Του Στέλιου Συρμόγλου
Η αλήθεια μας πονάει.
Και βρίσκουμε πάντα δικαιολογίες προσχηματικές, συχνά ανόητες και διάτρητες από την άγνοιά μας ή τις ανομολόγητες επιθυμίες μας, για να "υπερασπιστούμε" τη στάση ζωής που επιλέξαμε για να αιτιολογήσουμε τη μαζοποιημένη λογική μας, αρνούμενοι να δεχθούμε ότι δεν υπάρχουν "ευτυχίες" που να μη κουβαλάνε το φορτίο τους, ιδιαίτερα στη σκιά μιας εξαθλιωμένης και αποδεκατισμένης κοινωνίας.
Ακόμη και ο σακάτης θεός του μηδενός δεν αντέχει τον κοινωνικό θάνατο και στα άλαλα χείλη της σιωπής του φλυαρεί την ανάγκη της συμφιλίωσης κενού και πληρότητας. Ο θόρυβος του ήχου της κοινωνικής ανέχειας μετακινεί τα σύνορα της όποιας πρόσκαιρης υπεροχής και προσωπικής ευμάρειας στην παθητική εγρήγορση απέναντι στην αθλιότητα.
Η κοινωνία είναι ό,τι είμαστε εμείς!..
Φορτωνόμαστε τη μαθητεία του κοινωνικού πόνου και δεν μπορούμε να αναμένουμε αναποφάσιστοι, αδιάφοροι και αμέτοχοι, με βλακώδη ενίοτε επιχειρήματα και "κραυγάζουσα" αδαημοσύνη, με "εξυπναδίστικες" ατάκες και πληθωρική ισχυρογνωμοσύνη, ιδίως εδώ στο facebook, δεν μπορούμε να αναμένουμε την αποθέωση της ετυμηγορίας του θανάτου της κοινωνίας!..
Ούτε μπορούμε να "φορούμε" το προσωπείο της προσωπικής "ευτυχίας" και να...σφυρίζουμε ευχαριστημένοι για την όποια καθημερινότητά μας, παραμένοντας θεατές της πραγματικότητας ή δηλώνοντας "ανίκανοι" να αντιδράσουμε, αναπτύσσοντας πάντα μια έωλη επιχειρηματολογία, για να δικαιολογήσει την άτακτη φυγή μας από την ίδια την αλήθεια μας.
Η εποχή μας ζητάει επικοινωνία, αλληλεγγύη,αφύπνιση των συνειδήσεων. Δεν ζητάει καλολογία, πολιτική ρητορική και λεπτεπίλεπτη υποκριτική κομψότητα στα "σαλόνια" του αβάστακτης καθημερινής ελαφρότητας.Οι αλήθειες που αφορούν τα δεινά μιας κοινωνίας, λέγονται και καταγράφονται με τρόπο εξερεθιστικό, συχνά χονδροειδή, εξεζητημένο,επαναστατικό, για να υπάρξει το "ξύπνημα" της ίδιας της συνείδησής μας.
Για να αρχίσει η συνείδησή μας να απορρίπτει τα στραβά, τα ανάποδα και τα ανώμαλα, τη μικρότητα και την αρπακτικότητα. Προσλαμβάνουσες παραστάσεις έχουμε πολλές. Νόηση ως η ύψιστη μορφή της πραγματικότητας, αν όχι οι πολλοί, αρκετοί διαθέτουν...
Τα χρονικά όρια στενεύουν. Θα χάσουμε το τρένο όχι απλώς της διαφυγής μας από την οικονομική δίνη, αλλά της ίδιας της ανθρωπιάς μας. Θα χάσουμε το τρένο, όπως ένας κουφός που δεν άκουσε το σφύριγμα!
Υποφέρουμε από το σύμπλεγμα της Μήδειας. Αν δεν αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και δεν απολακτίσουμε μυθοπλασίες της πολιτικής, χθόνιες και κυνικές, αν δεν βρεθούμε πλησιέστερα στην πρωταρχική βάση της κοινωνίας, δεν θα αξιολογήσουμε με επάρκεια τις πολιτικές που αποφασίζονται και εφαρμόζονται μ' έναν ενστικτώδη ασυνειδησιακό πρωτογονισμό..
Ζούμε πολλοί την κοινωνική πραγματικότητα υπό μορφή θεάματος. Και ανεξάρτητα των προνομίων μιας δικής μας "τελειότητας" που ίσως απολαμβάνουμε, θα μετατραπούμε σε "μαρμάρινες μορφές",που θα παρακολουθούν σε σχήματα λειτουργικά την αγωνιώδη πορεία των συνανθρώπων μας προς το αμείλικτο κενό του κοινωνικού θανάτου.
Κι όμως επί της ουσίας θα είναι ο δικός μας θάνατος. Με την άγνοια της ιστορίας μας να αποτελεί κι αυτή συστατικό στοιχείο της ίδιας της ιστορίας, που δοκιμάζεται μαζί της μέχρι παροξυσμού. Με τον "εξευτελισμό" της γλώσσας μας και μάλιστα από τον ίδιο τον ανερμάτιστο υπουργό Παιδείας. Με το παρωχημένο να διαθλάται στις διαδικασίες του χρόνου και οι μέχρι πρότινος "μαρμάρινες μορφές' μας, ανέκφραστες στον κοινωνικό πόνο, από τη ψυχρότητα του μαρμάρου, να αρχίζουν να αποστάζουν την αμηχανία της αγωνίας.
Και να προσλαμβάνουν και πάλι την ένσαρκη υπόστασή τους, που θα στενάζει σαστισμένη, και με το πέρασμα της αστραπής της οδυνηρής αλήθειας από τα μάτια της, να πυρακτώνει τα οράματα της απελπισίας. Και ως "πρόσωπα" πλέον, απέλπιδες φυγάδες του ανέλεου σπαραγμού και της ίδιας της αλήθειας μας, θα αναμένουμε με επικλήσεις τη φάση της χάριτος. Από ποιους όμως;
Υπάρχουν αναγνώστες που μειδιούν ειρωνικά μ' αυτά τα "λυρικά" της γραφίδας τούτης, που προσπαθεί επιμόνως να αντικαταστήσει το χρωστήρα, ζωγραφίζοντας απλές, αλλά αδρές εικόνες της φαινομενικά αδάπανης αδιαφορίας μας και της νεοελληνικής ελαφρότητας σ' όλο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αδιαφορώντας για τον αριθμό των likes που συγκεντρώνουν τα συγκεκριμένα κείμενα.
Και υπάρχουν αναγνώστες που διερωτώνται και εκφράζονται με την κοινότοπη έκφραση "...τι θέλει να πει ο ποιητής" και μάλιστα μια κυριακάτικη ηλιόλουστη μέρα. Κι άλλοι τόσοι που "καθρεπτίζονται> μέσα στα κείμενα τούτα και τους "πονάει" η αλήθεια τους, οπότε και αναλόγως αντιδρούν με ασυνάρτητες επισημάνσεις...
Με το "λυρισμό" ενίοτε της γραφίδας τούτης ή τις έντονες αποχρώσεις του χρωστήρα, με τα όποια μέσα εικονισμού, δεν επιχειρείται η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Και δεν χρειάζεται να πλησιάσουμε τα όρια του κυνισμού, τα έχει υπερβεί προ πολλού άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα, για να παρουσιάσουμε την παρούσα ληθαργική κατάσταση της πατρίδας μας.
Ναι, της...πατρίδας μας! Μια λέξη που έχει εκλείψει σχεδόν από το καθημερινό μας λεξιλόγιο, σαν να είναι απόβλητη! Και από μόνη της η κατάσταση στην πατρίδα μας με τις δραματικές της προεκτάσεις, δεν μας επιτρέπει περιθώρια να αδιαφορούμε ή να κινούμαστε προς την κατεύθυνση της "έγκαιρης" αγοράς του υποτιθέμενου παραδείσου μας, αντιπερνώντας έτσι ανύποπτα τις λειτουργίες των δραματικών στιγμών του χρόνου.
Και είναι στην "υποψία της στιγμής" που μπορεί να ανατραπεί και η δική μας ζωή. Και τότε ακόμη και ο Σταυρός θα γείρει από την κορυφή του να φιλήσει τα πρόσωπα των "κρεμασμένων" από τα ικριώματα που μόνοι μας στήσαμε!
Ετσι, για να τελειώσω το δοκίμιο τούτο με λυρισμό, εξασφαλίζοντας την ειρωνεία των ορνιθοπετούντων αναγνωστών και διοχετεύοντας την προθυμία τους για likes σε δανεικές και ευτράπελες σκέψεις και φωτογραφίες των διαγκωνιζόμενων στο μικρόκοσμο της ματαιοδοξίας τους, από τις οποίες πλημμυρίζει το facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου