To ουσιαστικό και το περαστικό στην Ιστορία

  Του Νίκου Κιάου

Ξαφνικά (ξαφνικά;) κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν τώρα νέο πεδίο για να «υπερασπιστούν» και να προβάλουν τον αριστερό, ριζοσπαστικό χαρακτήρα του κόμματός τους. Το πεδίο αυτό είναι οι «ΠΑΣΟΚογενείς», οι οποίοι παρουσίασαν και δική τους τάση, τη Σοσιαλιστική Τάση.
 

Οι τελευταίοι κυκλοφόρησαν κείμενα προβάλλοντας θέσεις και με αναγωγές στην καταγωγή τους, στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά τονίζοντας πρωτίστως την ανάγκη ισχυροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως όπως το αντιλαμβάνονται, μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας του (νέου) κόμματός τους.

Το κόμμα αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ, στηρίχθηκε με την εμφάνισή του στις συνιστώσες του, οι οποίες ήταν και η δύναμή του, που τον εκτόξευσε εκλογικά. Στο περσινό συνέδριό του, αποφασίστηκε να γίνει ενιαίο κόμμα, με την κατάργηση των συνιστωσών. Δεν το έχει κατορθώσει στην πράξη έως σήμερα, με την εντύπωση κάποιες «δυναμικές» πρώην συνιστώσες να μένουν μεν τάσεις αλλά να λειτουργούν ακόμα ως συνιστώσες. Δηλαδή δεν έχει γίνει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο κόμμα, εντελώς…

Αλλο όμως τάση κι άλλο λειτουργία μέσα στο κόμμα ομάδων.

Εμφανίστηκε λοιπόν η Σοσιαλιστική Τάση και δέχθηκε τα πυρά στελεχών, που μάλλον αυτοπροσδιορίζονται με τον χαρακτηρισμό και το επίθετο του «αριστερού». Διαβάσαμε και παρεμβάσεις τους, όπως και στην «Εφ.Συν.», με τις οποίες, ούτε λίγο-ούτε πολύ, κατακεραυνώνουν τους συντρόφους τους της Σοσιαλιστικής Τάσης ότι το ΠΑΣΟΚ τους δεν ήταν αριστερό. Αρα;

Μήπως δεν μπορούν σήμερα να μπουν στο ίδιο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αριστερό;

Ηταν αναμενόμενο να ακολουθήσουν απαντήσεις από την πλευρά που εθίγη. Πού θα πάει η ιστορία; Βρέθηκε λοιπόν νέο πεδίο δημόσιας αντιπαράθεσης και μάλιστα σε περίοδο που ανοίγει πιο πολύ τα φτερά του ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πριν από τη δημόσια αντιπαράθεση αυτή είχε γίνει η σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής με εκδηλώσεις από τα «Αριστερά» αντιδράσεων στο θέμα των συμμαχιών, όπου ο πρόεδρος Αλ. Τσίπρας όχι μόνο πήρε πάνω του το «παιχνίδι» των συμμαχιών, αλλά και επέβαλε δημοκρατικά, με όλους τους κανόνες, την άποψή του, δηλαδή το άνοιγμα με απλά λόγια.

Η συνέχεια, με το θέμα της ΔΕΗ και το δημοψήφισμα, τον δικαίωσε. Η μιζέρια (μόνο;) του επίσημου ΚΚΕ φάνηκε άλλη μια φορά ενώ ξανοίγονται νέα πεδία δράσης με πρωτοβουλία και πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και αν δέχεται τον πόλεμο και των συγκυβερνώντων και των Μέσων Ενημέρωσης που τους στηρίζουν.

Η περίοδος είναι μάλλον αυτή που μπορεί να κάνει το άλμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό σημαίνει και πολιτική και πρόγραμμα αλλά και οργάνωση, τόσο στη λειτουργία του όσο και στην ανάπτυξη των θέσεών του.

Η πίτα των ψηφοφόρων, του εκλογικού σώματος, είναι δεδομένη. Από αυτήν θα πάρει κομμάτια και θα δυναμώσει. Δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνο με τις εκλογές και τη στήριξη, παράλληλα, της κοινωνίας με τα κινήματα, συλλογικότητες κ.λπ.

Σ’ αυτήν την πορεία δεν μπορεί να ζητεί «πιστοποιητικά αριστερής καθαρότητας» και «δηλώσεις μετανοίας ή αποκήρυξης», διότι τότε δεν θα ήταν το κόμμα που ευαγγελίζεται τον σοσιαλισμό με δημοκρατικό δρόμο. Μπορεί να ήταν ΚΚΕ, που ακόμα και στο θέμα του δημοψηφίσματος για τη ΔΕΗ διακήρυξε την ξεχωριστή θέση του, για να μη «μολυνθεί» η καθαρότητά του από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους!

Αν πάμε πίσω κοντά 63 χρόνια, δεν είχαν ζητήσει «πιστοποιητικά» και «δηλώσεις αποκήρυξης» για τη συμμετοχή τους στην ΕΔΑ, με όποια μορφή, από τον Ανδρέα Ζάκκα, τον Μιχ. Κύρκο, τον Σταμάτη Μερκούρη, πρώην υπουργούς σε κυβερνήσεις, που ήταν αντίπαλες, έως εχθροί, με το ΚΚΕ.

Και, πάντως, μετά, στο ΠΑΣΟΚ, μπήκαν ή το στήριζαν και τροτσκιστικές και άλλες δυνάμεις, που τώρα κάποιες είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούμενο φαίνεται ότι είναι ακόμα πώς θα γίνει και πότε ενιαίο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς, πότε θα σταματήσει η ανάγκη να βγαίνουν, να εκφράζονται και να προβάλλονται διάφορα στελέχη του δημοσίως. Μόνο δική τους εσωτερική ανάγκη προβολής αποκαλύπτουν.

Και ένα τελευταίο. Ο Ηλίας Ηλιού στο βιβλίο του «Μήνυμα του Θουκυδίδη», εκδόσεις Κέδρος, μνημονεύει τον Τ. Μακόλεϊ, ο οποίος αναφέρει:

«Ξέρει να διαβάζει την ιστορία όποιος, παρατηρώντας πόσο οι περιστάσεις επενεργούν πάνω στα πάθη και στις γνώμες των ανθρώπων και πόσο η κακία θεωρείται συχνά σαν αρετή και η παραδοξολογία σαν αξίωμα, μαθαίνει να ξεχωρίζει στην ανθρώπινη φύση το ουσιαστικό από το περαστικό και το τυχαίο».

ΥΓ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Ριζοσπαστική αλλά και Ανανεωτική Αριστερά, στην εξέλιξη μετά την προδικτατορική ΕΔΑ (παρά την αντίδραση του ΚΚΕ, τότε), μετά τη διάσπαση του 1968 και μετά τη διάσπαση του 1991. Και ο πατριωτισμός είναι στοιχείο της Αριστεράς. Το λέει η ιστορία της.

 Απο: efsyn.gr