Βεβαίως, εδώ τίθεται το ερώτημα, ποια είναι η κοινωνία;
Η ελληνική κοινωνία είναι ένα κατακερματισμένο σύνολο ομάδων συμφερόντων, καθεμία από τις οποίες προσπαθεί να ζήσει όπως ζούσε πριν από τρία χρόνια, φορτώνοντας τα βάρη στις υπόλοιπες. Φυσικά, στο τέλος πληρώνουν τη νύφη όσοι δεν έχουν απειλητική συντεχνιακή συγκρότηση ή ισχυρούς προστάτες στο κεντρικό πολιτικό σύστημα. Και με δεδομένο ότι οι εύκολες λύσεις έχουν προ πολλού εξαντληθεί, η συζήτηση που κλωθογυρίζει για τα «ισοδύναμα» είναι απλώς μια διακριτική προσπάθεια να βρούμε τους ανυπεράσπιστους.
Οπως τώρα με το ασφαλιστικό, που ζητάει από τον εργάτη στη σκαλωσιά να δουλεύει μέχρι τα 67 του, επειδή το πολιτικό σύστημα, στον επίλογο του πελατειακού κράτους, θέλει να εξασφαλίσει στο δημόσιο υπάλληλο ότι ακόμη και αν κοροϊδεύει την κοινωνία, ακόμη και αν καταδικαστεί για παράβαση καθήκοντος, ακόμη και αν δεν πατάει στη δουλειά του, κανένας δεν πρόκειται να τον κουνήσει από τη θέση του.
Και αν η τρόικα επιμείνει, θα βγει από το συρτάρι άλλο «ισοδύναμο», η συνταξιοδοτική ωρίμανση. Δηλαδή, άλλοι θα δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν και σε άλλους χαρίζουμε πλασματικά χρόνια για τη σύνταξη, από φόβο να μην ψελλίσουμε την απαγορευμένη λέξη «απολύσεις». Και συγχρόνως, για να αντιμετωπίσουμε το κόστος μισθοδοσίας, αυξάνουμε τη φορολογία – χύνοντας, πάντως, μαύρο δάκρυ από «ευαισθησία».
Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει τυφλές απολύσεις. Σημαίνει, όμως, αξιολόγηση προσώπων και υπηρεσιών. Με το ελβετικό σύστημα; Με το γερμανικό; Με το βολιβιανό; Με κάποιο, τέλος πάντων. Και όποιος δεν αξίζει το μισθό που παίρνει, ας πάει στο σπίτι του, για να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι τζάμπα. Φαίνεται τόσο παράλογο και δεν τολμάμε καν να το συζητήσουμε;
Απο: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου