Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άχρηστοι

Ας μην ξεχνάμε, ότι οι διαθέσεις των (συν)εταίρων φάνηκαν πολύ νωρίς και μάλιστα… θεσμικά, όταν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, τέσσερις μέρες μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ομολόγησε με θράσος, την παραίνεσή του στον Έλληνα Πρωθυπουργό, λέγοντας ότι θα ήταν προτιμότερη μία συμμαχία με το Ποτάμι πάρα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες….
 

Στο ίδιο μοτίβο, λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 5 Απριλίου οι “καλά πληροφορημένοι” “Financial Times” έγραφαν: “Πολλοί αξιωματούχοι των Βρυξελλών -και αρκετοί υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης- πιέζουν παρασκηνιακά τον πρωθυπουργό να πετάξει έξω από την κυβέρνηση την Άκρα Αριστερά του Συ.Ριζ.Α για να υπογραφεί μια συμφωνία. (…) Το σχέδιο είναι να σχηματίσει ο Τσίπρας μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού με το Ποτάμι και το Πα.Σο.Κ (…)”.

Η όλη επιχείρηση διάσπασης του κυβερνητικού επιτελείου σε “καλούς” και “κακούς” ήταν -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, αναμενόμενη. 

Το κλήμα όμως, που ήταν από την αρχή στραβό, το έφαγε κι ο γάιδαρος, γιατί αν θέλομε να σοβαρευτούμε, οι (συν)εταίροι μας, μπορούν να λένε ό,τι θέλουνε κι εμείς μπορούμε από τη μεριά μας να ισχυριζόμαστε ευλόγως ότι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, έχει εγκαθιδρυθεί μια εξουσία εκδικητική και αντιδημοκρατική, αλλά με τα λόγια δεν προχωράει κανείς και τίποτα.

Το «όχι» που έγινε «ναι» κινδυνεύει τώρα να γίνει ακόμα χειρότερο, ακριβώς όπως το ήθελαν οι (συν)εταίροι μας από την αρχή, τελικά. 

Των (συν)εταίρων το γινάτι θα γίνει με αυτές τις ανόητες εκλογές που πιθανότατα θα εξαφανίσουν εκλογικά τους Ανεξέλ και θα αποδυναμώσουν, έστω και λίγο, τον λεγόμενο «προεδρικό» Συ.Ριζ.Α. 

Με τις ποταμίσιες όχεντρες που φυλάνε τη φωλιά του εθνικού μας εργολάβου και τους υπόλοιπους που καταχράστηκαν την εξουσία που τους εκχωρούσαμε σαράντα-τόσα, χρόνια, λογαριάζουν κάποιοι ότι θα συνεργαστούν για να κυβερνήσουν? 
Λογαριάζουν χωρίς τον αγανακτισμένο ξενοδόχο, έτσι που έχει γίνει το ξενοδοχείο του μαντάρα!

Χώρια οι τόσοι και τόσοι απελπισμένοι που θα σιχαθούν τον εαυτό τους, αν πάνε, ετούτη τη φορά, μέχρι την κάλπη…

Εκλογές τώρα που κύλησαν και χάθηκαν οι 200 πρώτες μέρες της κυβέρνησης άσκοπα και μη μου πεις τώρα ότι φταίνε και γι’ αυτό οι (συν)εταίροι μας. Παρά τις τρικλοποδιές, που θα έπρεπε να είναι κι αυτές αναμενόμενες, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και το βασικό μας ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο και το αυτό: τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι, για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας.

Το νόμισμα, σου λέει ο άλλος… Ας το λήγαμε επιτέλους αυτό το θέμα με ένα δημοψήφισμα, τώρα που πήραμε το κολάι και με τα δημοψηφίσματα: ευρώ θέλουμε ή δραχμή? Οι δημο(σ)κόποι λένε ότι θέλομε ευρώ. Όχι, φωνάζουν οι άλλοι από απέναντι, ψέμματα λένε οι δημο(σ)κόποι! Ας απαντήσουμε, λοιπόν και σ’ αυτό το ξεκάθαρο ερώτημα, για να τελειώνουμε!  

Να σκύψουμε μετά απερίσπαστοι το κεφάλι και να κουβεντιάσουμε, κάνοντας και τη δουλειά του μυρμηγκιού που ποτέ δεν ξεκινάει… 

Εν τω μεταξύ όμως, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τα βασικά, θα προείχε η ομόνοια και θα περίμενε κανείς ότι οι «αναμάρτητοι» θα αναλάμβαναν, όπως όφειλαν κι αυτοί, τις ευθύνες τους. Διότι όλοι μαζί κυβερνούσαν τόσους μήνες και ο Λαφαζάνοφ, μπαινόβγαινε τακτικότατα στο Μέγαρο Μαξίμου όλον τον προηγούμενον καιρό… Όλοι ήξεραν! Όλοι γνώριζαν για το προμελετημένο έγκλημα κι αφού όλοι μαζί τα έκαναν χειρότερα κι από τα μούρα τους, τώρα ας έσκυβαν τα κεφάλια κι ας έβαζαν πλάτη. Διότι δεν πείθεται εύκολα ο μέσος Έλληνας από το πρόταγμα “Πάμε στη δραχμή και μετά, βλέποντας και κάνοντας”.

Στο εξωτερικό μέτωπο, ορθώς πρέπει να πάρει το βάρος των ευθυνών του και ευρωπαϊκό κοινοβούλιο για το ελληνικό ζήτημα, όπως ζήτησε και η κυβέρνηση, αλλά κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει τις αιτιάσεις της Προέδρου της Βουλής. 
Έτσι οι εργασίες της επιτροπής ελέγχου του χρέους έχουν ατονήσει κι ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδα, ακόμα δεν έχει κληθεί να καταθέσει για τη Siemens, και να που θα είχαμε μ’έναν σμπάρο δυο τρυγόνια… Αλλά που…  Εκλογές!

Ακούω κάποιους που λένε ότι το παράνομο του χρέους είναι έωλο και ότι η σταυροφορία για τον έλεγχό του, είναι γύμνασμα φαντασιακού περιεχομένου. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα, γιατί δεν υπάρχει μόνον ο έλεγχος των πηγών, αλλά και των χρήσεων αυτών των δάνειων κεφαλαίων. Να δούμε επιτέλους βρε αδερφέ, όλοι μαζί τα φάγαμε, κατά που μας λέγανε ή μήπως κάποιοι έφαγαν περισσότερο? Μήπως μερικοί έφαγαν μέχρι σκασμού, τον περίδρομο? Αλλά που…  Εκλογές!

Ούτε έχομε κάνει και τίποτα ουσιαστικό μέχρι σήμερα για τα έργα και τις ημέρες της πενταετούς και οικτρά αποτυχημένης πτωχευτικής διαδικασίας: δείχνομε να ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει μόνο το χρέος που μας κάνει τον βίο, αβίωτο. Υπάρχουν και οι συνθήκες που έχουν παραβιαστεί, υπάρχουν και οι ληστρικοί χειρισμοί, όπως εκείνο το περίφημο το κούρεμα, το P.S.I. Τάφου σιωπή κι επ’ αυτού κι ας έχει γίνει εντελώς ξεκάθαρο πια και ας έχει διατυμπανιστεί σε όλους τους τόνους, ότι η ελληνική “διάσωση” ήταν ένα σχέδιο κατά του ελληνικού δημόσιου συμφέροντος και υπέρ της σωτηρίας ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών. Αλλά που…  Εκλογές!

Αυτά κι άλλα πολλά, είναι ζητήματα που έπρεπε να συζητούνται τώρα, εντός κι όχι εκτός των “θεσμών”, όχι να τρέχουμε σε εκλογές…
Θεσμοί δεν είναι μόνο αυτοί της Τρόικας που φύτρωσε στις πλάτες μας κι έβγαλε και τέταρτο βλαστάρι. Υπάρχουν κι άλλοι θεσμοί… Οι θεσμοί της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης που έχουν νόμους να διαφυλάξουν! Κανόνες, που δεν επιτρέπουν να κόβει την ίδια τη σάρκα του ο υπόχρεος δανειολήπτης για να εξοφλήσει τα χρέη του. 
Κανείς δεν φαίνεται να θέλει να καταλάβει ότι δεν υπάρχει αυτή η πατσαβούρα η “ΤΙΝΑ” παρά μόνο στη νοσηρή φαντασία μας κι ότι πρέπει καμιά φορά να συνέλθουμε κι εμείς, και χωρίς τσαμπουκάδες και επαναστατικούς δεκάρικους, να διεκδικήσουμε την αναψηλάφηση του ζητήματος της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα…

Ούτε, όμως, μπορούμε να περιμένουμε νέα δανεικά κι αυτό είναι ένα γεγονός ανεξάρτητο από το νόμισμα που θα διαλέξουμε… Εμείς, όμως, 200 μέρες τώρα γενικολογούμε μεγαλόστομα και μετά, μόνο κομματοσκυλοκαυγάδες παρακολουθούμε όταν δεν συμμετέχουμε κι οι ίδιοι σ’ αυτόυς, μαζί με μπόλικη αερολογία, ένθεν κακείθεν…

Κουβέντα δεν γίνεται και “κιχ” δεν ακούγεται για την παραγωγική ανασυγκρότηση, έστω ξεκινώντας από τα βασικά, που λέγαμε συντρόφισσα…

Ακούς εκεί εκλογές, όταν οι τσιμινιέρες της οικονομίας έχουν «παγώσει» και το κράτος πλέει σε αχαρτογράφητα νερά, έρμαιο της προχειρότητας…

Δουλειά, βρε, και λίγη σοβαρότητα επιτέλους!  Αλλά, πού!

Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Aπο: raskolnick.wordpress.com