Να πώς αναπτύσσει η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ τα επιχειρήματά της:
«Είναι κοινή διαπίστωση των συνδικάτων μας ότι βασικός μοχλός στήριξης, ύπαρξης και ανάπτυξης του κλάδου, είναι το ανταγωνιστικό κόστος ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου και όχι οι μειώσεις μισθών και ημερομισθίων. Σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν λάβει μέτρα στήριξης των χαλυβουργικών επιχειρήσεων (...) Το κόστος φυσικού αερίου στην Ελλάδα είναι υψηλότερο κατά 40% από αυτό των ευρωπαϊκών χωρών (...) Ο πρόσφατος νόμος 4231/1.11.13 που προέβλεπε στήριξη του κόστους Ενέργειας (ό,τι ισχύει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ακυρώθηκε από την τρόικα, λόγω κακών κυβερνητικών χειρισμών. Την ίδια ώρα, επιδοτούν πέντε παραγωγούς ΑΠΕ με 500 εκ. ευρώ».
Παραθέτουμε εκτενώς αυτό το απόσπασμα, γιατί πρόκειται για «μνημείο» ταύτισης ενός συνδικάτου με τις αξιώσεις των καπιταλιστών. Η διαπάλη και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ενεργοβόρων -και όχι μόνο- βιομηχανιών και της ΔΕΗ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, ακόμα και με την υποβολή εξώδικων εκ μέρους βιομηχανιών. Σε αυτήν την οικονομική και επιχειρηματική διαπάλη, το συνδικάτο, αντί να σηκώσει ανάστημα και να υπερασπιστεί τα εργατικά συμφέροντα, παίρνει θέση στο πλευρό των βιομηχάνων του κλάδου και καλεί τους εργαζόμενους να σηκώσουν ξένες γι' αυτούς σημαίες.
Τσιμουδιά για τη σαρωτική επίθεση
Παρουσιάζει, μάλιστα, αυτή του τη στάση σαν «φιλεργατική», καθώς υποστηρίζει ότι η μείωση της τιμής του ρεύματος, που καταναλώνουν οι επιχειρήσεις του κλάδου, είναι το «ισοδύναμο» για να μη μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και να μη γίνουν απολύσεις. Ετσι, όχι μόνο βάζει τους εργαζόμενους να παλεύουν για λογαριασμό της εργοδοσίας και για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, αλλά καλλιεργεί και τη δηλητηριώδη αυταπάτη ότι με αυτόν τον τρόπο θα γλιτώσουν από την επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα, από την οποία κανένας, ούτε στον κλάδο του Μετάλλου δεν έχει εξαιρεθεί.
Αλλωστε, για όσες περικοπές, απολύσεις και ανατροπές έχουν γίνει έως τώρα στα εργοστάσια του κλάδου, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας δεν έχει πει κουβέντα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη στάση της απέναντι στους απεργούς χαλυβουργούς στον Ασπρόπυργο; Την επί της ουσίας συμφωνία με τη στάση που κράτησε το σωματείο της «Χαλυβουργίας» στο Βόλο, αποδεχόμενο τις μειώσεις μισθών και την εκ περιτροπής εργασία, προκειμένου, τάχα, να μη γίνουν απολύσεις; 'Η το γεγονός ότι για τη δίωξη των 28 συνολικά χαλυβουργών από τον Ασπρόπυργο, τους οποίους ο Μάνεσης σέρνει στα δικαστήρια για να τους τιμωρήσει για τον ηρωικό αγώνα τους, η Ομοσπονδία δεν έχει βγάλει ούτε μια ανακοίνωση;
Στον αντίποδα, η πλειοψηφία αναφωνεί: «Οχι στην κατάρρευση του κλάδου»! Μόνο που η κατάρρευση ή μη του κλάδου, όπως βέβαια και η ανάπτυξή του όλη την προηγούμενη περίοδο, καθόλου δεν εξαρτάται από τους εργάτες και το κατά πόσον θα δεχτούν εθελοντικά να γίνουν πρόβατα επί σφαγή από την εργοδοσία. Οσο τα εργοστάσια είναι στα χέρια των βιομηχάνων, ο κλάδος εξαρτάται από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους που βρίσκεται στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού, στις επιδιώξεις των εργοδοτών για το μέγιστο δυνατό κέρδος, που πάντα ήταν και είναι σε βάρος των εργατών.
Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, ο ανταγωνισμός με τα μονοπώλια άλλων χωρών, η κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας είναι αυτά που ορίζουν το πότε και αν ένας κλάδος καταρρέει ή αναπτύσσεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, όταν βρίσκεται σε κρίση, «καταρρέουν» μαζί και οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των εργοστασίων.
Η πραγματική εικόνα του κλάδου
Για να γίνει καλύτερα κατανοητό το παραπάνω, αξίζει να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία. Το περιεχόμενο της παραγωγής της ελληνικής χαλυβουργίας είναι κυρίως χάλυβας για οπλισμό κατασκευών. Είναι, δηλαδή, μικρής προστιθέμενης αξίας εμπόρευμα, χαμηλής τεχνολογίας. Η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου εκδηλώθηκε σε ολόκληρη την οικονομία και έπληξε ιδιαίτερα τόσο τον κλάδο των κατασκευών, όσο και τον κλάδο της χαλυβουργίας, που τροφοδοτεί τον προηγούμενο.
Την προηγούμενη περίοδο, η μεγάλη κατασκευαστική δραστηριότητα (μεγάλα έργα, Ολυμπιακοί Αγώνες, κατασκευή σπιτιών) οδήγησε σε μεγάλη παραγωγή στον κλάδο. Ωστόσο, στις νέες συνθήκες του καπιταλισμού, δε θα συνεχίσουν να υπάρχουν όλες οι μονάδες χαλυβουργίας. Η παραγωγή είναι πολύ μεγάλη για την εγχώρια ζήτηση, οι πιθανές εξαγωγές δεν μπορούν να απορροφήσουν όλη αυτήν την παραγωγή, ενώ θα αυξηθεί η παραγωγή και στις άλλες χώρες που έχουν κατασκευαστικό «μπουμ», αφού είναι φθηνότερο να κάνεις την παραγωγή απευθείας στην Αίγυπτο ή στη Λιβύη, παρά να μεταφέρεις εκεί έτοιμα σίδερα από την Ελλάδα.
Κατά συνέπεια, θα προχωρήσουν εξαγορές, συγχωνεύσεις και μεταφορά παραγωγής στο εξωτερικό, τις συνέπειες των οποίων θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Πρέπει, ακόμα, να επισημάνουμε ότι οι χαλυβουργίες στην Ελλάδα δεν ανταγωνίζονται για εξαγωγές, όπως αφήνεται να εννοηθεί, τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία. Ανταγωνίζονται, κυρίως, την Τουρκία και την Ισπανία.
Η Τουρκία, όμως, διαθέτει επιπλέον ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, καθώς συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα διαλυτήρια πλοίων της Ευρώπης, και άρα το scrap είναι φθηνότερο (και έχει και μικρότερο μεταφορικό κόστος), ενώ είναι φτηνότερη και η εργατική δύναμη.
Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;
Αντί η ΠΟΕΜ να ανησυχεί για την κατάσταση που έριξε και τους εργαζόμενους του κλάδου της, όπως και ολόκληρη την εργατική τάξη, η επίθεση των βιομηχάνων και της κυβέρνησης, κόπτεται για τους ντόπιους δικούς της βιομηχάνους και ισχυρίζεται ότι οι «ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν λάβει μέτρα στήριξης των χαλυβουργικών επιχειρήσεων».
Αλήθεια, αυτά τα μέτρα που πήραν στην ΕΕ ήταν υπέρ των εργαζομένων στις χώρες τους; Μήπως εκεί οι χαλυβουργοί εργάτες δε βιώνουν την ίδια εκμετάλλευση, δε μένουν άνεργοι, δεν κλείνουν επιχειρήσεις για να μεταφερθούν σε άλλους καπιταλιστικούς «παραδείσους»; Μήπως οι κρατικές επιχορηγήσεις, οι φοροαπαλλαγές, τα δάνεια που δόθηκαν, και συνεχίζονται να δίνονται και εκεί και στη χώρα μας, δεν προέρχονται από τη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων; Από το λαϊκό κόπο και ιδρώτα;
Επιπλέον, η ΠΟΕΜ κάνει νύξη στην ανακοίνωση και για την επιδότηση των παραγωγών ΑΠΕ, βάζοντας τους εργαζόμενους να τσακωθούν μεταξύ τους για το ποιος κλάδος θα πάρει τα περισσότερα προνόμια και τις επιδοτήσεις. Δεν λέει, όμως, ότι το βάρος και αυτής της επιδότησης, που μετριέται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, το πληρώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά, με το τέλος για τις ΑΠΕ, που έχει μπει στα τιμολόγια της ΔΕΗ.
Μάλιστα, προκειμένου ο ειδικός λογαριασμός χρηματοδότησης των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) να πάψει να είναι ελλειμματικός, όπως προβλέπει η συμφωνία με την τρόικα, ΔΕΗ και κυβέρνηση επιβάλλουν απανωτές αυξήσεις στους λογαριασμούς. Το Γενάρη, ανακοίνωσαν αυξήσεις που για τα τιμολόγια οικιακής χρήσης φτάνουν το 86%, ενώ μόλις τον περασμένο Ιούνη, η αύξηση για το ίδιο τέλος άγγιξε το 118%. Εννοείται ότι η αντίστοιχη αύξηση για τις βιομηχανίες και τις άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, ήταν πολύ μικρότερη.
Επομένως, με βάση αυτά που ζητάνε οι εργοδότες στη Χαλυβουργία και η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ, εκτός από τους βιομηχάνους - παραγωγούς ρεύματος, που πληρώνουμε μέσω της ΔΕΗ, θα πληρώσουμε και τους βιομήχανους της χαλυβουργίας, γιατί δεν αντέχουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Αυτό διεκδικεί η ΠΟΕΜ και γι' αυτό καλεί τους εργάτες να απεργήσουν. Την ίδια ώρα, βέβαια, δε λέει κουβέντα για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, που γίνεται με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και στόχο έχει να αυξήσει την κερδοφορία των καπιταλιστών - μετόχων της, η οποία υπηρετείται και από τις αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός και πλευρά της ενδοκαπιταλιστικής κόντρας είναι η διαμάχη των βιομηχάνων της χαλυβουργίας με τους μετόχους της ΔΕΗ (ιδιώτες και κράτος) για το πώς ο καθένας θα περιφρουρήσει την κερδοφορία του.
Ο αγώνας στα χέρια των χαλυβουργών
Ταυτίζοντας τα συμφέροντα των εργατών με αυτά των βιομηχάνων, η ΠΟΕΜ οδηγεί τους εργαζόμενους σε έναν επικίνδυνο δρόμο. Παίρνει θέση στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό όχι υπέρ των εργατών του κλάδου, αλλά υπέρ των βιομηχάνων της χαλυβουργίας, ζητώντας την προστασία τους απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Αποσιωπά τις πραγματικές αιτίες της κρίσης που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση όχι μόνο τη χαλυβουργία, αλλά και δεκάδες άλλους κλάδους της οικονομίας, με θύματα όχι βέβαια τους ιδιοκτήτες καπιταλιστές, αλλά όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από κλάδο.
Η ΠΟΕΜ και οι εργοδότες καλλιεργούν κλίμα ταξικής συνεργασίας. Οι εργαζόμενοι, όμως, πρέπει να θυμηθούν ότι δεν έλεγαν τα ίδια και την περίοδο των χρυσών κερδών (1998 - 2005) για την ελληνική χαλυβουργία. Τα κέρδη που έβγαλαν τότε οι βιομήχανοι δεν τα μοιράστηκαν με τους εργαζόμενους, που σήμερα θέλουν να τους εμφανίσουν σαν μια οικογένεια με τους μετόχους. Αντίθετα, τα επένδυσαν με γνώμονα το ποσοστό κέρδους, μερικές φορές και στην απελευθερωμένη αγορά Ενέργειας.
Να γιατί οι χαλυβουργοί εργάτες πρέπει να πάρουν στα δικά τους χέρια την οργάνωση της απεργίας. Να πορευτούν με τα δικά τους ταξικά αιτήματα, ενάντια στους καπιταλιστές του κλάδου και στην κυβέρνηση που τους στηρίζει. Να υπερασπίσουν το δικαίωμα στη δουλειά, την προστασία των ανέργων και των απολυμένων του κλάδου. Να διεκδικήσουν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας σε έναν κλάδο με αυξημένους κινδύνους για «ατυχήματα», εξαιτίας και της εντατικοποίησης της δουλειάς.
Να μη δεχτούν να γίνουν παίγνιο στα χέρια των καπιταλιστών και των εσωτερικών ανταγωνισμών τους. Να γίνει συνείδηση ότι αυτή η συνδικαλιστική πλειοψηφία στην ΠΟΕΜ είναι εχθρική προς τα πραγματικά τους συμφέροντα, όχι από «αφέλεια» ή λάθος εκτίμηση των πραγμάτων, αλλά επειδή υπηρετεί τη λογική της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και εκεί ζητάει από τους εργαζόμενους να καταθέσουν εθελοντικά τον οβολό τους...
(Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου