«Και τι θα αλλάξει με μια απεργία;» Ερώτημα που ακούγεται, όταν προκηρύσσεται, ή γίνεται απεργία, όπως σήμερα. Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι με ερώτηση: Υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει κάτι αν δεν γίνει μια κινητοποίηση; Όλα όσα έχουμε ως κατακτήσεις, ως επίπεδο ζωής και τα βρήκαμε από πατεράδες και παππούδες, μας χαρίστηκαν; Τα επιδόματα, τα δώρα, οι πρόνοιες για αρρώστους, έγκυες γυναίκες, οι συντάξεις, η κάλυψη ιατροφαρμακευτικών αναγκών.
Όλα αυτά και άλλα τόσα είναι αποτέλεσμα, απεργίας ή απειλής απεργίας. Ή μάλλον για να είμαστε πιο σαφείς, είναι αποτέλεσμα απειλής ξεσηκωμού. Και όσο πιο ανεβασμένο είναι το κομμάτι του λαού που τα διεκδικεί, τόσο πιο πολλά είναι τα οφέλη. Όσο πιο μαζικό είναι το κίνημα διεκδίκησης, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι. Και όσο πιο καθαρούς στόχους έχει τόσο περισσότερο το υπολογίζουν. Παρά τις δυσφημιστικές εκστρατείες και τις επιθέσεις life style, ως αντίπαλο δέος.
Ξέρω ότι για πολλούς αναγνώστες αυτά είναι αυτονόητα. Πιστέψτε με όμως, επειδή έχω την τύχη, ή την ατυχία, να δέχομαι καθημερινά αρκετές εκατοντάδες μηνύματα, (στούντιο, τηλέφωνα, site κλπ), σας πληροφορώ ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο, ή γνωστό. Υπάρχει κόσμος, που δοξάζει τον Θεό, επειδή μόνο και μόνο, αναπνέει. Που έχει μια δουλειά και μπορεί και επιβιώνει. Που εξασφάλισε 400 ευρώ για τον επόμενο μήνα.
Υπάρχει κόσμος που θεωρεί αδιανόητο να διεκδικήσει. Οτιδήποτε. Δουλειά, σύνταξη, μισθό, δώρο, αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, δίκιο, αντίλογο στο αφεντικό του… Υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει, ούτε συνειδητοποιεί την απλή αλήθεια, ότι όλα κερδίζονται και τίποτε δεν χαρίζεται. Αυτό που για άλλες γενιές ήταν αυτονόητο, σήμερα είναι το ζητούμενο. Υπάρχει κόσμος, χωρίς καμία εμπιστοσύνη στην δύναμή των πολλών, στην αποφασιστικότητα του συνόλου, την μαχητικότητα και την οργανωμένη δράση του. Δεν πιστεύει και έχει μάθει να μην πιστεύει.
Και μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου, είναι νέοι άνθρωποι . Πιο μορφωμένοι, από τους γονείς τους, πιο ταξιδεμένοι, πιο καλοθρεμμένοι, αλλά ταυτόχρονα πιο μαλθακοί και πιο εύκολα διαχειρίσιμοι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στην Ελλάδα της φτώχειας, της κρίσης, του ΔΝΤ και της Τρόικας, δεν υπάρχει φοιτητικό κίνημα, αντάξιο της ηλεκτρισμένης εποχής.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε, ή να ζήσουμε όπως ο καθένας ονειρεύεται.Αυτό που ξέρω είναι ότι, ΜΟΝΟΙ μας θα αποκτήσουμε αυτό που επιθυμούμε. Μόνοι μας θα επιβάλουμε το δίκιο μας. Μόνοι μας θα κατακτήσουμε ότι μας αξίζει.
Και αυτό δεν θα γίνει κάποτε. Γίνεται και πρέπει να γίνεται τώρα. Γι αυτό η σημερινή απεργία, ας είναι η πρώτη αναμέτρηση, με τον μαλθακό εαυτό μας, με το κακομαθημένο μυαλό μας και την κοιμισμένη συνείδηση.
Ας είναι η πρώτη αναμέτρηση, για να μην καταγραφεί ως η τελευταία ευκαιρία.
www.ellinofreneia.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου