρους και τους κλάδους παραγωγής, του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα».

 

Η αυστηρή οργάνωση και η υποδειγματική περιφρούρηση των διαδηλώσεων του ΠΑΜΕ έχουν γίνει πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων και έχουν κοσμήσει πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Εξίσου συχνά, όμως, είναι τα επικριτικά σχόλια και τα υποτιμητικά δημοσιεύματα αναφορικά με τις άλλες δράσεις του, όπως για παράδειγμα την ανάρτηση ενός τεράστιου πανό στο βράχο της Ακρόπολης ή στον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, καθώς και τον αποκλεισμό των κρουαζιερόπλοιων στο λιμάνι του Πειραιά. Τελευταία εντυπωσιακή δράση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ ήταν η εισβολή στα γραφεία της ΓΣΕΒΕΕ, την ώρα που είχε ξεκινήσει εκεί ο «κοινωνικός διάλογος» ανάμεσα στους εκπροσώπους της εργοδοσίας και των συνδικάτων.

 

Η αγωνιστικότητα των μελών του ΠΑΜΕ είναι αδιαμφισβήτητη. Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που πολλοί εργάτες και εργαζόμενοι έχουν πυκνώσει τις τάξεις του, χωρίς απαραίτητα να ασπάζονται την ιδεολογία του μητρικού ΚΚΕ. Στην απόφαση αυτή έχουν οδηγηθεί αρκετοί δραστήριοι συμπολίτες μας, οι οποίοι βλέπουν ότι οι ελεγχόμενες και κατευθυνόμενες από τα εκάστοτε κέντρα εξουσίας μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.λπ.) δεν υπερασπίζονται στο ελάχιστο τα δικαιώματά τους, αλλά ασκούν φιλοκυβερνητική ή αντεργατική πολιτική.

Ωστόσο, αρκετοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται: συμβάλλει η αγωνιστικότητα του ΠΑΜΕ στην εύρεση κάποιας βιώσιμης λύσης στα προβλήματα που μαστίζουν την εργατική τάξη ή οι δράσεις του είναι κινήσεις εντυπωσιασμού που ουσιαστικά διεμβολίζουν την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος;

 

Η αλήθεια είναι πως, χωρίς αφύπνιση συνειδήσεων και ανάληψη δράσης, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν απτά αποτελέσματα προς όφελος των μισθωτών και των βιοπαλαιστών. Καμία κοινωνική ομάδα δεν κέρδισε ποτέ μια μάχη με τα μέλη της να κάθονται αναπαυτικά στους καναπέδες τους ή μέσα από τη σιωπή και την τυφλή υπακοή τους στα προστάγματα των ισχυρών.

Είναι, επίσης, γεγονός ότι η υπονόμευση του συνδικαλισμού στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, αλλά πολύ νωρίτερα. Σήμερα, ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των εργαζομένων δεν αναγνωρίζει στα πρόσωπα των ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους τους εκπροσώπους της συλλογικά εκπεφρασμένης βούλησής τους, αλλά επίδοξους πολιτικούς ή καταχραστές των χρημάτων τους. Αυτό έχει ως φυσική συνέπεια να τους απομακρύνει από κάθε ενασχόληση με τα κοινά στο χώρο εργασίας τους –και όχι μόνο.

 

Το ΠΑΜΕ έχει κατορθώσει να συγκεντρώσει στις τάξεις του ανθρώπους που έχουν απηυδήσει με το σάπιο κατεστημένο και διαθέτουν τη θέληση να αγωνιστούν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Παρ' όλα αυτά, μέχρι σήμερα, δεν κατάφερε να πείσει ότι έχει κάτι να προτείνει, πέρα από μια διαρκή αντίδραση στο διαμορφωμένο εδώ και χρόνια status quo.

 

Η αδυναμία του αυτή οφείλεται, κυρίως, στους άρρηκτους δεσμούς του με το ΚΚΕ, η ιδεολογική βάση του οποίου περιλαμβάνει αναχρονιστικά στοιχεία και δε φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της τα δεδομένα της διαρκώς μεταβαλλόμενης πραγματικότητας του 21ου αιώνα. Το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί ακολουθώντας το δικό του μοναχικό μονοπάτι, για να «επιβάλει» την πολυπόθητη ενότητα του εργατικού κινήματος.

 

Στη σημερινή δύσκολη συγκυρία οφείλει να συνεργαστεί με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις, μεταγγίζοντας την αγωνιστική του διάθεση και βάζοντας νερό στο «ιδεολογικό κρασί» του. Οδηγός του σε αυτή την προσπάθεια υπάρχει, και δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το ιστορικό προηγούμενο του ΕΑΜ. Μόνο έτσι θα καταστεί δυνατή η δημιουργία ενός αρραγούς συνδικαλιστικού μετώπου που θα προασπίζεται με ζέση τα κεκτημένα και θα παλεύει διαρκώς για να ανακόψει τις δυσβάστακτες απαιτήσεις για συρρίκνωση των μισθών και κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.