Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει

Του Γιώργου Καραμπελιά  

Έκπληκτη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί επί τέσσερις μήνες τον πλέον απίθανο θίασο να ισχυρίζεται ότι κυβερνά τη χώρα. Ενώ βεβαίως, το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι ακριβώς αυτό, να κυβερνήσει. Διότι η διακυβέρνηση θα υπέθετε είτε την ύπαρξη ενός οράματος επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας μας, τέτοιο που διαθέτουμε εμείς και όχι αυτοί, είτε την αποδοχή διαχειριστικής λογικής στα πλαίσια της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Και η κυβέρνηση αυτή ούτε όραμα διαθέτει, πέρα από τα «λεφτά υπάρχουν» και την αντιπαλότητα στο μέιλ Χαρδούβελη, ούτε βεβαίως μπορεί να διαχειριστεί μία οικονομία και μια κοινωνία στο ακρότατο σημείο της κρίσης. Γι’ αυτό μέσα σε τέσσερις μήνες, η χώρα επανήλθε στην ύφεση, τα κόκκινα δάνεια εκτινάσσονται, οι πληρωμές του κράτους στα νοσοκομεία έχουν πέσει στο 1/10 από τις περσινές, η λιανική αγορά πλησιάζει να χάσει 20% τον ήδη συρρικνωμένων πωλήσεων, οι τράπεζες έχουν χάσει 35 δισ. ευρώ καταθέσεις και πάνω από 10-15% σε χρηματιστηριακή αξία, και τα μόνα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν, είναι τα επαναλαμβανόμενα σόου διαφόρων διαταραγμένων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των καναλιών και του πόπολου. Όση ανοχή εξακολουθεί να υπάρχει από ένα διαρκώς μειούμενο ποσοστό του ελληνικού λαού απέναντί τους, στηρίζεται σε δύο βασικές αιτίες:

Α) Στο γεγονός πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί την τελευταία εκδοχή του πολιτικού συστήματος χωρίς να υπάρχει άλλη άμεση λύση. Είναι χαρακτηριστική η τελευταία δημοσκόπηση του πανεπιστημίου Μακεδονίας στην οποία η πλειοψηφία αποτιμά πλέον αρνητικά τις διαπραγματευτικές πρακτικές της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα δίνει στα κόμματα της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα τα δύο άλλοτε μαστόδοντα της πολιτικής ζωής, την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ με 15% και 3% αντίστοιχα στην πρόθεση ψήφου! Οι Έλληνες έφτασαν σ’ ένα ψυχολογικό σημείο όπου πλέον δεν έχουν εμπιστοσύνη στην παρούσα κυβέρνηση αλλά ακόμα μικρότερη στους αντιπάλους της. Και αυτοί οι τελευταίοι κάνουν ότι μπορούν για να συντηρούν αυτή την κατάσταση. Ο Σαμαράς δεν εννοεί να ξεκολλήσει από την καρέκλα του, και η μεγάλη εναλλακτική λύση του αστισμού, ο Κώστας Καραμανλής(!), αναπαύεται περιμένοντας ίσως να έχει ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας, καταδεικνύοντας έτσι, πως πόσο μικρός για να μην πω μικρόψυχος είναι κι αυτός. Τα μόνο δύο σχήματα που εμφανίστηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου, το Ποτάμι και η Χ.Α., είναι για διαφορετικούς λόγους εντελώς ανυπόληπτα και ανίκανα και βέβαια δεν μπορεί να γίνει λόγος για το όραμα της σταλινικής «ολικής επαναφοράς» του ΚΚΕ και των εξωκοινοβουλευτικών παραφυάδων του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση παίζει με αντίπαλο τον εαυτό της γι’ αυτό εξάλλου όλο και πιο έντονα η αντιπολίτευση μεταφέρεται στο εσωτερικό της. Τσίπρας εναντίον Ζωής και Βαρουφάκη, Λαφαζάνης και Νταβανέλος εναντίον Παπαδημούλη, κ.ό.κ.

Β) Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα δεν είναι η ανυπαρξία του πολιτικού προσωπικού, είναι η ραχιτική και χωρίς ραχοκοκαλιά κοινωνία μας. Άραγε δεν γνώριζαν οι Έλληνες τι επρόκειτο να συμβεί με την πολιτική επιτάχυνση που επιτεύχθηκε με τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου; Άραγε δεν γνωρίζουν σήμερα την απολύτως καταστρεπτική πορεία που ακολουθεί μια ανύπαρκτη κυβέρνηση; Άραγε δεν γνωρίζουν ότι στο τέλος αυτού του δρόμου, δηλαδή πολύ σύντομα η ήδη υποβαθμισμένη χώρα μας θα κατέβει ακόμα μερικές κατηγορίες; Άραγε δεν βλέπουν τι συμβαίνει με την Αλβανία, τα Σκόπια, την Τουρκία και το μεταναστευτικό; Άραγε αγνοούν ότι η εξωτερική πολιτική των μαθητευόμενων μάγων των καφενέδων του Κολωνακίου οδηγεί στο να δυσαρεστήσουν και τους Αμερικανούς και τους Ρώσους και τους Ευρωπαίους; Άραγε δεν βλέπουν ότι οι Ποδέμος στην Ισπανία πληρώνουν ήδη τα σπασμένα του Σύριζα καταρρέοντας δημοσκοπικά και γι’ αυτό αποποιούνται πλέον οποιαδήποτε σχέση με την Ελλάδα; Άραγε δεν βλέπουν ότι στα νοσοκομεία οι ασθενείς κουβαλούν πλέον μαζί τους τις γάζες, τις σύριγγες και το βαμβάκι; Δεν γνωρίζουν ότι σ’ ένα μήνα δεν θα πληρώνονται ούτε οι περιβόητες συντάξεις και οι μισθοί; Δυστυχώς οι συμπατριώτες μας είναι μεν αφελείς αλλά είναι πολλοί είναι και κουτοπόνηροι. Αρκετοί έχουν κάποιο λόγο για να κρύβουν το κεφάλι τους σαν την στρουθοκάμηλο στην άμμο: Άλλοι θεώρησαν πως είναι ευκαιρία για να πάψουν να πληρώνουν τη ΔΕΗ, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις τράπεζες, ακόμα και αν έχουν να το κάνουν, και επιτέλους να περάσουν κάποιους μήνες «αμεριμνησίας» μετά από την πίεση τόσων χρόνων.

Γιατί δυστυχώς η νέα κυβέρνηση δεν ήρθε στην εξουσία με το σύνθημα που προς στιγμήν προέβαλε και ο Βαρουφάκης, «σας υπόσχομαι αίμα και δάκρυα», δηλαδή καλώντας τους Έλληνες σε μια πανστρατιά για ν’ αλλάξουν την χώρα και τον εαυτό τους. Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουμε πως το ΦΠΑ το οποίο δεν δηλώνεται πλησιάζει στην Ελλάδα τα 12 δισ. ευρώ τον χρόνο. Με τα μισά από αυτά θα μπορούσαμε να λύσουμε το δημοσιονομικό μας πρόβλημα. Και όμως, επί της κυβερνήσεως της «ριζοσπαστικής αριστεράς» η φοροαποφυγή διογκώνεται. Και αυτό γιατί ο Σύριζα δεν δημιούργησε ποτέ ένα κίνημα που σκοπεύει να αλλάξει την κοινωνία και μαζί με αυτό να αλλάξουμε και όλοι εμείς, ώστε να λύσει με το μαχαίρι αυτό το διαχρονικό σκάνδαλο όπως τόσα και τόσα άλλα. Αντ’ αυτού, υποσχέθηκε ακόμα μεγαλύτερη χαλάρωση και παροχές. Και όσο κρατήσει κράτησε, διότι βέβαια πλησιάζει η ώρα του λογαριασμού και η χώρα μοιάζει σαν την Πομπηία στις τελευταίες μέρες της. «Δειλοί, μοιραίοι και άμοιροι αντάμα» όπως λέει και ο ποιητής περιμένουν όλοι κάποιο θάμα, ποιος ξέρει ίσως η Ζωή με την Ραχήλ έχουν εγκαταστήσει στα υπόγεια της Βουλής κάποιο μυστικό τυπογραφείο εκτύπωσης ευρώ, έχοντας εξασφαλίσει και τη συνδρομή του Σώρρα.

Και έτσι γελοιοποιούνται άνθρωποι, συνειδήσεις και κοντεύει να γελοιοποιηθεί ένας ολόκληρος λαός. Ακούω πυκνά συχνά, «γιατί δεν δίνεις λίγο περισσότερο χρόνο στην κυβέρνηση;» Ή ακόμα χειρότερα ακούω από φίλους «τι κάθεσαι και τα παρακολουθείς όλα αυτά, εγώ έχω πάψει πλέον να βλέπω ειδήσεις». Εγώ όμως, επειδή έχω συναίσθηση πως αυτός ο τόπος που έχει τόσο συρρικνωθεί σε έδαφος και ανθρώπους, που έχει μεταβληθεί στο παίγνιο των ισχυρών και στον περίγελο τον Σόιμπλε και Ντάισεμπλουμ κινδυνεύει με ολοκληρωτική καθίζηση, είμαι υποχρεωμένος να παρακολουθώ ειδήσεις στα ΜΜΕ, στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες, ελληνικές και ξένες για να μπορώ να καταλαβαίνω τι μου γίνεται σε αντίθεση με όλους εκείνους που με απόλυτη ελαφρότητα μας οδήγησαν στο αδιέξοδο, ακόμα και με την ψήφο τους, και τώρα παριστάνουν τους χαζοχαρούμενους.

Ξέρω πολύ καλά τις προσδοκίες διαφόρων, για παράδειγμα, που είναι αναφανδόν υπέρ της δραχμής. Πέραν των αφελών που φαντάζονται ότι με αυτή θα ξανακερδίσουμε την αυτοδυναμία μας, χωρίς να βλέπουν ότι θα βυθιστούμε σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση και θα κινδυνέψουμε την ακεραιότητα της χώρας μας. Διότι εκτός από τους αφελείς και απαίδευτους ιδεολόγους, υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία από λαμόγια που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό ή καλά φυλαγμένα που μια υποτιμημένη στο 50 ή 70% δραχμή, όπως αναπόφευκτα θα συμβεί θα τους κάνει πάμπλουτους ή θα τους δώσει ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι ημών των υπολοίπων. Ξέρω πάρα πολλούς μπατιρημένους επιχειρηματίες, μεγάλους αλλά και μεσαίους, της λαμογιάς και της απάτης, που επιθυμούν την καταστροφή της χώρας ώστε να μην πληρώσουν ποτέ τα θαλασσοδάνειά τους. Και αυτοί κυριαρχούν σε κανάλια της συμφοράς, σπρώχνουν αργυρώνητους δημοσιογράφους που μέχρι χθες γλύφανε τις μπότες των Γερμανών και των Αμερικάνων, να υποστηρίζουν αιφνιδίως την «ρήξη» και τις «κόκκινες γραμμές» των ασχέτων. Γνωρίζω πάρα πολλούς οι οποίοι για μια θεσούλα ή για τον περιβόητο δέκατο τρίτο μισθό, που έχει ήδη κάνει φτερά, προτίμησαν να κωφεύσουν απέναντι σε όλους εκείνους που όπως εμείς κρούαμε τον κώδωνα κινδύνου καθημερινά, ασταμάτητα, μονότονα από τον Οκτώβριο του 2014. Γνωρίζω πάρα πολλούς, στον Σύριζα, οι οποίοι και πριν διαφωνούσαν με τους τυχοδιωκτισμούς του Τσίπρα, αλλά δεν τόλμαγαν να βγάλουν τσιμουδιά και ακόμα χειρότερα, σήμερα, ενώ βλέπουν πολύ καλά τι έρχεται, συνεχίζουν ακόμα να έχουν στο απυρόβλητο την ηγεσία τους και να μας συνιστούν ψυχραιμία γιατί βέβαια πάντα φταίει εκείνος που λέει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Το δυστύχημα όμως είναι πως ενώ είναι αναρίθμητοι αυτοί που επαναλαμβάνουν αυτά τα πράγματα και ακόμα πιο βίαια καθημερινά, κατ’ ιδίαν, είναι ελάχιστοι εκείνοι που βγαίνουν να τα διακηρύξουν δημόσια. Τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης διέφθειραν μέχρι το μεδούλι ή στην καλύτερη περίπτωση έφθειραν μέσω της καθημερινής τριβής το ήθος και την ευθυκρισία όλων των συστημικών ελίτ της χώρας. Και δυστυχώς, οι συστημικές ελίτ δεν περιλαμβάνουν μόνον τους κυβερνώντες αλλά τους δημοσιογράφους, τους πανεπιστημιακούς, τους διανοουμένους, τους λογοτέχνες, τους μουσικούς και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Τόσο φθάρηκαν και διεφθάρησαν ώστε δεν τους έμενε ούτε κουκούτσι ευθυκρισίας για να βλέπουν αυτό που ερχόταν αναπόδραστα με βήματα γίγαντα. Και αν εμείς διεκδικούμε αυτή την ευθυκρισία που τόσο ενοχλεί αρκετούς κομπλεξικούς, αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο γιατί επί σαράντα χρόνια αρνηθήκαμε πεισματικά την ένταξή μας σε οποιοδήποτε μικρότερο ή μεγάλο θεσμό της μεταπολίτευσης, μείναμε μαζί με ελάχιστους «τρελούς του χωριού», «όπως μας γέννησε η μάνα μας Ισπανία» να καταδείχνουμε τη γύμνια των κυβερνώντων.

Και βέβαια δεν χρειαζόταν καμιά φιλοσοφία για να δεις ότι τα πράγματα θα κατέληγαν εδώ πού κατέληξαν. Χρειαζόταν απλώς η στοιχειώδης λογική που διαθέτει ή διέθετε ο Έλληνας αγρότης, που ξέρει πως πρώτα πρέπει να σκάψεις, μετά να σπείρεις και πολύ αργότερα να εισπράξεις τους καρπούς των κόπων σου. Αλλά αυτά συνέβαιναν όταν οι Έλληνες αγρότες καλλιεργούσαν και δεν σκάβανε οι Αλβανοί γι’ αυτούς και όταν οι Έλληνες διανοούμενοι τρώγανε ένα κυριακάτικο γιουβέτσι ως αμοιβή των κόπων τους μαζί με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, και όχι αντίθετα την εποχή που αμείβονται από πανεπιστήμια, ευρωπαϊκά προγράμματα, ιδρύματα τραπεζών και εφοπλιστών, εφημερίδες και εκδοτικούς οίκους. Και βέβαια ήρθαν και οι απαραίτητοι Σημίτηδες, Λιάκοι (ξέρετε αυτός στον οποίο αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός την 25^η Μαρτίου) για να τους πείσουν πως δεν υπάρχει ούτε ιστορία, ούτε ηθικές αξίες, ούτε πατριωτισμός. Μία και μόνη αρχή «Αμύνεστε υπέρ πάρτης». Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή έγιναν πάρα πολλοί όσοι αδιαφορούν για την χώρα τους, όσοι αδιαφορούν για το μέλλον της πατρίδας τους, όσοι βάζουν σε πρώτη προτεραιότητα το κοντόφθαλμο μικροσυμφέρον τους, γι’ αυτό και βρεθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα ανερμάτιστοι, απροσανατόλιστοι, σε απόλυτη αφωνία. Γιατί παρ’ όλο που η πλειοψηφία των Ελλήνων παραμένουν ακόμα άνθρωποι σκληρά εργαζόμενοι, που προσπαθούν να θρέψουν την οικογένειά τους και τα παιδιά τους, κατακλύζονται από τα λαμόγια, τους συμφεροντολόγους, τους αφελείς, τους πολιτιστικά μηδενιστές, τους μπαρόβιους φωνακλάδες, τους κυρίαρχους των ΜΜΕ και του δημόσιου λόγου και έτσι μένουν σιωπηλοί ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Γι’ αυτό απέχουν απ’ τις εκλογές –βλακωδώς– στρέφονται στον ιδιωτικό χώρο και αφήνουν τα μηδενικά να κυριαρχούν στον δημόσιο και να διαφεντεύουν τη ζωή τους. Αφήνουν το 15-20% του πληθυσμού με την ψήφο του να καθορίζει την μοίρα του 75-80% που είτε ψηφίζει διαφορετικά, είτε όλο και περισσότερο απέχει απ’ αυτό που θεωρεί στημένο παιχνίδι που δεν τον αφορά.

Δυστυχώς λοιπόν έχει πτωχεύσει πριν απ’ όλα το μυαλό, το πνεύμα και η ευθυκρισία των Ελλήνων. Διότι διαφορετικά θα έβλεπαν πως η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει. Δυστυχώς γι’ αυτούς, αλλά δυστυχώς και για μας. Έτσι είναι προφανές πως ο Τσίπρας και η στενή παρέα του, μπροστά στα αδιέξοδα, έχουν κάνει «γαργάρα» τις κόκκινες γραμμές και τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο είναι παντελώς ανίκανοι να επιβάλλουν αυτή τη γραμμή στο κόμμα τους, το οποίο σε ένα μεγάλο ποσοστό προτιμά να τραβήξει στα άκρα τις ιδεοληψίες του μιας ψευδορήξης, την οποία είναι ανίκανοι να υλοποιήσουν παρά να δεχθεί το aggiornamento (κωλοτούμπα !) του Τσίπρα.

Ο τελευταίος, ο Τσίπρας, επειδή έχει εκλεγεί ως ο παράκλητος του αντιμνημονιακού κινήματος, και επειδή δεν διαθέτει άλλες ικανότητες εκτός από τα επικοινωνιακά τερτίπια είναι ανίκανος να περάσει αυτή τη συμφωνία στο κόμμα του. Είναι ταυτόχρονα ανίκανος –γιατί πρόκειται για ένα κόμμα το οποίο δεν δημιούργησε αυτός αλλά ο Γλέζος, ο Αλαβάνος, ο Βούτσης και ο Λαφαζάνης, οι οποίοι απλώς τον επέλεξαν ως επικοινωνιακή τους προμετωπίδα– να επιβάλλει μια οποιαδήποτε συνεκτική γραμμή στο κόμμα . Γι’ αυτό, η Ζωή έχει μεταβάλλει την Βουλή σε όχημα για την μεταβολή της σε ηγέτιδα κόμματος, (τρομάρα της) ο Βαρουφάκης ετοιμάζεται να «την κάνει» με ένα ταρατατζούμ, και οι λοιποί επιδίδονται σε μια απίστευτη κακοφωνία –φανταστείτε που καταντήσαμε να ακούμε καθημερινά τον Λεουτσάκο–, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατό να παρθεί μια οποιαδήποτε απόφαση, πριν συμβούν κάποια καταστροφικά γεγονότα που είτε θα υποχρεώσουν τον Σύριζα να επιλέξει γραμμή, είτε το πιθανότερο θα οδηγήσουν σε νέο κυβερνητικό σχήμα με ή χωρίς τον Τσίπρα, με ή χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα. Πάντως στο μεταξύ και όσο δεν έχει συμβεί έναν τέτοιο σοκ αυτή η κυβέρνηση θα συνεχίσει να μην κυβερνάει. Διότι δεν έχει φτιαχτεί γι’ αυτό. Ο Σύριζα εκ κατασκευής έχει δημιουργηθεί για να είναι ο αριστερός ψάλτης, ο παρακοιμώμενος και ο ιδεολογικός εκπρόσωπος της εθνομηδενιστικής κεντροαριστεράς. Και δυστυχώς ο ιδεολογικός εκπρόσωπος δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον διαχειριστικό εκφραστή του κεντροαριστερού μπλοκ παρότι ελλείψει κεντροαριστεράς, ο αριστερός ψάλτης θέλησε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Και τώρα αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Γι’ αυτό, ήδη σε θέσεις διαχείρισης έχει γεμίσει την κυβέρνηση με πασόκους, κατεξοχήν Γιωργακηκούς, που «ξέρουν την δουλειά». Ταγματάρχης, Χουλιαράκης, Θεοχαράκης, και λοιποί εις –άκης και μη. Ο σκληρός πυρήνας όμως των υποστηρικτών του κόμματος, δεν μπορεί να αποδεχθεί κάτι τέτοιο γιατί γνωρίζει πως από τον διαχειριστή περιμένεις διαχείριση και αθέτηση των υποσχέσεών του, τον ιδεολογικό εκφραστή όμως τον θες για τις εξαγγελίες του, αυτός είναι ο ρόλος του. Κατά συνέπεια καθίσταται αδύνατο να διαχειριστεί έναν συμβιβασμό άκρως επώδυνο, τουλάχιστον υπό κανονικές συνθήκες. Έτσι λοιπόν είτε ρήξη στο εσωτερικό του κόμματος και δημιουργία στην ουσία ενός νέου κυβερνητικού σχήματος υπό τον Τσίπρα με μειωμένη την παρουσία του Σύριζα, είτε ακόμα πιο ακραίες λύσεις αλλαγής του συνολικού κυβερνητικού σχήματος.

Αλλά για όλα αυτά οι δήθεν αθώοι συμπατριώτες μας οι οποίοι με διαβάζουν μαζί με τους όντας αθώους που δεν με διαβάζουν, θα πρέπει να υποστούν πρώτα όλα αυτά που μας ετοιμάζουν τα «παιδιά», κρίσεις, σε όλα τα πεδία, πολιτικές και τραπεζικές, άγρυπνες νύχτες, πιθανώς νέες πολιτικές ανατροπές και πριν απ’ όλα παραπέρα σφίξιμο του ήδη σφιγμένου ζωναριού. Και επειδή διάφοροι αφελείς και κουτοπόνηροι, όλα τα προηγούμενα χρόνια μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος, «εδώ και τώρα αλλαγή», ενώ εγώ πάντα έλεγα υπάρχουν και χειρότερα. Και επειδή τα χειρότερα έχουν έρθει πλέον ή προετοιμάζονται, τώρα είμαι εγώ που λέω πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος: Όποιοι θέλουν να μην τους κυνηγάει η συνείδησή τους για πάρα πολλά χρόνια, πρέπει να ανορθώσουν το ανάστημά τους και όλοι οι Συριζαίοι και μη συριζαίοι φίλοι μας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα στον κυβερνητικό θίασο πως δεν τους ανεχόμαστε άλλο. Έχει πράγματι έρθει η ώρα για να αρχίσει επιτέλους η οικοδόμηση ενός πατριωτικού εναλλακτικού πόλου που θα αρχίσει το μακρύ και επίπονο έργο της ανοικοδόμησης της σκέψης και της πατρίδας. Όντως δεν υπάρχει πια άλλος χρόνος. Γιατί διαφορετικά θα ξαναδούμε να βγάζουν τον Καραμανλή με ωσαννά από τη Ραφήνα για να μας σώσει μετά την καταστροφή, όπως τον θείο του, για να επαναληφθεί η ιστορία ως ιλαροττραγωδία ή ακόμα χειρότερα θα δούμε τους ζηλωτές του Μιχαλολιάκου να ξαναβγαίνουν στο μεϊντάνι.

Υ.Γ Και επειδή διάφοροι εξυπνάκηδες του διαδικτύου, κάποτε-κάποτε ακόμα και φίλοι, επαναλαμβάνουν πως τρέχουν πίσω από τα κόμματα, διότι δεν παίρνουμε εμείς την πρωτοβουλία και δεν συγκροτούμε έναν πολιτικό πόλο, με πρόγραμμα θέσεις κ.λπ. Τους πληροφορούμε λοιπόν πως και πρωτοβουλίες παίρνουμε τα τελευταία χρόνια και συγκροτημένο πρόγραμμα διαθέτουμε –αρκεί να διαβάσουν τις «25 Θέσεις του Άρδην» και τις χιλιάδες αναλύσεις μας. Αλλά δεν είμαστε δελαπατρίδηδες και θέλουμε τα πολιτικά εγχειρήματα να πατάνε σε ένα μίνιμουμ δυνάμεων και λαϊκής συναίνεσης. Δυστυχώς όμως εσείς τρέχατε πότε πίσω από τον Καζάκη, πότε από τον Καμμένο, πότε πίσω από τον Σύριζα, κάποιοι ακόμα και πίσω από τον Κασιδιάρη και τον Σώρρα, στα κρυφά, γιατί «βιαζόστασαν». Και έπρεπε δυστυχώς να «περιμένουμε» για να κάνουν και αυτοί τον κύκλο τους. Ε λοιπόν ιστορικά οι Συρζοανέλ τον κάνανε και αυτοί τον κύκλο τους και είναι θέμα μηνών, λιγότερων ή περισσότερων, να τον ολοκληρώσουν και στην πράξη. Τώρα λοιπόν βιαζόμαστε εμείς, και ο καθένας θα δείξει τι ψάρια πιάνει. Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Και το πρώτο βήμα είναι να εγκαταλείψετε την αφωνία σας.

  Aπο: "Άρδην"