Κατάρρευση πολιτικού συστήματος ή των Πολιτικών;

                                                          Γράφει ο Γιώργος Κακαρελίδης

Είναι οξύμωρο το να βλέπεις «πολιτικούς», δηλαδή νύν και πρώην βουλευτές, υπουργούς και διορισμένα κομματικά στελέχη, να μιλούν ανερυθρίαστα από τηλεοράσεως για το «τέλειωμα» τού πολιτικού συστήματος, χωρίς να αισθάνονται καν την ανάγκη να απολογηθούν και εν συνεχεία να πάνε σπίτι τους. Αντ’ αυτού συνεχίζουν να μας μιλάνε για την ανάγκη «αλλαγής» τού πολιτικού συστήματος. Όμως τι ακριβώς εννοούν; Γιατί το πολιτικό σύστημα αλλάζει συνήθως με επανάσταση ή κίνημα ή μετά από εθνική ή οικονομική καταστροφή. Αλλαγή πολιτικού συστήματος σημαίνει πχ αντί δημοκρατίας, βασιλεία (ουσιαστική) ή δικτατορία ή μονοκομματοκρατία (βλ. υπαρκτός) ή θεοκρατία (βλ. ισλαμικά θεοκρατικά κράτη). Ή μήπως εννοούν καλύτερη «αντιπροσώπευση»; Πράγμα που δεν είναι αλλαγή πολιτικού συστήματος, αλλά διόρθωση της «δημοκρατίας».

Έχουμε όμως Δημοκρατία;
-Σίγουρα όχι με την ελληνική ερμηνεία του όρου• με τη έννοια της δυνατότητος απόφασης από τον Δήμο και ανάκλησης αξιωματούχων από αυτόν.
Μήπως θέλουν Δημοκρατία αυτοί;
-Ας το δούμε: Σήμερα, στον αιώνα των επικοινωνιών σε πλανητικό και διαστημικό επίπεδο, της σύγχρονης καταγραφής και αναμετάδοσης, μέσω της διαδικτύωσης επί 24-ώρου βάσεως, κάθε γεγονότος, μηνύματος ή και σκέψης, παρουσιάζεται το τραγελαφικό φαινόμενο σμίκρυνσης της δημοκρατίας, δηλαδή της δυνατότητος απόφασης από τον Δήμο.

Παλιότερα, ίσως να είχε νόημα η δι’ αντιπροσώπων διακυβέρνηση, μια και η διαδικασία λήψης αποφάσεων, εκείνη την εποχή, απαιτούσε συνήθως άμεση παρουσία και γνώση του αντικειμένου. Όμως με την εκπαίδευση σε Ανώτατες Σχολές τού συνόλου, σχεδόν, των αποφοιτούντων από τα Λύκεια, το πλάτεμα, αλλά και την εξειδίκευση της γνώσης, σε τεράστιο βαθμό και την εύκολη πρόσκτηση των πληροφοριών, η δι’ αντιπροσώπων «δημο»-κρατία μάλλον κάπου χωλαίνει, αν δεν προσβάλλει.

Επιπλέον, παρά τα τεράστια κονδύλια, που διατίθενται για την εκπαίδευση των πολιτών, την αξιοποίηση των τεχνολογιών, την κατάρτιση και την δια βίου μάθηση, οι «πολιτκοί» αρνούνται να κάνουν το επόμενο βήμα, που είναι η λήψη αποφάσεων από τον μοναδικό φορέα - θεσμό, τον Δήμο  ή ακριβέστερα, την Εκκλησία του Δήμου.

Ειδικά στην Ελλάδα, οι πολιτικοί επιμένουν στην  «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Και φοβούνται τον Λαό. Τρέμουν τα δημοψηφίσματα, όπως ο εξαποδώ το λιβάνι, πολύ περισσότερο από τις εκλογές. Θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε δημοψήφισμα στην Ελλάδα; Πάνε τριάντα πέντε χρόνια. Παρ’ ότι υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια, τόσες ευκαιρίες και θέματα να ζητήσουν την γνώμη μας. Αυτοί όμως απτόητοι. Βάλθηκαν, ανεξέλεγκτοι, να μάς χρεοκοπήσουν οικονομικά, να διαλύσουν γλώσσα, Παιδεία, Ιστορία και πολιτισμό, τον αξεπέραστο συνδυασμό Πλατωνισμού και Χριστιανισμού, δηλαδή Ορθοδοξίας.

Γιατί αποστρέφονται βαθύτατα την κοινοτική, δημοκρατική αντίληψη και την έμφυτη πλέον τάση ελευθερίας  τού ιστορικού αυτού λαού. Γι’ αυτό και θέλουν να επιβληθεί  ο ολοκληρωτισμός της ομογενοποίησης, κατ’ ευφημισμόν «παγκοσμιοποίηση» (όπως εύστοχα αναλύει ο Ερατοσθένης Καψωμένος σε συνέντευξή του στον Αντιφωνητή). Που επιδιώκει, ανατρέποντας το διεθνές δίκαιο και την όποια διεθνή τάξη, να υπαγάγει όλους τους λαούς (και τις πολιτειακές εκφράσεις τους) σε ένα ενιαίο χυλό -καθεστώς (ένα οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, μια γλώσσα συνεννόησης, χωρίς υπόβαθρο πολιτισμού), κάτω από μία παγκόσμια μονοκεντρική και αυταρχική εξουσία.

Πρόκειται για την ύστατη αγωνιώδη προσπάθεια τού νεωτερικού συστήματος που έχει φτάσει στο ιστορικό τέλος του, να παρατείνει τη νοσηρή ύπαρξή του• η πιο αναιδής και επικίνδυνη έκφραση της «ύβρεως» του δυτικού ανθρώπου. Κι αυτό, με τη συνέργεια πολιτικών – εγχώριων και ευρωπαίων που, μια και η επαγγελία του ευρωπαϊκού παραδείσου αποδείχτηκε φενάκη, προσπαθούν να κρύψουν το μισερό  μούτρο τους, πίσω από την γελοία μάσκα του «εκσυγχρονισμού» και την αποστεωμένη νεκρική μάσκα του «πολυπολιτισμού».


--Ο κ. Γ. Κακαρελίδης είναι Καθηγητής Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα και Στατιστική ΤΕΙ Πατρών