«Η ΛΑΡΚΟ είναι μια από τις λίγες εναπομείνασες βαριές βιομηχανίες της χώρας μας, με διαχρονικά ετήσιο κύκλο εργασιών της τάξεως των 300 εκ. €, γεγονός που την καθιστά σημαντική πηγή οικονομικής ζωής για τους έξι νομούς που δραστηριοποιείται (Βοιωτία, Φθιώτιδα, Εύβοια, Καστοριά, Κοζάνη και Αττική), ενώ παράλληλα ως καθαρά εξαγωγική εταιρία στηρίζει και την εθνική οικονομία συμμετέχοντας...
στις εθνικές εξαγωγές με ποσοστό 3%, δηλαδή περίπου ένα εκ. δολάρια την ημέρα.
Η ΛΑΡΚΟ είναι διαχρονικά μια κερδοφόρα εταιρεία και αυτό δεν μπορεί να αξιολογηθεί από τα οικονομικά στοιχεία μιας μικρής χρονικής περιόδου. Επειδή όμως το σιδηρονικέλιο είναι χρηματιστηριακό προϊόν, η εταιρεία το διαθέτει με βάση τις
τρέχουσες τιμές των διεθνών χρηματιστηρίων, που ανάλογα με τις παγκόσμιες συνθήκες, παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις.
Έτσι και λόγω ότι την τελευταία 5ετία οι διεθνείς τιμές του Νικελίου κινήθηκαν – με πρωτοφανή ένταση και διάρκεια – στα χαμηλότερα επίπεδα της 15ετίας, δημιούργησαν την συγκεκριμένη
περίοδο μια αρνητική οικονομική εικόνα. Ήδη η εικόνα αυτή σύντομα θα ανατραπεί από την συνεχόμενη ανοδική πορεία των τιμών του Νικελίου που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται το
τελευταίο εξάμηνο. Δυστυχώς, αυτός ο ιστορικά βιομηχανικός κολοσσός παγκοσμίου εμβέλειας και αναγνώρισης, όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του, αλλά και μπει σε πορεία ξεπουλήματος, αντί να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης απέναντι στην κρίση που μαστίζει την ελληνική οικονομία.
Το χειρότερο είναι ότι η σημερινή Κυβέρνηση και ειδικά ο σημερινός αρμόδιος Υπουργός έχουν ήδη ανακοινώσει το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ μέσω του καταστροφικού σχεδίου τριχοτόμησης του 2014. Ένα σχέδιο, το οποίο είχε προταθεί από την τότε Κυβέρνηση 2012-2014, έγινε αποδεκτό από την Ε.Ε., αλλά είχε τύχει καθολικής απόρριψης, όχι μόνο από τους εργαζόμενους, την τοπική κοινωνία, τα πολιτικά κόμματα της τότε αντιπολίτευσης, αλλά ακόμη και από την ίδια την διοίκηση της
ΛΑΡΚΟ.
Τι κάναμε εμείς ως Κυβέρνηση; Κρατήσαμε όρθια την επιχείρηση σε δύσκολες συνθήκες, λόγω των μνημονιακών υποχρεώσεων και των δημοσιονομικών δυσκολιών που υπήρχαν. Μετά την έξοδο
από τα μνημόνια άρχισε να μας απασχολεί και η επόμενη ημέρα .Βασική μας παράμετρος ήταν η προστασία των εργαζόμενων.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν σήμερα;
1. Κατ αρχήν να αποσυρθεί το σχέδιο της Κυβέρνησης για εκκαθάριση εν λειτουργία και ξεπούλημα των καθαρών περιουσιακών στοιχείων. Είναι μια διαδικασία που την έχει
εφαρμόσει και σε άλλες περιπτώσεις ο σημερινός Υπουργός και είχε ως θύματα τους εργαζόμενους.
2. Να παραμείνει κάτω από δημόσιο έλεγχο. Όταν συσχετίσουμε τις τιμές του νικελίου με το λειτουργικό κόστος της εταιρείας θα διαπιστώσουμε διαχρονικά ότι είναι κερδοφόρα, παρά τις κακοδιαχειρίσεις των παλιότερων χρόνων.
3. Να ρυθμιστεί η τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας με βάση την διεθνή πρακτική τιμολόγησης των αντίστοιχων βιομηχανικών μονάδων. Στη χώρα μας είναι κατά 80% ακριβότερη έναντι
άλλων χωρών της Ε.Ε., όπως η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία ή άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων, όπως του Αλουμινίου της Ελλάδας, με αποτέλεσμα το κόστος της ενέργειας να είναι μη διαχειρίσιμο και να φτάνει στο 30% του συνολικού κόστους, συσσωρεύοντας όλα αυτά τα χρόνια μεγάλες υποχρεώσεις προς την ΔΕΗ. Να μετοχοποιηθούν
τα χρέη αυτά.
4. Να χαρακτηριστεί η ΛΑΡΚΟ στρατηγικής σημασίας βιομηχανία της Ε.Ε., λόγω Κοβαλτίου, διεκδικώντας την ακύρωση της απόφασης της Ε.Ε για τις κρατικές ενισχύσεις. Η απόφαση
αυτή για την ανάκτηση από το Δημόσιο 136 εκ. € έχει δημιουργήσει ένα τρομερό αδιέξοδο στην προοπτική βιωσιμότητας της.
5. Να μη χαθεί η θετική προοπτική που υπάρχει ,όχι μόνο με την άνοδο του νικελίου , αλλά και με τη χρήση του σε συσσωρευτές ηλεκτρικής ενέργειας. Όλα αυτά βέβαια να συνοδευτούν με την εξασφάλιση μιας ελάχιστης χρηματοδότησης από το βασικό μέτοχο, που είναι το Δημόσιο, αλλά και την απόλυτη διασφάλιση των εργαζομένων.
Η ΛΑΡΚΟ, η σημαντικότατη αυτή ελληνική βιομηχανία, αν μπόρεσε να επιζήσει πάνω από 50 χρόνια με χρήσεις κερδοφόρες, αλλά και ζημιογόνες, ήταν γιατί για μεγάλο διάστημα δεν κυριάρχησε μια απόλυτα μονοσήμαντη θεώρηση, δηλαδή απλά το οικονομικό αποτέλεσμα, αλλά το συνολικό κοινωνικό -οικονομικό ισοζύγιο κόστους οφέλους.
Έχω βιώσει όλη τη πορεία της ανάλογης επιχείρησης Σκαλιστήρη στη βόρεια Εύβοια από το χρυσό τούβλο που χάρισε στη Δέσποινα του Παπαδόπουλου ο τότε ιδιοκτήτης μέχρι τις εκατοντάδες επιστολές των βουλευτών του δικομματισμού των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Αυτή ήταν η διαχείριση που και την περιοχή αιχμαλώτισε και τους εργαζόμενους οδήγησε σε μόνιμη ανεργία.Δεν συνήλθαμε ποτέ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου