Τους ανθρώπους εγώ τους κρίνω από το τι κάνουν στην καθημερινή τους ζωή. Από τη νοοτροπία τους και τη συμπεριφορά τους στους δικούς τους ,τους γύρω τους και στους ξένους το πώς ζουν,με λίγα λόγια. Αυτό είναι το κριτήριο μου για να κατατάξω κάποιον σε μια κατηγορία.
Η ίδια η ζωή μου έχει αποδείξει επανειλημμένος (επανειλημμένα στην επαναστατική), ότι το τι δηλώνει καθένας σπανίως έχει σχέση με το τι είναι. Αντίθετα (εδώ συγχωρείται η δημοτικια) μάλιστα, όσο πιο ριζοσπάστης και επαναστάτης δηλώνει ότι είναι κανένας τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να κρύβει μέσα του έναν συντηρητικό αυταρχικό εξουσιαστή. Ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται μόλις εξασφαλιστεί η πρώτη καρέκλα - ή άλλη θέση - εξουσίας.
Αντιστοίχως (εδώ το αντίστοιχα θα έμοιαζε με το ευτυχά) όσο πιο πολλά λέει κανείς τόσο μεγαλύτερη είναι η βεβαιότητα,ότι τα λόγια του είναι κενά περιεχόμενου. Επίσης, όσο πιο φανφαρονικές είναι οι λέξεις του τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να πρόκειται περί αερολογιών.
Δεν είναι η πρώτη, αλλά η νιοστή φορά που μου έρχονται στο μυαλό όλα αυτά. Όπως και η δημοκρατικότητα καθενός,που στην καθημερινή του ζωή οι κινήσεις του - από την κυκλοφοριακή του αγωγή μέχρι τον τρόπο που συμπεριφέρεται στο δρόμο και στη δουλειά του,στους σερβιτόρους και στην ουρά της στάσης - φανερώνουν συνήθως έναν αγενή και αντικοινωνικό ατομιστουλη, έως και έναν μικρό σατράπη.
Φυσικά,υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αλλά οι εξαιρέσεις δεν δημιουργούν μεχρι στιγμής κυρίαρχη κοινωνική νοοτροπία. Αντιθέτως, οι εξαιρέσεις δολοφονούνται κάθε μέρα ψυχικά και σωματικά μέσα σ αυτή την αρένα.
Και δεν εκπλήσσομαι ποτέ, που άνθρωποι με την ίδια νοοτροπία δηλώνουν διαφορετικές πολίτικες τοποθετήσεις και υπερασπίζονται διαφορετικές ιδεολογίες.
Σχεδόν πάντα όλα αυτά μαρτυρούν βαθιά καταπίεση και έντονα συμπλέγματα κατωτερότητας. Έλλειψη κοινωνικής αγωγής. Παντελή απουσία αστικής κοινωνικής συνείδησης. Άγνοια κανόνων αλληλοσεβασμού συμβίωσης. Κυρίως, μαρτυρούν ανωριμότητα. Δεδομένου οτι το αυγό έκανε την κότα δεν έχω απορία για τον υπαίτιο αυτής της αντικοινωνιας, που ζούμε.
Πίσω από το παιδί αναζητήστε τον γονιό, αναζητήστε το σχολειο, αναζητήστε αυτόν που βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Αυτον που έχει την ισχύ να εξουσιάζει και να εκβιάζει. Είτε με την ισχύ της θέσης είτε με την ισχύ της τσέπης. Επειδή αυτός που έχει την ισχυ δεν έχει κανένα ελαφρυντικό και κανένα άλλοθι. Ο γονιός, ο δάσκαλος, ο εργατικός και ο πολιτικός ταγός και ο οικονομικός εξουσιαστής είναι ταυτοχρόνως και η κότα και τ αυγό. Και η κοινωνία ολόκληρη είναι όμηρος τους. Και τίποτε δεν θα αλλάξει ποτέ εδώ - και πουθενά αλλού - αν κάποιος ή κάποιοι απ ολα αυτά τα αυγά δεν σπάσουν μια μέρα τον φαύλο κυκλο. Αν δεν αποφασίσουν ότι η μέχρι τώρα νοοτροπία τους είναι καταστροφική γιατί ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ την κοινωνία. ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ την επωφελή συμβίωση. Όχι όποια συμβίωση. ΤΗΝ ΕΠΩΦΕΛΗ για το μεγάλο πλήθος του συνόλου. Αυτό είναι κοινωνία.
Μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό έντονα, ακούγοντας τις αρλουμπολογιες διαφόρων νέων υπουργών, διαφόρων νέων ριζοσπαστών, διαφόρων μόνιμων επαναστατών, διαφόρων γνωστών απατεώνων και κλεφτών της περιουσίας του λαού, διαφορων θρασύτατων παραγόντων της ζωής του τόπου και διαφορων ψευτών. Επιπλέον, μου ήρθαν στο μυαλό έντονα,γιατί κυκλοφορώντας, όπως πάντα στους δρόμους συνάντησα σε κάθε βήμα την ίδια νοοτροπία και την ίδια συμπεριφορά μιας αντικοινωνικής κοινωνίας. Η οποία,είναι φανερό, ότι χρειάζεται ένα πάρα πολύ ισχυρό τράνταγμα για να αλλάξει και να πάει παραπέρα. Τα ήδη υπό εξέλιξη βάσανα της δεν της αρκούν. Δεν παράγουν φαίνεται ικανό τράνταγμα.
Είναι σοφότερο να το προκαλέσει η ίδια παρά να το υποστεί από άλλους. Το ξέρει;
του Γ. Παπαδόπουλου- Τετράδη
Aπο:tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου