ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΛΑΡΚΟ: ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΗΣ ΕΡΤ

 

Του ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗ
                                                                            Aπο: iskra.gr

* O Νίκος Γεωργακάκης είναι Μεταλλειολόγος Μηχανικός και μέλος του Τμήματος Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΛΑΡΚΟ είναι μία από τις δύο μεγαλύτερες μεταλλουργίες στην Ελλάδα και η μοναδική που είναι καθαρά εξαγωγική, με κύκλο εργασιών που ξεπερνά τα 250 εκ €.

Η ΛΑΡΚΟ έχει ιστορία πάνω από 50 χρόνια και στη διάρκεια τους έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη έξι περιοχών της Ελλάδας, συνολικά της χώρας με την αύξηση των δημόσιων εσόδων, αλλά και με την ενίσχυση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών.

Η βιομηχανία αυτή, συγκαταλέγεται μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων παραγωγών σιδηρονικελίου στον κόσμο. Είναι η μοναδική εταιρεία στην Ευρώπη που χρησιμοποιεί ίδια μεταλλεύματα για την παραγωγή νικελίου και εξάγει το σύνολο της παραγωγής της σε μεγάλες βιομηχανίες όπως η Thyssen-Krupp, Outokumpu, Acerinox, British Steel κ.ά.

Σήμερα, αλλά και για πολλά χρόνια, η επιχείρηση αυτή που έχει σημαντικές εγκαταστάσεις, όπως αυτές της Μεταλλουργίας, των σημαντικών Μεταλλείων Αγίου Ιωάννη Βοιωτίας, των μεταλλείων Ευβοίας, των μεταλλείων Καστοριάς, κλπ στοχοποιείται κατά περίεργο τρόπο σαν κακή, προβληματική επιχείρηση που πρέπει να κλείσει, ενώ:

-Είναι ο μοναδικός παραγωγός νικελίου στην Ευρώπη.

-Απασχολεί περί τους 1.200 μόνιμους εργαζόμενους άμεσα και πάνω από 4.000 έμμεσα.

-Σε περίπτωση που μπει λουκέτο στη ΛΑΡΚΟ, όπως ανέφερε ο καθηγητής Χαρ. Τσουτρέλης, αντιπρόεδρος της εταιρείας, θα προκληθεί ζημιά σε επίπεδο εθνικής οικονομίας ύψους 800.000 ευρώ ανά ημέρα (συναλλαγματική απώλεια), απώλεια 1.500 παραγωγικών θέσεων στις προαναφερθείσες περιοχές, αλλά και παράπλευρες επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα, ενώ θα τεθούν σε αεργία 100 εκατ. τόνοι σιδηρονικελιούχων κοιτασμάτων της χώρας.

-Τυχόν «λουκέτο» στη ΛΑΡΚΟ, ενδέχεται να οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του νικελίου στις διεθνείς αγορές και να λειτουργήσει υπέρ των εναπομεινασών εταιρειών, με μεγάλο κερδισμένο τον ανταγωνιστή της στα Σκόπια, που θα μείνει μόνος του στην Ευρώπη.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΚΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ 

Τα θανατηφόρα ατυχήματα δεν ήρθαν τυχαία.

Η ΛΑΡΚΟ, βεβαίως παρά τον πλούτο και τη σημασία της, παρουσιάζει ανά διαστήματα οικονομικές κρίσεις, αλλά αυτές κατά κανόνα σχετίζονται κυρίως με διοικητικές ανακατατάξεις λόγω εκλογών και τοποθέτηση νέων διοικήσεων συχνά απαράδεκτων και αλλοπρόσαλλων ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες.

Τα τελευταία 10 χρόνια άλλαξαν 6-7 διοικήσεις που μοναδικό τους προσανατολισμό είχαν, την εξόφληση κομματικών γραμματίων με τη τοποθέτηση στις ανώτερες βαθμίδες του διοικητικού μηχανισμού ημέτερα πρόσωπα, συνταξιούχους έως και υπέργηρους, φίλους και στενούς συγγενείς.

Επίσης και στο εργατοτεχνικό προσωπικό ακολουθείται η ίδια τακτική, κυρίως από τη παρούσα διοίκηση που σε απόλυτη σύμπνοια με το κυβερνητικό συνδικαλισμό πραγματοποιεί δεκάδες προσλήψεων ρουσφετολογικού χαρακτήρα.

Η τακτοποίηση όμως νέων και άπειρων κομματικών, σε καίριες θέσεις, με την αδρανοποίηση, την εκδίωξη και τη τρομοκρατία παλαιών και έμπειρων στελεχών, ήδη έχει φέρει τραγικά αποτελέσματα.

Δύο θανατηφόρα δυστυχήματα μέσα σε 6 μήνες στο μεταλλουργικό εργοστάσιο, λόγω της εγκατάλειψης στη τύχη του, στα πλαίσια μιας λογικής που επιδιώκει σαν αυτοσκοπό την υψηλή παραγωγή, παρά την αποψίλωση από έμπειρα στελέχη και χωρίς καμιά έγνοια για την ανθρώπινη ζωή.

 ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΡΚΟ

Στην οικονομική κατάσταση της ΛΑΡΚΟ, παίζουν ρόλο τόσο εξωγενείς παράγοντες όσο και εσωτερικοί, με κύριο το management, στο οποίο ήδη αναφερθήκαμε.

Δεν αποφεύχθηκαν άσχημα οικονομικά αποτελέσματα, για αρκετές περιόδους, όταν την αξιοκρατία στην ιεραρχία της ΛΑΡΚΟ την αντικατέστησε η πελατειακή λογική και το ρουσφέτι.

Παρ'όλα αυτά, τα αντικειμενικά δεδομένα της εταιρείας, το δυναμικό της και η αξία του Νικελίου, είχαν σαν συνέπεια την μακρόχρονη αντοχή της εταιρείας.

Μάλιστα, αν συσχετίσουμε διαχρονικά τις τιμές του Νικελίου με το λειτουργικό κόστος της εταιρείας, διαπιστώνουμε ότι η ΛΑΡΚΟ λίγο απέχει από το να είναι καθαρά κερδοφόρος, παρ όλες τις καταστροφικές πολιτικές όλων σχεδόν των κομματικών διοικήσεων. Αν πχ η αντιστάθμιση των τιμών είχε χρησιμοποιηθεί για το σκοπό για τον οποίον έχει επινοηθεί και όχι προς ίδιον συμφέρον κάποιων διοικήσεων, τώρα ίσως να μην υπήρχε πρόβλημα.

Το 2010 και το 2011 η ΛΑΡΚΟ είχε κέρδη. Eπίσης κέρδη είχε το 2004, 2005, 2006 και 2007. Ζημίες εμφάνισε το 2008 και 2009 που η τιμή του Ni κυριολεκτικά καταποντίστηκε. Η χρήση του 2012 και του 2013 ήταν ζημιογόνες λόγω της παρατεταμένης στασιμότητας των τιμών του Νικελίου αλλά και στην ολιγωρία έως και αδιαφορία των διοικήσεων να δράσουν επαγγελματικά προς τη κατεύθυνση επίτευξης ανταγωνιστικής τιμής Ρεύματος.

Το χρέος της ΛΑΡΚΟ αναλύεται ως εξής:

-Προς παλαιά ΛΑΡΚΟ 46 εκατομμύρια. Το χρέος αυτό προς την επί 23 χρόνια εκκαθαριζόμενη παλαιά εταιρεία, προέρχεται από τον διαχωρισμό της εταιρείας σε παλαιά και νέα κατά το 1989. Το χρέος αυτό εξυπηρετείται επιβαρύνοντας τα αποτελέσματα της εταιρείας με 500.000 € τον μήνα.

-Προς Υπουργείο οικονομικών 13,6 εκατομμύρια. Το χρέος προέρχεται από την προ της εκκαθάρισης περίοδο.

-Στη ΔΕΗ το χρέος ξεπερνάει τα 200 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 58 έχουν ρυθμιστεί και αποπληρώνονται με την πώληση Λιγνίτη από το Λιγνιτωρυχείο Σερβίων της ΛΑΡΚΟ. Τα υπόλοιπα είναι ληξιπρόθεσμα. Όμως να επισημανθεί πως ο υπολογισμός των οφειλών έχει γίνει με το τιμολόγιο Α150 που επέβαλλε η ΔΕΗ από το 2006.

-Προς την ΑΤΕ(σήμερα Πειραιώς) το χρέος των 50 εκατομμυρίων από δάνειο εξυπηρετείται κανονικά με 1,2 εκατομμύρια ανά τρίμηνο έναντι τόκων, επιβαρύνοντας τα αποτελέσματα της εταιρείας.

Η ΛΑΡΚΟ δεν επιβαρύνει το δημόσιο ούτε τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αντιθέτως συνεισφέρει κανονικότατα σε αυτούς, ενώ το δημόσιο οφείλει (ακόμα;) στην εταιρεία 60 εκατομμύρια από επιστροφές ΦΠΑ. 

Αυτή είναι η πραγματική οικονομική κατάσταση της ΛΑΡΚΟ. 

Κοντολογίς, στα χέρια μιας ικανής, στιβαρής και ανεξάρτητης από κομματικές επιδράσεις διοίκησης, θα μπορούσε να επιβιώσει και να λειτουργεί σαν υγιής επιχείρηση.

Η ΛΑΡΚΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΟΤΕΡΗ ΚΑΜΠΗ

Το κυβερνητικό σχέδιο.

Οι νομοθετικές και άλλες κυβερνητικές παρεμβάσεις της τελευταίας περιόδου, υποδηλώνουν ότι βρισκόμαστε στην ώρα ΜΗΔΕΝ, όσον αφορά την πώληση της ΛΑΡΚΟ. Η κυβέρνηση έχει πάρει εδώ και καιρό την απόφαση να εγκαταλείψει τη ΛΑΡΚΟ. Αν δεν υλοποιήθηκε ως σήμερα η απόφαση, αιτία ήταν οι υφιστάμενες εκκρεμότητες, και όχι κάποια πρόθεση της κυβέρνησης για εξυγίανση και ανάπτυξή της.

Την πρόθεση της για κλείσιμο, έχει προπαγανδίσει πολλές φορές η κυβέρνηση, αναφερόμενη στην οικονομική κατάσταση (ζημιογόνες χρήσεις ) ότι είναι προβληματική και επομένως δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά μόνο το κλείσιμό ή η πώλησή της.

Το τελευταίο σχέδιο της κυβέρνησης που είναι που είναι γνωστό από Δεκέμβριο 2013, προβλέπει τριχοτόμηση της εταιρίας και τα έσοδα από την πώληση (μακροχρόνια μίσθωση) του 100% του Μεταλλουργικού εργοστασίου και του 40% του Μεταλλείου Αγίου Ιωάννη πάνε στο δημόσιο.Το λιγνιτωρυχείο μαζί με τα υπόλοιπα ποσοστά ιδιοκτησίας επί των εκμεταλλεύσεων πάνε στην εκκαθάριση.

Όμως το λουκέτο στην εταιρεία, είναι έγκλημα και όχι λύση. Όπως αναφέρουν πολλά στελέχη της εταιρείας με ρυθμίσεις στο θέμα του κόστους της ενέργειας, και ορθό management, η ΛΑΡΚΟ θα μπορούσε να καταστεί κερδοφόρος και να απογειωθεί.

Τα προβλήματα των εργαζόμενων.

Κυβέρνηση και διοίκηση έχουν αντιμετωπίσει με απαράδεκτο τρόπο τα θέματα των εργαζομένων και παρά τις δεσμεύσεις της δεν έχουν δείξει κανένα ενδιαφέρον για το μέλλον τους. Δικαιολογημένα λοιπόν οι εργαζόμενοι αγωνιούν, μη έχοντας καμία εμπιστοσύνη στον εργοδότη τους, τον αρμόδιο υπουργό.

Παράλληλα επιτίθενται στην κυβέρνηση όπως φαίνεται στην πρόσφατη ανακοίνωσή των σωματείων τους της11.4.14 για την ασκούμενη πολιτική στη ΛΑΡΚΟ. Εκφράζουν την απορία τους για τη στιγμή που επιλέγεται να κλείσει η εταιρεία, ειδικά δηλαδή μια περίοδο που έχει ''τσιμπήσει'' το Νικέλιο (περί τις 19000 €/τόνος).  Μια στιγμή δηλαδή που η επιχείρηση βρίσκεται σε περίοδο ανάκαμψης. Οι εργαζόμενοι επιτίθενται στα ξένα και εγχώρια συμφέροντα που χτυπούν την εταιρία με τον ίδιο τρόπο που τη χτυπούσαν και πριν ένα χρόνο , δηλαδή , ξαναζεσταίνοντας τον τεμαχισμό της εταιρίας με πρόσχημα τις κρατικές ενισχύσεις, οι οποίες ούτως ή άλλως παραμένουν ως επιβάρυνση της ΛΑΡΚΟ και δηλώνουν ξανά έτοιμοι, απέναντι σ΄ αυτούς τους ανέντιμους που θέλουν να βάλουν ταφόπλακα στην εταιρία, να τους αντιμετωπίσουν, όσο και σκοτεινά να φαίνονται αυτά τα κέντρα.

ΛΑΡΚΟ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε.

Η Ε.Ε, όπως γενικότερα για την οικονομία μας, έτσι και ειδικότερα (πχ για τις δημόσιες επιχειρήσεις) έχει διαδραματίσει διαχρονικά αρνητικότατο ρόλο.

Η ΕΕ πρωτοστατεί στο κλείσιμο και ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ και αυτό εκδηλώνεται ακόμη πιο έντονα, την τελευταία περίοδο.

Ενώ, δεν υφίσταται, ανταγωνιστής της ΛΑΡΚΟ, στη χώρα μας, ούτε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είναι η μόνη μεταλλευτική εταιρεία τόσο στη χώρα μας όσο και στην ΕΕ που παράγει νικέλιο και ουδείς άλλος την ανταγωνίζεται, κάνει λόγο η Κομισιόν για νόθευση ανταγωνισμού.

Για τη στάση της Ε.Ε. είναι χαρακτηριστικά είναι τα εξής σημεία:

-Επειδή κάποια χρονική στιγμή(;), δόθηκε στη ΛΑΡΚΟ το ποσό των €136 εκ. από το ελληνικό δημόσιο, σήμερα ζητείται πίσω χαρακτηριζόμενο σαν παράνομη κρατική ενίσχυση.

-Ενώ όπως γνωρίζουμε είναι πολυάριθμες οι περιπτώσεις που δόθηκαν κρατικές ενισχύσεις από άλλες χώρες σε επιχειρήσεις τους και η Κομισιόν έκανε ''στραβά μάτια'', στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ επιλέγεται η πιο σκληρή στάση. Η τρόικα επίσης εξαντλεί εδώ την αυστηρότητά της, αφού άμεσα έριξε στο τραπέζι πρόταση για εκκαθάριση εν λειτουργία και απολύσεις των εργαζομένων, χωρίς αποζημιώσεις.

-Γενικά οι επικλήσεις και τα επιχειρήματα της ΕΕ είναι αστεία, εφόσον ανταγωνιστές στην Ευρώπη δεν υπάρχουν, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

-Έχει επιλεγεί το κλείσιμο και παράδοση της εταιρείας και η σχετική φιλολογία ότι δηλαδή «τα μέτρα στήριξης του ελληνικού Δημοσίου προς τη ΛΑΡΚΟ, προσέδωσαν στην επιχείρηση αθέμιτο πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών της, κατά παράβαση των κανόνων της ΕΕ για τις κρατικές ενισχύσεις», αποτελεί το πρόσχημα.

-Η ΛΑΡΚΟ όπως και γενικότερα η χώρα μας αντιμετωπίζεται σαν μπανανία. Μας βρίσκουν μπόσικους και μας κτυπούν.

-Η επιδίωξη σήμερα είναι μία. Να πωληθεί η ΛΑΡΚΟ και ο αγοραστής να μην έχει καμιά από τις υποχρεώσεις της. Μα αν χαριστούν τα χρέη μπορεί να λειτουργήσει και η σημερινή ΛΑΡΚΟ ομαλά, τώρα μάλιστα που ανεβαίνουν οι τιμές διεθνώς.

Πως εξηγείται, όμως, η Κομισιόν, επικαλούμενη τους ίδιους κανόνες της ΕΕ να δείχνει πλήρη ανοχή και κάλυψη στη χρηματοδότηση και την εγγυοδοσία στις αγορές των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών σε όλη την Ευρώπη, και σε επιχειρήσεις τέτοιας σημασίας όπως αυτή της ΛΑΡΚΟ να μην δείχνει καμία ανοχή;

Δυστυχώς μπροστά στη σκοπιμότητα να φύγει από το χάρτη και η τελευταία δημόσια επιχείρηση ανεξαρτήτως της σημασίας και του ρόλου, μπροστά στη σκοπιμότητα προώθησης της πολιτικής του ΝΦ, κυβέρνηση και ΕΕ συντονίζονται.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ

Να προσθέσουμε εδώ, με βάση όσα καταγγέλλουν στελέχη της εταιρείας, αλλά και τα σωματεία, ότι εκδήλωση της κατηφορικής πορείας που βαρύνει διοίκηση και κυβέρνηση είναι το γεγονός πως έχει τελματώσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που αντιμετωπίζει τα προβλήματα ρύπανσης που προκαλεί σε θάλασσα και ατμόσφαιρα, κυρίως το εργοστάσιο λόγω παλαιάς τεχνολογίας.

Παραμένει στάσιμο ένα πρόγραμμα που σχεδιάστηκε κάτω από βασανιστικές διαδικασίες, που χειρίστηκαν στελέχη της επιχείρησης σε πείσμα των συνεχών ανατροπών των προγραμμάτων, εξ αιτίας των αλλαγών των κομματικών διοικήσεων.

ΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΟΞΥΤΑΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΛΥΣΗ

Στα προβλήματα που προαναφέρθηκαν  πρώτον και βασικό είναι η τιμή με την οποία  αγοράζει την ηλεκτρική ενέργεια η ΛΑΡΚΟ. Σήμερα η τιμή αυτή κινείται γύρω στα 68-70€/MWH όταν οι διεθνείς ανταγωνιστές της, παραγωγοί νικελίου, απολαμβάνουν τιμές στα επίπεδα των 25 €/MWH. Οι υψηλές τιμές γονατίζουν τη

ΛΑΡΚΟ και  υπάρχουν σημαντικές οφειλές της (ξεπερνάνε τα 170 εκ €) που συνεχώς διογκώνονται.

Αν η τιμή προμήθειας ήταν στα 30-35 €/MWH, όπως πχ η Αλουμίνιον της Ελλάδος, τότε με τιμή νικελίου περί τα 16000 €/τόνος η εταιρεία θα ήταν κερδοφόρος. Η Αλουμίνιον πλήρωνε το ρεύμα έως και κατά 70% φτηνότερα από τη ΛΑΡΚΟ, παρ' όλο που η τελευταία είναι ο δεύτερος κατά σειρά μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, είναι δημόσια και η ΔΕΗ μέτοχός της.

Τα στελέχη της εταιρείας, εκφράζουν βεβαιότητα τα πως αν επιλυθεί το θέμα του κόστους της ενέργειας, η ΛΑΡΚΟ μπορεί να καταστεί κερδοφόρος.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ

Πως προσεγγίζουμε τη ΛΑΡΚΟ

Η ΛΑΡΚΟ, η σημαντικότατη αυτή ελληνική βιομηχανία, αν μπόρεσε να επιζήσει πάνω από 50 χρόνια με χρήσεις κερδοφόρες, αλλά και ζημιογόνες ήταν γιατί για μεγάλο διάστημα δεν κυριάρχησε μια απόλυτα μονοσήμαντη θεώρηση, δηλαδή απλά το οικονομικό αποτέλεσμα αλλά το συνολικό κοινωνικοοικονομικό ισοζύγιο κόστους οφέλους. Γιατί όπως είναι γνωστό μπορεί ορισμένες χρονιές να είχαμε ζημιές, αλλά αν ληφθεί υπόψη η γενικότερη οικονομική και αναπτυξιακή συμβολή της το «πραγματικό ισοζύγιο» ήταν θετικό.

Βεβαίως η κρίσιμη απόφαση που καθόρισε μια δύσκολη πορεία για τη ΛΑΡΚΟ, όπως έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα μου ήταν η επιλογή ακύρωσης της επένδυσης ανοξείδωτου χάλυβα, για την οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξαν κυρίως ξένοι όμιλοι και αποδέχτηκε η τότε κυβέρνηση.

Ποια είναι όμως σήμερα η σημαία για τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού; 

Πχ όπως διαβάζουμε στον Οικονομικό τύπο: (Κεφάλαιο-26/7/2014): «Καμιά σωτηρία για τη ΛΑΡΚΟ». Για αυτό και σήμερα δεν πρέπει να αγνοηθεί πως είναι μια δυναμική εταιρεία  με σημαντική  συμβολή  στη βιομηχανία, στην απασχόληση, στο συναλλαγματικό ισοζύγιο της χώρας, λόγω  της εξαγωγικής της φύσης. Για αυτό δεν πρέπει επ' ουδενί να αφεθεί να κλείσει ή να δοθεί στους ιδιώτες.

Η ασκούμενη εδώ και τρία χρόνια μνημονιακή πολιτική, έχει προκαλέσει την διάλυση των πάντων και κυρίως ,όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, του  κοινωνικού  κράτους και της   αναπτυξιακής προοπτικής.

Η ΛΑΡΚΟ υφίσταται τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που σήμερα, έχει πάρει  ακραία χαρακτηριστικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί από κοντά και διαχρονικά τα προβλήματα της ΛΑΡΚΟ η οπτική  όμως που  αντιμετωπίζει αυτές τις επιχειρήσεις είναι σε πλήρη αντίθεση  με την   κυβερνητική πολιτική.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιανόητη αυτή η επιλογή, άσχετα με τα υφιστάμενα χρέη.Ασφαλώς θα μας απασχολήσει  ο περιορισμός του  κόστους παραγωγής,  η επίτευξη συμφωνίας μείωσης της τιμής ρεύματος κλπ.  Θα εξαντληθούν όλα τα περιθώρια ''νοικοκυρέματος'' της επιχείρησης.Πρέπει να αναφερθεί εδώ πως έχουν κατατεθεί αξιόλογες προτάσεις ειδικών για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων της. Λείπει όμως κάτι. Το πολιτικό περιβάλλον, η αναπτυξιακή πολιτική βούληση.Το κύριο λοιπόν  για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι  η εκπόνηση ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης όλων των σημαντικών εταιριών δημοσίου ενδιαφέροντος στο πλαίσιο του οποίου θα ενταχθεί και η ΛΑΡΚΟ. Ενός σχεδίου που θα έχει προκύψει με δημόσιο δημοκρατικό διάλογο, θα υπηρετεί την ανάπτυξη και θα αξιοποιεί όλο το εξειδικευμένο εργατοτεχνικό δυναμικό.

Αυτό που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια είναι πως το μόνο που δεν απασχόλησε τις κυβερνήσεις ήταν η επιβίωσή και ανάπτυξη της ΛΑΡΚΟ. Κύριος προσανατολισμός των κυβερνήσεων ήταν η  παράδοση της σε ιδιώτες, με τους καλύτερους δυνατούς όρους για τους  αγοραστές.

Ωστόσο για μας κανένας νόμος και πράξη των μνημονιακών κυβερνήσεων περιλαμβανομένων και των ιδιωτικοποιήσεων νομιμοποιείται. Οι ιδιωτικοποιηθείσες επιχειρήσεις ή αυτές που θα ιδιωτικοποιηθούν μέχρι τη μέρα της Ανατροπής, θα επιστρέψουν στο Δημόσιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση, εντάσσοντας τη ΛΑΡΚΟ στο συνολικό, σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας θα κάνει το παν για την αναζωογόνηση και ανάπτυξη της και όχι τον θάνατό της.

* O Νίκος Γεωργακάκης είναι Μεταλλειολόγος Μηχανικός και μέλος του Τμήματος Ενέργειας του ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Aπο: iskra.gr