Η εποχή που δεν αγαπά τους δικτάτορες

Του Ανδρέα Μπελιμπασάκη

Τι διαφορετικό τέλος μπορεί να έχει ένας δικτάτορας που διατάζει την πολεμική αεροπορία να βάλει κατά άμαχων διαδηλωτών; Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι ο Μουαμάρ Καντάφι θα είναι ο τρίτος δικτάτορας της Αφρικής που θα αποχαιρετήσει την εξουσία σε λίγες εβδομάδες, ακολουθώντας αυτή την πρωτοφανή και απρόβλεπτη...  λαϊκή εξέγερση που κινείται με ένα παράξενο σπειροειδή τρόπο και συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της.
 
Μετά από μια εβδομάδα διαδηλώσεων στους δρόμους, η Λιβύη η χώρα του πετρελαίου, της Σαχάρας και του υποτιθέμενου τριτοκοσμικού σοσιαλισμού (Λαϊκή Τζαμαχιρία!) φαίνεται έτοιμη να θέσει τέρμα στην απόλυτη και πολλές φορές παράλογη εξουσία, του συνταγματάρχη Καντάφι που χρονολογείται από το 1969, όταν έγινε πρόεδρος με ένα κλασικό πραξικόπημα αφρικανικού τύπου.

Η ταχύτητα με την οποία οι διαδηλώσεις - μέχρι πρότινος φοβισμένων ανθρώπων - μετατρέπονται σε οργισμένες εξεγέρσεις, προσφέρει ένα πολύπλευρο πλαίσιο ιδεολογικών αναζητήσεων που μέχρι τώρα κανείς δεν είχε προβλέψει.
Πρόκειται περί ενός κινήματος με διαφορετικές πολιτικές , κοινωνικές και θρησκευτικές αφετηρίες . Ένα κίνημα που διαθέτει επίσης διαφορετικές «ταχύτητες». Όταν ο πρόεδρος της Τυνησίας Μπεν Άλι στα μέσα Ιανουαρίου ανακοίνωσε την παραίτηση του η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών αγνόησε την δυναμική της εξέγερσης, κάνοντας λόγο για ένα «τοπικό φαινόμενο».

Η περίπτωση της Αιγύπτου με την δυναμική των εξεγερμένων Αιγυπτίων αλλά και των ώριμων αιτημάτων που έθεσαν, άφησε άφωνη την διεθνή κοινότητα προκαλώντας πανικό στα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά think tanks. Που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να προβλέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά δεν μπορούν και να κατανοήσουν ιδεολογικά που οδηγούν αυτές οι «σπειροειδής»εξεγέρσεις και το κυριότερο, σε ποια γεωγραφικά πλάτη θα σταματήσουν.

Βρισκόμαστε εμφανέστατα μπροστά στις πρώτες πραγματικές επαναστάσεις του 21ου αιώνα, που αξιοποίησαν και ανέδειξαν με ένα συγκλονιστικό τρόπο την ψηφιακή εποχή που ζούμε, αλλά ελάχιστα έχουμε κατανοήσει. Το Twitter, το Facebook, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές τα κινητά τηλέφωνα, «διαλύουν» τα σύνορα με ένα πρωτοφανή τρόπο που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από οποιαδήποτε εξουσία. Η πληροφορία καταφθάνει πλέον με την ίδια ταχύτητα στον Αμερικανό, τον δυτικοευρωπαίο αλλά και στον κάτοικο της υποσαχάριας Αφρικής και της κεντρικής Ασίας.

Αρκεί κανείς να δει τον σαστισμένο -εάν όχι τρομοκρατημένο- τρόπο που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες τις εξεγέρσεις στη Μέση ανατολή. Από την ημι-δημοκρατική και "light μουσουλμανική" Τουρκία μέχρι το Ισραήλ και την Κίνα. Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει πλέον ότι οι εικόνες της Ταχρίρ ή της πράσινης πλατείας στη Τρίπολη δεν συγκινούν και δεν προετοιμάζουν τα εξαθλιωμένα πλήθη στο Βιετνάμ, την Καμπότζη ή ακόμη και στα βάθη της Κίνας;

Δεν προσποιούμε ότι γνωρίζω την εξέλιξη που θα έχουν οι εξεγέρσεις στη Μέση ανατολή ή οπουδήποτε αλλού. Οι κοινωνικές και θρησκευτικές διαστάσεις των αιτημάτων των εξεγερμένων σε κάθε χώρα, κάποιες φορές είναι χαώδεις. Μπορούμε όμως με βεβαιότητα να καλωσορίσουμε την νέα εποχή που γεννιέται και δεν θα μοιάζει με καμιά άλλη από αυτές που γνωρίσαμε.
 

Απο:The insider