Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 7/6/2012
Δεν είναι τυχαίο ότι συνδικαλιστικοί φορείς και κόμματα έχουν χαράξει μια κόκκινη γραμμή σε σχέση με την ΛΑΡΚΟ με κεντρικό κορμό να αποφευχθεί σ’ αυτή τη φάση το λουκέτο στο εργοστάσιο. Το προσκήνιο και το παρασκήνιο έχει πυροδοτήσει διαλόγους που δεν μένουν μόνο σε επίπεδο κάποιων σεναρίων.
Πίσω απ’όλα αυτά μπορούμε ευδιάκριτα να εντοπίσουμε μια
σειρά από ζητήματα τα οποία έχουν σχέση με την επόμενη μέρα. Μια επόμενη μέρα η οποία είναι αυτονόητο ότι σε καμιά
περίπτωση δεν πρόκειται να είναι ίδια με την σημερινή.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι το Ταμείο όχι μόνο δεν ζητά άδειες για την βιομηχανία αλλά εισηγήθηκε να μη δοθούν.
Οι δικαιολογίες που κατατίθενται από το Ταμείο είναι ότι «έχει
αντιρρήσεις η Ε.Ε. για τέτοιου είδους παραχωρήσεις» και ακόμη
ότι «κινδυνεύει η χώρα μας να βρεθεί κατηγορούμενη για αθέμιτο ανταγωνισμό μέσα από άμεσες ή έμμεσες κρατικές ενισχύσεις». Αυτό είναι το περίβλημα.
Χρησιμοποιούν ως επιχειρηματολογία από το Ταμείο ότι και σε
άλλες περιπτώσεις σε σχέση με την ΛΑΡΚΟ έχει βρεθεί κατηγορούμενη η χώρα μας. Επικαλούνται την αύξηση μετοχικού
κεφαλαίου και τη συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου, την
οποία ερμηνεύουν ως έμμεση χρηματοδότηση, εισηγήσεις του
ελληνικού δημοσίου για λήψη δανείων από την ΛΑΡΚΟ, όπως
επίσης και άλλα θέματα.Το θολό τοπίο που δημιουργείται για την
βιωσιμότητα της επιχείρησης αποκαλύπτει και μια αθέατη σύγκρουση μεταξύ της διοίκησης της εταιρίας και της ηγεσίας του Ταμείου. Οι σκηνές που περιγράφονται αποτυπώνουν μια εικόνα ότι ο βασικός μέτοχος που είναι το Ταμείο δεν έχει επίπεδο
επικοινωνίας με τη διοίκηση της εταιρίας και πλέον τα οποιαδήποτε θέματα χάνονται στην πορεία. Αυτό αποκαλύπτει δύο ακόμη θέματα. Το πρώτο είναι ότι μαθηματικά οδηγείται η κατάσταση στην ΛΑΡΚΟ 3 αφού πρέπει να θυμίσουμε ότι η ΛΑΡΚΟ 1 βρίσκεται υπό εκκαθάριση μια εικοσαετία τώρα, η ΛΑΡΚΟ 2 είναι αυτή που δουλεύει σήμερα και η ΛΑΡΚΟ 3 είναι αυτή που θέλουν να δημιουργήσουν απαλλαγμένη από τις εμπλοκές και τα βαρίδια αυτής που λειτουργεί σήμερα.
Τα έχουν σπάσει
Η κεντρική διαφωνία μεταξύ της διοίκησης της εταιρίας και της διοίκησης του Ταμείου δείχνει να είναι καθοριστική καθώς μιλούν σε εντελώς διαφορετική γλώσσα.
ΤοΤαμείο από την πλευρά του θα ήθελε να προχωρήσει σε επιχείρηση εκκαθάρισης με λουκέτο στο εργοστάσιο και από εκεί και μετά να δημιουργήσει μια νέα εταιρεία στην οποία θα
μεταβιβαστεί ότι καθαρό υπάρχει σήμερα για να μπορέσει αυτή
η καινούργια εταιρεία να ιδιωτικοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι ο
νέος επενδυτής δεν θα έχει βαρίδια και προβλήματα από την
σημερινή εταιρεία.Άλλωστε πριν από λίγο διάστημα στη συνέλευση μετόχων του ομίλου Μυτιληναίου ο ίδιος ο κ. Μυτιληναίος προσδιόρισε τα επίπεδα των εμπλοκών κατηγορώντας δημόσια την κυβέρνηση και το Ταμείο για διγλωσσία. Έμμεσα δηλαδή ζητούσε να ξεκαθαρίσει το τοπίο για να μην υπάρξουν εμπλοκές είτε στην Ευρώπη, είτε στην Ελλάδα.
Αν υπολογίσουμε ότι η ίδια η ηγεσία του Ταμείου διεμήνυσε
στους εργαζόμενους ότι υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ενδιαφερόμενοι για το εργοστάσιο, τότε όλα πλέον δείχνουν να κινούνται γύρω από αυτό το σενάριο.
Κερδισμένοι και χαμένοι
Υπάρχει αντίσταση από την πλευρά των εργαζομένων στο να
κλείσει η επιχείρηση. Εκεί πραγματικά είναι που βρίσκουν κοινό
τόπο και με τη διοίκηση η οποία σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να
βρεθεί αυτή η εταιρία υπό καθεστώς εκκαθάρισης. Θεωρούν
ότι πρέπει να μπει επενδυτής στη συγκεκριμένη βιομηχανία,
σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχουν εκφράσει θέση να παραχωρηθούν και να πωληθούν τα δικαιώματα της επιχείρησης, δηλαδή η καρδιά και το μέλλοντων τριάντα περίπου χρόνων
που έχει μπροστά της.
Το Ταμείο από την πλευρά του θέλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ανάμεσα στα βάρη της επιχείρησης είναι αυτονόητο πως περιλαμβάνονται τα εργασιακά δικαιώματα. Εξάλλου οι κινήσεις
στις οποίες δείχνει να περιγράφει είναι λύσεις «Ολυμπιακής», την
ιδιωτικοποίηση της οποίας έκανε ο ίδιος ο κ. Μητρόπουλος.
Επομένως παραμένει κρίσιμο τι τελικά θα επιλέξει η επόμενη
κυβέρνηση μετά τις εκλογές.
Εκείνο το οποίο προκύπτει μέσα από τις ανακοινώσεις και τις
αντιδράσεις που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα είναι ότι ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος ζητά μια ανάσα. Ζητά δηλαδή
λίγη άνεση χρόνου για να μπορέσει να αντιμετωπίσει πολιτικά
με την επόμενη κυβέρνηση την οποιαδήποτε εξέλιξη.Ορισμένοι
αισιόδοξοι θέτουν το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ που
περιλαμβάνεται στο μνημόνιο σαν ένα από τα ζητήματα τα
οποία θα μπορούσαν να επαναδιαπραγματευθούν. Ωστόσο η
βιασύνη του Ταμείου και η πίεση από την Ε.Ε. για πολιτικές δεσμεύσεις δείχνουν ότι οτιδήποτε διαφορετικό δεν έχει μέλλον.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμη και οι εργαζόμενοι έμμεσα αφήνουν στην άκρη το θέμα της ιδιωτικοποίησης, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν εργασιακά και θέσεις εργασίας.
Έτσι μέσα από τις ανακοινώσεις εκείνο το οποίο βλέπουμε είναι να προσδιορίζουν τις επόμενες εξελίξεις σε ένα συγκεκριμένο χρόνο, γεγονός το οποίο αρχίζει να προβληματίζει. Καταρχήν σε καμία ανακοίνωση δεν γίνεται λόγος για παραχώρηση στην εταιρία των δικαιωμάτων. Αντίθετα γίνεται λόγος για παράταση των μισθώσεων ή στην καλύτερη περίπτωση πάγωμα της διαδικασίας για 18 μήνες όπως τουλάχιστον ζητά η ΓΣΕΕ με επιστολή της στον πρωθυπουργό.
Οι αντιφάσεις
Κεντρικό σημείο που λίγο πολύ προδίδει και τις μελλοντικές κινήσεις αλλά και την σοβαρότατη αντιπαράθεση μεταξύ Ταμείου και του ΔΣ της ΛΑΡΚΟ είναι το γεγονός ότι υπάρχουν αντιφατικά στοιχεία σε σχέση με την ερμηνεία των οικονομικών δεδομένων. Όλα συγκλίνουν λοιπόν ότι καθόλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τοΤαμείο αναφέρεται στο στρατηγικό σχέδιο που υπέβαλε η επιχείρηση και σύμφωνα με το οποίο αποτυπώνονται ζημιές σε ετήσια βάση προσδιορίζοντας ότι είναι ασύμφορη παραγωγή για το εργοστάσιο όταν η τιμή του νικελίου είναι κάτω από 19.000 $. Την ίδια στιγμή παρουσιάζονται οικονομικά μεγέθη τα οποία δείχνουν κερδοφορία για την επιχείρηση πράγμα το οποίο γίνεται σημαία στα χέρια των εργαζομένων.Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς μιλούν και για αυτοδιαχείριση όταν την ίδια στιγμή οι συνάδελφοί τους δίνουν βήμα στην ιδιωτικοποίηση αρκεί να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα. Σε κάθε περίπτωση η διαμορφωμένη άποψη είναι ότι το Ταμείο χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετικά στοιχεία από εκείνα που χρησιμοποιεί στο δημόσιο διάλογο η ίδια η διοίκηση της
επιχείρησης.
Δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο γεγονός ότι ακόμη και η
διοίκηση της επιχείρησης εκφράζει τη βούληση να παραιτηθεί πέντε μέρες πριν από την εκπνοή των αδειών λειτουργίας
που είχαν χορηγηθεί.
Συγχρόνως όλες οι ανακοινώσεις δημιουργούν την αίσθηση ότι απλά και μόνο ζητούν μια χρονική ανάσα χωρίς να σημαίνει ότι έχουν διαφορετικές συγκλίσεις σε ό,τι αφορά τον οδικό
χάρτη.
Έτσι το θέμα της ΛΑΡΚΟ είτε στα στενά χρονικά περιθώρια, είτε σε μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια είναι ένα θέμα το οποίο κινείται στην κατεύθυνση να διευθετηθεί. Εκείνο που παραμένει
άγνωστο είναι όμως σε ποιο βαθμό θα υπάρξει συμφωνία σε ότι αφορά την διευθέτηση. Αυτό σημαίνει ότι οι κόντρες αναμένεται να είναι κυρίαρχες, το σύνολο των φορέων θα καταθέτει τις απόψεις του και πολύ δε περισσότερο η στρατηγική την οποία έχει χαράξει η κυβέρνηση παραμένει μονοσήμαντη.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 7/6/2012
Πίσω απ’όλα αυτά μπορούμε ευδιάκριτα να εντοπίσουμε μια
σειρά από ζητήματα τα οποία έχουν σχέση με την επόμενη μέρα. Μια επόμενη μέρα η οποία είναι αυτονόητο ότι σε καμιά
περίπτωση δεν πρόκειται να είναι ίδια με την σημερινή.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι το Ταμείο όχι μόνο δεν ζητά άδειες για την βιομηχανία αλλά εισηγήθηκε να μη δοθούν.
Οι δικαιολογίες που κατατίθενται από το Ταμείο είναι ότι «έχει
αντιρρήσεις η Ε.Ε. για τέτοιου είδους παραχωρήσεις» και ακόμη
ότι «κινδυνεύει η χώρα μας να βρεθεί κατηγορούμενη για αθέμιτο ανταγωνισμό μέσα από άμεσες ή έμμεσες κρατικές ενισχύσεις». Αυτό είναι το περίβλημα.
Χρησιμοποιούν ως επιχειρηματολογία από το Ταμείο ότι και σε
άλλες περιπτώσεις σε σχέση με την ΛΑΡΚΟ έχει βρεθεί κατηγορούμενη η χώρα μας. Επικαλούνται την αύξηση μετοχικού
κεφαλαίου και τη συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου, την
οποία ερμηνεύουν ως έμμεση χρηματοδότηση, εισηγήσεις του
ελληνικού δημοσίου για λήψη δανείων από την ΛΑΡΚΟ, όπως
επίσης και άλλα θέματα.Το θολό τοπίο που δημιουργείται για την
βιωσιμότητα της επιχείρησης αποκαλύπτει και μια αθέατη σύγκρουση μεταξύ της διοίκησης της εταιρίας και της ηγεσίας του Ταμείου. Οι σκηνές που περιγράφονται αποτυπώνουν μια εικόνα ότι ο βασικός μέτοχος που είναι το Ταμείο δεν έχει επίπεδο
επικοινωνίας με τη διοίκηση της εταιρίας και πλέον τα οποιαδήποτε θέματα χάνονται στην πορεία. Αυτό αποκαλύπτει δύο ακόμη θέματα. Το πρώτο είναι ότι μαθηματικά οδηγείται η κατάσταση στην ΛΑΡΚΟ 3 αφού πρέπει να θυμίσουμε ότι η ΛΑΡΚΟ 1 βρίσκεται υπό εκκαθάριση μια εικοσαετία τώρα, η ΛΑΡΚΟ 2 είναι αυτή που δουλεύει σήμερα και η ΛΑΡΚΟ 3 είναι αυτή που θέλουν να δημιουργήσουν απαλλαγμένη από τις εμπλοκές και τα βαρίδια αυτής που λειτουργεί σήμερα.
Τα έχουν σπάσει
Η κεντρική διαφωνία μεταξύ της διοίκησης της εταιρίας και της διοίκησης του Ταμείου δείχνει να είναι καθοριστική καθώς μιλούν σε εντελώς διαφορετική γλώσσα.
ΤοΤαμείο από την πλευρά του θα ήθελε να προχωρήσει σε επιχείρηση εκκαθάρισης με λουκέτο στο εργοστάσιο και από εκεί και μετά να δημιουργήσει μια νέα εταιρεία στην οποία θα
μεταβιβαστεί ότι καθαρό υπάρχει σήμερα για να μπορέσει αυτή
η καινούργια εταιρεία να ιδιωτικοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι ο
νέος επενδυτής δεν θα έχει βαρίδια και προβλήματα από την
σημερινή εταιρεία.Άλλωστε πριν από λίγο διάστημα στη συνέλευση μετόχων του ομίλου Μυτιληναίου ο ίδιος ο κ. Μυτιληναίος προσδιόρισε τα επίπεδα των εμπλοκών κατηγορώντας δημόσια την κυβέρνηση και το Ταμείο για διγλωσσία. Έμμεσα δηλαδή ζητούσε να ξεκαθαρίσει το τοπίο για να μην υπάρξουν εμπλοκές είτε στην Ευρώπη, είτε στην Ελλάδα.
Αν υπολογίσουμε ότι η ίδια η ηγεσία του Ταμείου διεμήνυσε
στους εργαζόμενους ότι υπάρχουν τουλάχιστον πέντε ενδιαφερόμενοι για το εργοστάσιο, τότε όλα πλέον δείχνουν να κινούνται γύρω από αυτό το σενάριο.
Κερδισμένοι και χαμένοι
Υπάρχει αντίσταση από την πλευρά των εργαζομένων στο να
κλείσει η επιχείρηση. Εκεί πραγματικά είναι που βρίσκουν κοινό
τόπο και με τη διοίκηση η οποία σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να
βρεθεί αυτή η εταιρία υπό καθεστώς εκκαθάρισης. Θεωρούν
ότι πρέπει να μπει επενδυτής στη συγκεκριμένη βιομηχανία,
σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχουν εκφράσει θέση να παραχωρηθούν και να πωληθούν τα δικαιώματα της επιχείρησης, δηλαδή η καρδιά και το μέλλοντων τριάντα περίπου χρόνων
που έχει μπροστά της.
Το Ταμείο από την πλευρά του θέλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
Ανάμεσα στα βάρη της επιχείρησης είναι αυτονόητο πως περιλαμβάνονται τα εργασιακά δικαιώματα. Εξάλλου οι κινήσεις
στις οποίες δείχνει να περιγράφει είναι λύσεις «Ολυμπιακής», την
ιδιωτικοποίηση της οποίας έκανε ο ίδιος ο κ. Μητρόπουλος.
Επομένως παραμένει κρίσιμο τι τελικά θα επιλέξει η επόμενη
κυβέρνηση μετά τις εκλογές.
Εκείνο το οποίο προκύπτει μέσα από τις ανακοινώσεις και τις
αντιδράσεις που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα είναι ότι ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος ζητά μια ανάσα. Ζητά δηλαδή
λίγη άνεση χρόνου για να μπορέσει να αντιμετωπίσει πολιτικά
με την επόμενη κυβέρνηση την οποιαδήποτε εξέλιξη.Ορισμένοι
αισιόδοξοι θέτουν το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ που
περιλαμβάνεται στο μνημόνιο σαν ένα από τα ζητήματα τα
οποία θα μπορούσαν να επαναδιαπραγματευθούν. Ωστόσο η
βιασύνη του Ταμείου και η πίεση από την Ε.Ε. για πολιτικές δεσμεύσεις δείχνουν ότι οτιδήποτε διαφορετικό δεν έχει μέλλον.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμη και οι εργαζόμενοι έμμεσα αφήνουν στην άκρη το θέμα της ιδιωτικοποίησης, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν εργασιακά και θέσεις εργασίας.
Έτσι μέσα από τις ανακοινώσεις εκείνο το οποίο βλέπουμε είναι να προσδιορίζουν τις επόμενες εξελίξεις σε ένα συγκεκριμένο χρόνο, γεγονός το οποίο αρχίζει να προβληματίζει. Καταρχήν σε καμία ανακοίνωση δεν γίνεται λόγος για παραχώρηση στην εταιρία των δικαιωμάτων. Αντίθετα γίνεται λόγος για παράταση των μισθώσεων ή στην καλύτερη περίπτωση πάγωμα της διαδικασίας για 18 μήνες όπως τουλάχιστον ζητά η ΓΣΕΕ με επιστολή της στον πρωθυπουργό.
Οι αντιφάσεις
Κεντρικό σημείο που λίγο πολύ προδίδει και τις μελλοντικές κινήσεις αλλά και την σοβαρότατη αντιπαράθεση μεταξύ Ταμείου και του ΔΣ της ΛΑΡΚΟ είναι το γεγονός ότι υπάρχουν αντιφατικά στοιχεία σε σχέση με την ερμηνεία των οικονομικών δεδομένων. Όλα συγκλίνουν λοιπόν ότι καθόλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τοΤαμείο αναφέρεται στο στρατηγικό σχέδιο που υπέβαλε η επιχείρηση και σύμφωνα με το οποίο αποτυπώνονται ζημιές σε ετήσια βάση προσδιορίζοντας ότι είναι ασύμφορη παραγωγή για το εργοστάσιο όταν η τιμή του νικελίου είναι κάτω από 19.000 $. Την ίδια στιγμή παρουσιάζονται οικονομικά μεγέθη τα οποία δείχνουν κερδοφορία για την επιχείρηση πράγμα το οποίο γίνεται σημαία στα χέρια των εργαζομένων.Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς μιλούν και για αυτοδιαχείριση όταν την ίδια στιγμή οι συνάδελφοί τους δίνουν βήμα στην ιδιωτικοποίηση αρκεί να εξασφαλίσουν θέσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα. Σε κάθε περίπτωση η διαμορφωμένη άποψη είναι ότι το Ταμείο χρησιμοποιεί εντελώς διαφορετικά στοιχεία από εκείνα που χρησιμοποιεί στο δημόσιο διάλογο η ίδια η διοίκηση της
επιχείρησης.
Δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο γεγονός ότι ακόμη και η
διοίκηση της επιχείρησης εκφράζει τη βούληση να παραιτηθεί πέντε μέρες πριν από την εκπνοή των αδειών λειτουργίας
που είχαν χορηγηθεί.
Συγχρόνως όλες οι ανακοινώσεις δημιουργούν την αίσθηση ότι απλά και μόνο ζητούν μια χρονική ανάσα χωρίς να σημαίνει ότι έχουν διαφορετικές συγκλίσεις σε ό,τι αφορά τον οδικό
χάρτη.
Έτσι το θέμα της ΛΑΡΚΟ είτε στα στενά χρονικά περιθώρια, είτε σε μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια είναι ένα θέμα το οποίο κινείται στην κατεύθυνση να διευθετηθεί. Εκείνο που παραμένει
άγνωστο είναι όμως σε ποιο βαθμό θα υπάρξει συμφωνία σε ότι αφορά την διευθέτηση. Αυτό σημαίνει ότι οι κόντρες αναμένεται να είναι κυρίαρχες, το σύνολο των φορέων θα καταθέτει τις απόψεις του και πολύ δε περισσότερο η στρατηγική την οποία έχει χαράξει η κυβέρνηση παραμένει μονοσήμαντη.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 7/6/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου