Που πάει η PLEXACO και τι θα κάνουν οι εργάτες;

Στα δικαστήρια της Θήβας παρέστησαν μαζικά στις 25 Ιούνη οι εργάτες της PLEXACO για να υποστηρίξουν την αγωγή τους εναντίον της εταιρίας εξαιτίας της μη καταβολής δεδουλευμένων 6 μηνών, ενώ οι ίδιοι βρίσκονται πλέον σε επίσχεση εργασίας.

Σε συμπαράσταση των εργαζομένων παραβρέθηκαν, ο Σωτήρης Παπαδημητρίου (ΕΕΚ), μέλος της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών & μέλος του ΔΣ του ΕΚ Λιβαδειάς, ο Γιώργος Καβάλος (ΚΚΕ), πρόεδρος του κλαδικού σωματείου Σπάρτακος και μέλος του ΠΑΜΕ, ο Γιάννης Σταθάς, πρόεδρος του ΕΚ Λιβαδειάς και πρόσφατα εκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Βοιωτία.

Όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, η δικάσιμος αναβλήθηκε, καθώς ο δικηγόρος της εταιρείας επικαλέστηκε την ύπαρξη ιδιώτη επενδυτή ο οποίος θα συμμετάσχει στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας και ο οποίος εντός της εβδομάδας θα προχωρήσει σε συγκεκριμένες προτάσεις που θα επιλύσουν τα προβλήματα βιωσιμότητας της επιχείρησης.

Η αναβολής αλλά και η φήμη περί επενδυτή, οδήγησαν τους παριστάμενους εργαζόμενους να πραγματοποιήσουν mini επιτόπια σύσκεψη με το δικηγόρο τους κο Τουλουμάκο (υποψήφιος βουλευτής Βοιωτίας του ΚΚΕ). Το εργοστασιακό σωματείο των εργαζομένων, που έχει προσωρινό ΔΣ εξαιτίας της πρόσφατης σύστασής του, θέλησε να ενημερώσει και όσους παραβρέθηκαν για συμπαράσταση.

Η σύσκεψη, ο επενδυτής και η πτώχευση.

Στη mini σύσκεψη και σε αντίθεση με τις πληροφορίες που διοχετεύει η διοίκηση της εταιρείας, οι εργάτες έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερο το ενδεχόμενο της πτωχευτικής διαδικασίας, φαινόμενο σύνηθες από τη πλευρά των εργοδοτών προκειμένου να προστατευθούν από τους πιστωτές τους.

Το ενδεχόμενο της κατάθεσης αίτησης πτώχευσης, που μέχρι σήμερα δεν είχε διερευνηθεί από τους εργαζόμενους, θέτει επιπρόσθετα καθήκοντα, επιπλέον αυτών που έχουν αναλάβει οι εργαζόμενοι μέσω των νομικών τους παρεμβάσεων και το οποίο θέτει εν αμφιβόλλω τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες θα υπάρξει ιδιώτης επενδυτής (όπως ισχυρίζεται η εργοδοσία), αν δηλαδή θα προκύψει πριν ή μετά την πτωχευτική διαδικασία, με ή χωρίς τους υφιστάμενους εργαζόμενους.

Από μόνο του αυτό το ενδεχόμενο θέτει το καθήκον στους εργαζόμενους να διασφαλίσουν ότι η παραγωγική μονάδα στα Οινόφυτα…υπάρχει, δηλαδή να διασφαλιστεί ο πάγιος εξοπλισμός, πρώτες ύλες ή έτοιμα προϊόντα. Αυτό σημαίνει ότι παράλληλα με οποιαδήποτε νομική διαδικασία επιλεχθεί, η άμεση κινητοποίηση των εργαζομένων για την περιφρούρηση του εργοστασίου είναι ένα άμεσο καθήκον, καθώς όχι σε λίγες περιπτώσεις μηχανήματα αποξηλώνονται, νέες ανώνυμες εταιρείες δημιουργούνται σε χρόνο ρεκόρ και οι εργαζόμενοι μένουν με ένα κουφάρι στα χέρια τους και με ένα μουτζούρη στη τσέπη τους.

Οι «έξωθεν συμβουλές» και η αγωνία.

Η πρόταση, για μια άμεση γραπτή δέσμευση, όσων εργαζομένων βρέθηκαν στα δικαστήρια της Θήβας, ότι θα αναλάβουν άμεσα αυτό το καθήκον, σκόνταψε στις ισχυρές αυταπάτες (και μέλους του προσωρινού ΔΣ), ότι πιθανότατα αυτό να θορυβήσει τον μελλοντικό (αλλά άγνωστο μέχρι σήμερα) ιδιώτη επενδυτή. Αυτή η δέσμευση θα έβαζε σε κίνηση τους εργάτες να δράσουν, προκειμένου να δοθεί κι ένα μήνυμα στην εργοδοσία ότι καμιά απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί ερήμην τους.

Οι εργαζόμενοι έλαβαν σοβαρά υπόψη τους τις σχετικές προειδοποιήσεις (ίσως λίγο πιο έμπειρων συνδικαλιστών) και αποφάσισαν να μεταβούν στο ΕΚ Θήβας για να συνεχίσουν την συζήτησή τους, -δυστυχώς δεν υπήρχε εκείνη την ώρα διαθέσιμη αίθουσα- με αποτέλεσμα να κατευθυνθούν στο εργοστάσιο στο Σχηματάρι για να ζητήσουν και τις απαραίτητες διευκρινήσεις από την εργοδοσία.

Σε αυτή τη mini σύσκεψη, διατυπώθηκε η εύλογη επιφύλαξη των ορισμένων μελών του ΔΣ, ότι μια κλειστή συνεδρίαση των εργαζομένων είναι προτιμότερη για να αποφευχθούν οι … έξωθεν παρεμβάσεις στον αγώνα των εργατών.

Η σχετική αιτιολογία δεν έχει κάποια βάση: Αυτοί που τελικά αποφασίζουν είναι οι εργαζόμενοι. Κάθε πρόταση που κατατίθεται πρέπει να αξιολογηθεί και να ελεγχθεί με υπευθυνότητα από το ΔΣ και τη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων.

Κατάσταση πολέμου.

Θα πρέπει να επισημάνουμε στους εργαζόμενους της PLEXACO ότι βρίσκονται σε κατάσταση πολέμου. Οι μέθοδοι τους και οι διαδικασίες τους πρέπει να ανταποκρίνονται στις συνθήκες της μάχης. Το ΔΣ μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα σημερινά καθήκοντα. Χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία των εργαζομένων μαζί του. Πρέπει να δημιουργηθούν ομάδες που θα ασχοληθούν με τα νομικά ζητήματα, τα οργανωτικά (περιφρούρηση εργοστασίου, οργάνωση κινητοποιήσεων), την οργάνωση της αλληλεγγύης και της στήριξης των μαχόμενων εργαζομένων, να διασφαλιστούν οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι για τη διεξαγωγή του αγώνα αλλά και για να υποστηριχτούν εργάτες που αντιμετωπίζουν τα όρια της επιβίωσης, την οργάνωση της επικοινωνίας και της προπαγάνδας του αγώνα.

Συνήθως, οι ανοικτές επιτροπές αγώνα, που συγκεντρώνουν όλους τους εργάτες αλλά και κάθε μαχόμενο στοιχείο είναι οι πιο κατάλληλες μορφές για να ξεκινήσει κανείς μια μάχη με αξιώσεις χωρίς να …καπελωθεί. Αυτό δεν υποκαθιστά σε καμιά περίπτωση την αυτοτέλεια του σωματείου, των οργάνων του ή των διαδικασιών του. Αντίθετα, το ΔΣ και το σωματείο των εργαζομένων συγκροτούν τις αναγκαίες μορφές για τη μάχη.

Όμως ούτε αυτό είναι αρκετό όπως έχει δείξει η μέχρι τώρα εμπειρία μας. Χρειάζεται και το αναγκαίο περιεχόμενο, που μπορούμε να το συζητήσουμε όταν τεθούν οι αναγκαίοι όροι για να νικήσει ο αγώνας των εργατών. Σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να κατανοηθεί ότι χρειάζεται άμεση δράση για τη προάσπιση των ζωτικών συμφερόντων των εργαζομένων.

Η θεωρία των ένδικων μέσων & της «νομιμότητας».

Σε πολλούς εργατικούς αγώνες, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις υποτάσσονται στα ένδικα μέσα που προκρίνει συνήθως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία…για να πιεστούν οι εργοδότες. Στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης και χρεοκοπίας οι εργάτες μπλέκουν αποκλειστικά στα γρανάζια των δικαστηρίων και των νόμων που ευνοούν κατά κύριο ρόλο το κεφάλαιο. Με αυτό το σκεπτικό, οι εργάτες «πείθονται» να μην υπερβούν την νομιμότητα του κεφαλαίου για να μην έχουν ένα «κακό» προηγούμενο όταν έρθει η ώρα της άσκησης των ένδικων μέσων. Έτσι εγκαταλείπονται οι μέθοδοι της εργατικής πάλης και οι εργάτες οδηγούνται στον αργό θάνατο.

Η θέση μας είναι τελείως αντίστροφη: Κάθε νόμιμο και ένδικο μέσο πρέπει να υποταχτεί στις ανάγκες των εργατών και του αγώνα τους, δηλ. να μείνει το εργοστάσιο ανοικτό, υπό λειτουργία και χωρίς τους εργοδότες-μετόχους εφόσον δεν υπάρξει άλλος δρόμος σήμερα. Η «νομιμότητα» των ενεργειών καθορίζονται αποκλειστικά από τη νομιμότητα των όρων ύπαρξης των εργατών. Κάθε ένδικο μέσο μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί: Όμως μια δίκη για ένα κρίσιμο εργατικό ζήτημα, όπως σήμερα, μπορεί να γίνει με λιγοστούς εκπροσώπους των εμπλεκομένων μερών ή με μια μεγάλη διαδήλωση-κινητοποίηση την ώρα της δίκης έξω από το δικαστήριο. Το δεύτερο σημαίνει να έχεις υποτάξει τα ένδικα μέσα στην αναγκαιότητα της υπέρβασης της νομιμότητας των αστικών δικαστηρίων και να είσαι έτοιμος να παλέψεις ακόμα και σε μια αρνητική, για τα συμφέροντα των εργατών, δικαστική απόφαση.

PLEXACO και κρίση.

Η PLEXACO είναι εταιρία παραγωγής πλαστικών σωλήνων με έδρα τα Μελίσσια και εργοστάσιο στο Σχηματάρι. Απασχολεί περίπου 105 εργαζόμενους. Από αυτούς, 75 εργάζονται Σχηματάρι και 85 είναι εργάτες.

Η εταιρεία αν και είναι κατά το πλείστον εξαγωγική (σε 50 χώρες όπως διατείνεται), επηρεάστηκε νωρίς από τη κρίση του ’08. Οι μόνες ελληνικές εταιρείες που άντεξαν την ύφεση της ελληνικής οικονομίας ήταν αυτές που είχαν ένα στοιχειώδη εξαγωγικό προσανατολισμό. Όμως η PLEXACO δεν στάθηκε τυχερή.

Ο «εσωτερικός» δανεισμός μέσω της αθέτησης υποχρεώσεων.

Η εταιρεία άντεξε στην αρχή της κρίσης και το 2009 η ροή των παραγγελιών είχε επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα, μέχρι και το πρώτο εξάμηνο του 2011 που παρουσιάζει ρεκόρ τζίρου. Η εργοδοσία παρόλο που ακολουθεί επιθετική πολιτική πωλήσεων, προς το τέλος του 2011 αρχίζει να εμφανίζει προβλήματα ρευστότητας εξαιτίας της γενικευμένης χρηματοπιστωτικής κρίσης. Για να εξασφαλίσει ρευστότητα, «δανείζεται» από τους εργαζόμενους, καθυστερώντας την καταβολή δεδουλευμένων. Τέτοιου είδους δανεισμός είναι ο πλέον συμφέρων, καθώς το επιτόκιο δανεισμό είναι …. μηδενικό.

Συνήθως, οι εταιρείες που φτάνουν να μην πληρώνουν για μήνες τους εργαζόμενους τους, έχουν ήδη κάνει στάση πληρωμών σε άλλες υποχρεώσεις, κυρίως προς το δημόσιο (ΙΚΑ, παρακρατούμενοι φόροι, φόρος εισοδήματος κλπ), γεγονός που τις φέρνει πιο κοντά στη λήψη αναγκαστικών μέτρων από τη πλευρά του δημοσίου. Παράλληλα προσπαθούν να επιμηκύνουν τους χρόνους αποπληρωμής υποχρεώσεων προς προμηθευτές, κυρίως με επιταγές μακράς λήξης (αν είναι εφικτό), αναζητούν πρόσθετα κεφάλαια από τις τράπεζες, τα οποία όμως σήμερα είναι δυσεύρετα εξαιτίας της χρεοκοπίας του τραπεζικού συστήματος. Ο πραγματικός θάνατος ξεκινά όταν «κοκκινίσουν» τα τραπεζικά δάνεια ή σφραγιστούν επιταγές της εταιρείας. Τότε ανοίγει ο δρόμος προς την πτωχευτική διαδικασία που είναι η μόνη πρόσφορη διαδικασία για τους εργοδότες προκειμένου να προστατευτούν από μηνύσεις, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς προσωπικών ή εταιρικών περιουσιακών στοιχείων κλπ.

Ο βασικός προμηθευτής.

Η εργοδοσία υποστηρίζει ότι πηγή του κακού αποτέλεσε η πολιτική των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΩΝ (ΕΛΠΕ) που είναι ο κύριος προμηθευτής της. Τα ΕΛ.ΠΕ άλλαξαν το 2011 τους όρους συναλλαγής στην εσωτερική αγορά, απαιτώντας να πληρώνονται για κάθε παραγγελία σε μετρητά προκειμένου να θωρακιστούν από τη κρίση και να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο της απαγόρευσης αγοράς ιρανικού πετρελαίου, αν και ΕΛ.ΠΕ, παρά τους γενικότερους δυσμενείς παράγοντες στην παγκόσμια αγορά δεν αντιμετώπισαν προβλήματα ρευστότητας. Παρά την προμήθεια πετρελαίου από άλλους αγοραστές προκειμένου να αντικατασταθεί η αγορά πετρελαίου από το Ιράν (η Ελλάδα προμηθευόταν το 40% του πετρελαίου από το Ιράν) λόγω των διεθνών κυρώσεων του πυρηνικού του προγράμματος, τα ΕΛ.ΠΕ δεν είχαν σημαντική μεταβολή των όρων αγοράς πετρελαίου. Πιθανότατα επρόκειτο για προληπτικό μέτρο (που όμως οδήγησε σε ασφυξία εταιρείες όπως η PLEXACO) ή μέτρο στραγγαλισμού των μικρών επιχειρήσεων και συγκέντρωσης της εναπομένουσας αγοράς πλαστικών εντός κι εκτός χώρας σε λίγα χέρια.

Η πιστωτική ασφυξία.

Άλλοι παράγοντες που μπορούν να συντελέσουν στην κατάρρευση μιας εξαγωγικής επιχείρησης που εδρεύει στην υπό πτώχευση Ελλάδα την περίοδο της μεγαλύτερης και παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης του καπιταλισμού μετά τον πόλεμο, είναι η αλλαγή των όρων δανειοδότησης από τη πλευρά των τραπεζών που δημιουργούν πιστωτική ασφυξία (μείωση κεφαλαίων κίνησης, περισσότερες εγγυήσεις, μη αναχρηματοδότηση δανείων κλπ).

Πολλές φορές εξαγωγικές επιχειρήσεις, όπως η PLEXACO, είναι αναγκασμένες για μεγάλες παραγγελίες να καταθέτουν εγγυητικές επιστολές καλής εκτέλεσης, οι οποίες ως γνωστό εκδίδονται και κατατίθενται σε τράπεζες. Είναι πιθανό αυτές να μην γίνονταν δεκτές από τους πελάτες του εξωτερικού, (οι τράπεζες του εξωτερικού απέρριπταν τις εγγυητικές των ελληνικών τραπεζών ως αφερρέγυες) αλλά αυτό οδηγεί σε μεγαλύτερη ανάγκη κεφαλαίων κίνησης που σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας γίνεται η χαριστική βολή σε πολλές επιχειρήσεις.

Η εγκατάλειψη των πελατών και άλλα πολλά που θέλουν ψάξιμο…

Σε συνθήκες αβεβαιότητας, οι πελάτες του εξωτερικού μπορεί να αποφάσισαν να αλλάξουν προμηθευτή λόγω της υψηλής αβεβαιότητας της ελληνικής οικονομίας και της αβεβαιότητας μελλοντικών παραδόσεων σε προϊόντα συνεχούς ροής. Αυτό όμως σημαίνει ένα μεγάλο πλήγμα στις πωλήσεις που επιδεινώνει τη κερδοφορία του κεφαλαίου, οδηγεί τη παραγωγική μονάδα σε χαμηλότερη παραγωγική δυναμικότητα και σε μη κάλυψη των υποχρεώσεών της.

Τα υπόλοιπα δεδομένα, που έχουν να κάνουν με την απληστία του κεφαλαίου και που διασφαλίζει τους μετόχους να μπορούν να ζήσουν πλουσιοπάροχα είναι γνωστά σε όσους έχουν δει μεγάλες εταιρείες να καταρρέουν (κότερα, βίλες, πολυκατοικίες, offshore εταιρείες, τραπεζικές καταθέσεις σε άλλες χώρες κλπ).

Ο ιδιώτης επενδυτής & η πτώχευση.

Ανεξάρτητα αν ένας ή όλοι μαζί από τα παραπάνω σημεία (ένας ενδελεχής έλεγχος από ανεξάρτητους λογιστές της εμπιστοσύνης των εργατών πιθανόν να αποκάλυπτε όλη την κατάσταση στην εταιρεία), είναι γεγονός ότι η δυσθεώρητη συσσώρευση χρεών (όσα είναι ήδη γνωστά στους εργάτες) οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η πτωχευτική διαδικασία είναι περισσότερο πιθανή, αν και η αναζήτηση πιθανού ιδιώτη επενδυτή ίσως να είναι μέσα στα σχέδια της εργοδοσίας.

Σχετικά με τον ιδιώτη επενδυτή, οι εργάτες θα πρέπει να προβληματιστούν, στο ποιος θα αναλάμβανε την αποπληρωμή των χρεών της εταιρείας, ποιος θα συνέβαλε να υπάρξει ένα σχέδιο βιωσιμότητας της επιχείρησης πριν αυτή απαλλαγεί από σημαντικό μέρος των χρεών της;

Σήμερα, στις συνθήκες χρεοκοπίας ολόκληρης της καπιταλιστικής οικονομίας, κανένας επενδυτής δεν πρόκειται να αναλάβει τα χρέη της εταιρείας, όχι τουλάχιστον πριν τον οποιοδήποτε συμβιβασμό με τους πιστωτές (αυτό περιλαμβάνει και τους εργάτες), και ενώ η κατάσταση εμφανώς γίνεται πολύ πιο δύσκολη για επενδύσεις την επόμενη περίοδο, λόγω της θύελλας που σηκώνουν η Ισπανική και Κυπριακή κατάρρευση, με την Ιταλική και Γαλλική να ακολουθούν.

Η εργοδοσία (όπως και σε πολλούς εργατικούς αγώνες που έχουμε συμμετάσχει) παραμυθιάζει τους εργάτες προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο χωρίς να τους έχει μέσα στα πόδια της. Οι υποσχέσεις ότι ο νέος επενδυτής θα τους καταβάλλει 2 μισθούς αν δεχτούν και περικοπές 20%, είναι με αυτόν το σκοπό.

Μπαίνοντας στο πτωχευτικό δίκαιο, οι εργάτες θα μπουν στην άκρη καθώς οι βασικοί πιστωτές καθορίζουν το παιχνίδι. Μόνο η αγωνιστική ενότητα και δράση μπορεί να τους κάνει ικανούς να αντιμετωπίσουν ακόμα και τις απειλές για δέκα ή παραπάνω απολύσεις, που εντέχνως αιωρούνται στον αέρα.

Ώρα για δράση!

Οι εργάτες πρέπει γρήγορα να αναλάβουν δράση για να αντιμετωπίσουν τα χειρότερα και να δεσμευτούν πως θα παλέψουν όλοι μαζί, να διασφαλίσουν ότι η περιουσία της εταιρείας δεν έχει και δεν θα κάνει φτερά.

Πρέπει άμεσα να διερευνήσουν όλες τις πτυχές του θέματος (ακόμα και τη περίπτωση της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής που οι εργάτες προσπαθούν να θέσουν το εργοστάσιο υπό τον έλεγχό τους μετά τη πτωχευτική διαδικασία), ζητώντας στοιχεία από την εργοδοσία, ψάχνοντας ταυτόχρονα μόνοι τους ή μέσω του δικηγόρου τους. Αλλά πρέπει να είναι σαφές ότι καμιά νομική ενέργεια μέχρι σήμερα (σε συνθήκες κρίσης) δεν διασφάλισε τα συμφέροντα των εργατών-να πάρουν τα λεφτά τους- και πολύ περισσότερο να διατηρήσουν τη δουλειά τους.

Αν δεν παλέψουν τώρα θα είναι χαμένοι από χέρι. Χωρίς να αποκλειστεί καμία μορφή δράσης, εξετάζοντας κάθε φορά τις συνθήκες μέσα στις γενικές τους συνελεύσεις, με δημοκρατικές διαδικασίες συζήτησης, χτίζοντας ανοικτές επιτροπές αγώνα για να συσσωρεύσουν το αναγκαίο μάχιμο δυναμικό, να αποφασίζουν για την μορφή δράσης που κάθε φορά θα εξασφαλίζει τις καλύτερες προϋποθέσεις στον αγώνα τους, δίνοντας φτερά στην προσπάθεια για συντονισμό των κινητοποιήσεων από τα κάτω, ενάντια στα εμπόδια των γραφειοκρατών που συνήθως επιδιώκουν μια θανάσιμη συνεννόηση με την εργοδοσία, θάβοντας κυριολεκτικά τους εργατικούς αγώνες.

Ενότητα των εργατικών αγώνων & πολιτική ανεξαρτησία από τη γραφειοκρατία.

Πρέπει να κατανοηθεί πως η κρίση δεν αφορά μόνο τους εργάτες της PLEXACO. Γι αυτό είναι ανάγκη να συνταχτούν στον αγώνα με όσους εργάτες βρίσκονται ήδη στον δρόμο αλλά και με όσους μπουν σε αυτόν αύριο.

Μετά τις δεκάδες γενικές απεργιακές κινητοποιήσεις που εξάγγειλαν οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με ευθύνη κύρια των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που σήμερα πρωτοστατούν για την υπογραφή κατάπτυστων συλλογικών συμβάσεων που δεν διασφαλίζουν καν τους όρους επιβίωσης των εργατών παρά μονάχα τους όρους ύπαρξης του κεφαλαίου, αφήνουν την εργατική τάξη ακέφαλη, άοπλη και προδομένη στο λάκκο της καπιταλιστικής κρίσης.

Αν και παλεύουμε μέσα στα συνδικάτα μας, θεωρούμε πλέον επιτακτική την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα που θα συνενώσει, θα οργανώσει τους εργατικούς αγώνες για να υπερασπιστούν την δουλειά τους και τη ζωή τους και να ανατρέψουν το σύστημα εκμετάλλευσης, τους πολιτικούς υπηρέτες του και τα τσιράκια του μέσα στα συνδικάτα μας.

Τα χρέη της PLEXACO αλλά και πολλών άλλων εταιριών προς το δημόσιο, οι επιδοτήσεις των αναπτυξιακών νόμων (δηλ τα λεφτά των φορολογουμένων) που δόθηκαν απλόχερα στο κεφάλαιο για να λειτουργούν οι επιχειρήσεις και όχι για να κλείνουν, η κλοπή των μισθών των εργατών, δίνουν κάθε ηθικό δικαίωμα στους εργάτες να διεκδικήσουν τον έλεγχο και την λειτουργία αυτών των επιχειρήσεων χωρίς τους καπιταλιστές.

Σήμερα δεν παρουσιάζουμε ένα λεπτομερές σχέδιο δράσης στους εργάτες της PLEXACO αλλά είμαστε πρόθυμοι να το συζητήσουμε άμεσα. Θεωρούμε κρίσιμο να αναγνωρίσουν οι εργάτες τι έχουν μπροστά τους, να σπάσουν την αναμονή, να μην παγιδευτούν μέσα στα δικαστήρια ή στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και να μπουν ορμητικά στον αγώνα για τη ζωή τους.

Ο Αχέροντας του καπιταλισμού.

Η PLEXACO και το σύστημα της διαρκούς εκμετάλλευσης τους διαβαίνουν τον Αχέροντα, το ποταμό που χωρίζει τους ζωντανούς από τους νεκρούς. Και οι δυο όμως όχθες του ποταμού του κεφαλαίου σημαίνει εργαζόμενος με 500€ ή απλήρωτος, άνεργος, άστεγος και στα συσσίτια.

Σκοπός μας είναι να κρατήσουμε τους εργάτες στην όχθη των ζωντανών αλλά του δικού μας ποταμού. Στη μια πλευρά οι εργάτες με τα εργοστάσια στα χέρια τους και στην άλλη όχθη μια χούφτα ληστές χωρίς τίποτα στα χέρια τους.

Όποιος θέλει να μας κατηγορήσει για τις «έξωθεν» συμβουλές μπορεί να το κάνει. Αν πρόκειται για φόβο, άγνοια, σύγχυση ή αυταπάτες, είναι σκόπιμο με τη συζήτηση να ξεκαθαριστούν τα πάντα.

Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα αφεντικά επιθυμούν να περάσουν τους εργάτες από το δικό τους ποταμό κι αυτή τη φορά στην όχθη των νεκρών έχοντας δώσει στον καθένα από ένα βαρύ ναρκωτικό για να μην κουνιέται η βάρκα. Αν καταφέρουν να βάλουν και όλους του εργάτες μαζί, στην ίδια βάρκα, ακόμα καλύτερα: Ακόμα και προς το θάνατο, οι καπιταλιστές σκέφτονται τι είναι πιο οικονομικό γι αυτούς.

Σωτήρης Παπαδημητρίου (Βοιωτία)

Γιάννης Χατζηγιάννης (Μαγνησία)

Μέλη της πρωτοβουλίας του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ

http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/