Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι αναφαίρετο, όπως είναι, όμως, και το δικαίωμα στη ζωή και στη δουλειά, του κάθε πολίτη. Οι συνδικαλιστές αυτής της χώρας φαίνεται ότι το έχουν ξεχάσει και -κατά τα φαινόμενα- πρέπει να το ξαναθυμηθούν...
Μεθαύριο, Παρασκευή, λήγει και τυπικά όποιο περιθώριο έχει απομείνει για
να μη χάσουν το εξάμηνό τους εκατοντάδες φοιτητές στο ΕΜΠ.
Όχι επειδή κόπηκαν σε κάποια μαθήματα ή δεν εργάστηκαν αρκετά στο...διάρκεια των μηνών αυτών για να σπουδάσουν, αλλά επειδή 27 διοικητικοί υπάλληλοι αυτού του πανεπιστημιακού ιδρύματος πλειοψήφησαν έναντι των συναδέλφων τους και αποφάσισαν τη συνέχιση του λουκέτου στο ΕΜΠ, αντιδρώντας στο μέτρο της διαθεσιμότητας.
Από ποιον θα γυρέψουν τα σπασμένα αυτοί οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, οι οποίες εν μέσω κρίσης κάνουν ό,τι μπορούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους;
Πού θα βρουν το δίκιο τους αυτοί οι άνθρωποι; Ή μήπως αυτοί δεν είναι πολίτες με δικαιώματα;
Αντίστοιχα, από απόψε το βράδυ οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ θα αρχίσουν σταδιακά να σβήνουν τα φώτα της χώρας, αντιδρώντας στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης.
Εάν υλοποιήσουν την απειλή τους, μαζί με τα φώτα θα αρχίσει να σβήνει και η όποια ελπίδα έχει αυτή η χώρα να βγει μια ώρα αρχύτερα από την κρίση.
Ο πρωτογενής τομέας, η μεταποίηση, οι υπηρεσίες, το εμπόριο αλλά και εκατομμύρια νοικοκυριά σε ολόκληρη την Ελλάδα απειλούνται με μπλακ άουτ στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, μιας από τις κυριότερες πηγές εσόδων για την οικονομία και τον κρατικό κορβανά.
Τόσο το ΕΜΠ όσο και η ΔΕΗ δεν ανήκουν σε αυτούς τους συνδικαλιστές.
Φτιάχτηκαν με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, το μεν πρώτο για τη μόρφωση των νέων ανθρώπων, το δε δεύτερο για την κάλυψη των αναγκών της χώρας μας σε ηλεκτρική ενέργεια.
Με ποιο δικαίωμα τους στερούν αυτά τα αγαθά οι συνδικαλιστές τόσο του ΕΜΠ όσο και της ΔΕΗ;
Από ποιον μπορούν να αποζημιωθούν οι πολίτες της χώρας από τη βλάβη που συνεπάγονται για αυτούς οι κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών;
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διεκδικεί τα δίκια του ή εν τέλει αυτά που εκτιμά ότι είναι «τα δίκια του».
Ουδείς όμως έχει το δικαίωμα να ποδοπατεί τα δίκια όλων των υπολοίπων στην προσπάθεια αυτή ή να βάζει σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή, απειλώντας με μπλακ άουτ στη μέση του καλοκαιριού ή οποτεδήποτε άλλοτε.
Για το μέτρο της διαθεσιμότητας αλλά και για την υπόθεση της ΔΕΗ και της ανάγκης για απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας έχει χυθεί πολύ μελάνι.
Οι επαπειλούμενες κινητοποιήσεις, όμως, δεν αφορούν μόνον αυτά τα δύο κρίσιμα ζητήματα.
Αφορούν το δικαίωμα των κατοίκων αυτής της χώρας να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη μοίρα τους καθώς και το δικαίωμά τους να μην κρίνεται η καθημερινότητά τους ή ακόμη και η ζωή τους από τις εκάστοτε αποφάσεις μιας δράκας συνδικαλιστών.
Ποιος δεν έχει υποστεί τις μυριάδες πορείες στο κέντρο της Αθήνας και τα τρομακτικά προβλήματα που αυτές δημιουργούν τόσο στην καθημερινότητα των πολιτών όσο και στην οικονομική ζωή της πόλης;
Πόσα εμπορικά καταστήματα και πόσα ξενοδοχεία δεν αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο εξαιτίας της υποβάθμισης στην οποία οδηγούν το κέντρο της Αθήνας, εδώ και χρόνια, οι καθημερινές κινητοποιήσεις, πορείες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κάθε λογής;
Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι αναφαίρετο και δίχως αυτό δεν νοείται η Δημοκρατία.
Όμως, υπάρχει και το δικαίωμα στη ζωή και στη δουλειά και κάποιος οφείλει να το περιφρουρήσει.
Οτιδήποτε λιγότερο πολύ απλά δεν αρκεί.
Νόμος δεν είναι εν τέλει μόνο «το δίκιο του εργάτη» ή του κάθε συνδικαλιστή, αλλά και το δίκιο του κάθε πολίτη, καθώς «τα δικαιώματα του ενός τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου».
Ή μήπως αυτά τα απλά, τα θεμελιώδη της δημοκρατικής ιδεολογίας τα έχουμε ξεχάσει;
Όχι επειδή κόπηκαν σε κάποια μαθήματα ή δεν εργάστηκαν αρκετά στο...διάρκεια των μηνών αυτών για να σπουδάσουν, αλλά επειδή 27 διοικητικοί υπάλληλοι αυτού του πανεπιστημιακού ιδρύματος πλειοψήφησαν έναντι των συναδέλφων τους και αποφάσισαν τη συνέχιση του λουκέτου στο ΕΜΠ, αντιδρώντας στο μέτρο της διαθεσιμότητας.
Από ποιον θα γυρέψουν τα σπασμένα αυτοί οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, οι οποίες εν μέσω κρίσης κάνουν ό,τι μπορούν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους;
Πού θα βρουν το δίκιο τους αυτοί οι άνθρωποι; Ή μήπως αυτοί δεν είναι πολίτες με δικαιώματα;
Αντίστοιχα, από απόψε το βράδυ οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ θα αρχίσουν σταδιακά να σβήνουν τα φώτα της χώρας, αντιδρώντας στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης.
Εάν υλοποιήσουν την απειλή τους, μαζί με τα φώτα θα αρχίσει να σβήνει και η όποια ελπίδα έχει αυτή η χώρα να βγει μια ώρα αρχύτερα από την κρίση.
Ο πρωτογενής τομέας, η μεταποίηση, οι υπηρεσίες, το εμπόριο αλλά και εκατομμύρια νοικοκυριά σε ολόκληρη την Ελλάδα απειλούνται με μπλακ άουτ στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, μιας από τις κυριότερες πηγές εσόδων για την οικονομία και τον κρατικό κορβανά.
Τόσο το ΕΜΠ όσο και η ΔΕΗ δεν ανήκουν σε αυτούς τους συνδικαλιστές.
Φτιάχτηκαν με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, το μεν πρώτο για τη μόρφωση των νέων ανθρώπων, το δε δεύτερο για την κάλυψη των αναγκών της χώρας μας σε ηλεκτρική ενέργεια.
Με ποιο δικαίωμα τους στερούν αυτά τα αγαθά οι συνδικαλιστές τόσο του ΕΜΠ όσο και της ΔΕΗ;
Από ποιον μπορούν να αποζημιωθούν οι πολίτες της χώρας από τη βλάβη που συνεπάγονται για αυτούς οι κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών;
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να διεκδικεί τα δίκια του ή εν τέλει αυτά που εκτιμά ότι είναι «τα δίκια του».
Ουδείς όμως έχει το δικαίωμα να ποδοπατεί τα δίκια όλων των υπολοίπων στην προσπάθεια αυτή ή να βάζει σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή, απειλώντας με μπλακ άουτ στη μέση του καλοκαιριού ή οποτεδήποτε άλλοτε.
Για το μέτρο της διαθεσιμότητας αλλά και για την υπόθεση της ΔΕΗ και της ανάγκης για απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας έχει χυθεί πολύ μελάνι.
Οι επαπειλούμενες κινητοποιήσεις, όμως, δεν αφορούν μόνον αυτά τα δύο κρίσιμα ζητήματα.
Αφορούν το δικαίωμα των κατοίκων αυτής της χώρας να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη μοίρα τους καθώς και το δικαίωμά τους να μην κρίνεται η καθημερινότητά τους ή ακόμη και η ζωή τους από τις εκάστοτε αποφάσεις μιας δράκας συνδικαλιστών.
Ποιος δεν έχει υποστεί τις μυριάδες πορείες στο κέντρο της Αθήνας και τα τρομακτικά προβλήματα που αυτές δημιουργούν τόσο στην καθημερινότητα των πολιτών όσο και στην οικονομική ζωή της πόλης;
Πόσα εμπορικά καταστήματα και πόσα ξενοδοχεία δεν αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο εξαιτίας της υποβάθμισης στην οποία οδηγούν το κέντρο της Αθήνας, εδώ και χρόνια, οι καθημερινές κινητοποιήσεις, πορείες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κάθε λογής;
Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι αναφαίρετο και δίχως αυτό δεν νοείται η Δημοκρατία.
Όμως, υπάρχει και το δικαίωμα στη ζωή και στη δουλειά και κάποιος οφείλει να το περιφρουρήσει.
Οτιδήποτε λιγότερο πολύ απλά δεν αρκεί.
Νόμος δεν είναι εν τέλει μόνο «το δίκιο του εργάτη» ή του κάθε συνδικαλιστή, αλλά και το δίκιο του κάθε πολίτη, καθώς «τα δικαιώματα του ενός τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου».
Ή μήπως αυτά τα απλά, τα θεμελιώδη της δημοκρατικής ιδεολογίας τα έχουμε ξεχάσει;
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου