Το κείμενο κατέθεσε το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Θέμης Τζήμας, εκ μέρους των δέκα, μεταξύ των οποίων είναι οι: Δημήτρης Σακελλάρης, Κώστας Μαμέλης, Ρία Μπάφα κ.α.
Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τις ώρες αυτές της ευθύνης για το λαό μας και για την παράταξή μας αποτελεί υποχρέωση όλων μας να μιλήσουμε με τον πιο καθαρό και δυνατό τρόπο, πέρα από αγκυλώσεις οποιουδήποτε χαρακτήρα και δεύτερες σκέψεις, παλεύοντας για εκείνα που θεωρούμε απαραίτητα για το καλό της χώρας και του κινήματος.
Σε αυτό το πλαίσιο καταθέτουμε στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, στον πρόεδρο, στο γραμματέα αλλά και σε όλους τους συντρόφους μας, τις σκέψεις μας για την ασκουμένη πολιτική, για το εναλλακτικό σχέδιο που απαιτείται και για το συλλογικό υποκείμενο στο οποίο είμαστε όλοι ενταγμένοι και στρατευμένοι, το ΠΑΣΟΚ.
Ανάλυση της συγκυρίας:
Η χώρα βυθίζεται στην πολύπλευρη κρίση. Η κρίση είναι οικονομική, δημοσιονομική, κοινωνική, πολιτική, πνευματική, δημογραφική και εν τέλει εθνική.
Λαμβάνει δε, χώρα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι συστημικοί κίνδυνοι που προκάλεσε ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός-καζίνο κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει. Ειδικά στην Ευρώπη ακολουθείται ο χειρότερος συνδυασμός μονεταρισμού και νεοφιλελευθερισμού στο οικονομικό επίπεδο, ενώ στο πολιτικό προωθείται μέσω του γαλλογερμανικού διευθυντηρίου, η δόμηση μιας «γερμανοποιημένης» Ευρώπης, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο των αποφάσεών της και με νέο-αποικιακού τύπου σχέσεις στο εσωτερικό της.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα μας, η πολιτική των διαδοχικών μνημονίων δεν αποτελεί μέρος της λύσης αλλά κομβικό τμήμα του προβλήματος και της κρίσης της χώρας. Η πολιτική αυτή, που επεβλήθη ως μονόδρομος δε μας βγάζει από την κρίση αλλά μας βυθίζει ακόμα περισσότερο. Έχει ένα μονοδιάστατο χαρακτηριστικό, αυτό της δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ η χώρα χρειάζεται ένα πολιτικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής και αναπτυξιακής διαδικασίας. Ο δημοσιονομικός τομέας είναι ένα μόνο τμήμα της οικονομίας . Οφείλουμε να προωθήσουμε προοδευτικές πολιτικές που θα αφορούν το σύνολο της οικονομικής διεργασίας και να διευρύνουμε την παραγωγική βάση του τόπου. Να συνθλίψουμε τα αναχώματα που θέτουν κάθε λογής καρτέλ και να στηρίξουμε την πραγματική παραγωγή, την καινοτομία και την υγιή επιχειρηματικότητα.
Συνολικά δε, η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά: πρώτον δεν διαθέτει την απαιτούμενη δημοκρατική νομιμοποίηση. Δεύτερον είναι μη βιώσιμη, αδιέξοδη ακόμα και στο δημοσιονομικό πλαίσιο.
Το ΠΑΣΟΚ το 2009 κέρδισε τις εκλογές στη βάση ενός προγράμματος που βρίσκεται στον αντίποδα της ασκουμένης πολιτικής. Τα πρωτοφανή σε όγκο και πάθος εδώ και ένα χρόνο συλλαλητήρια καταδεικνύουν ότι ο λαός δεν εγκρίνει την κυβερνητική πολιτική.
Επιπλέον, το δημοκρατικό έλλειμμα εμφανίζεται σε όλη την αλυσίδα λήψης αποφάσεων, ακόμα και σε σχέση με τη Βουλή ή και στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Είναι προφανές ότι το κέντρο λήψης αποφάσεων έχει μετατοπιστεί πέρα από τους δημοκρατικά ελεγχόμενους θεσμούς της χώρας μας. Η κυβέρνηση εμφανίζει οξύτατα προβλήματα συντονισμού και σχεδιασμού λόγω της πολιτικής που εφαρμόζει, η οποία προϋποθέτει τον παραμερισμό κάθε δημοκρατικού θεσμού ή και συλλογικότητας. Πραγματώνονται αποσπασματικές και αντικρουόμενες επιλογές, χωρίς προτεραιότητες και ιεραρχήσεις. Προσωπικοί διαγκωνισμοί καταπνίγουν τη συλλογικότητα, χωρίς συντονισμό και ολοκληρωμένο σχέδιο.
Οι απανωτές αναθεωρήσεις στοιχείων και τα νέα μνημόνια, οι παραδοχές της ίδιας της τρόικα και το γενικό πωλητήριο των 50 δις ευρώ στη χώρα και τον πλούτο της συνιστούν αποδείξεις της μη βιωσιμότητας και του αδιεξόδου της πολιτικής ΕΕ- ΔΝΤ που υλοποιείται από την κυβέρνηση.
Βυθίζει τη χώρα σε πρωτοφανή ύφεση. Μέσα από την ύφεση αυτή διαλύεται ο εναπομείνας παραγωγικός ιστός, για τον οποίο δεν υπάρχει κανένα σχέδιο ανασυγκρότησης. Το μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων, των ελευθέρων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών βιώνουν δραματική υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Το εξειδικευμένο και νέο προσωπικό της χώρας ωθείται στη μετανάστευση. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται διαρκώς, ενώ η ανεργία και η νέα φτώχεια δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή. Τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα καταργούνται, οι εργαζόμενοι ρίχνονται βορά στην εργοδοτική αυθαιρεσία και οι αμοιβές υφίστανται απανωτές μειώσεις, σε ένα αδιέξοδο δρόμο «βαλκανιοποίησης» του εργατικού κόστους. Οι κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενες μορφές ελαστικής εργασίας, όπως και η μαύρη εργασία γίνονται καθεστώς, διαμορφώνοντας μια τάξη φτωχών εργαζομένων, που βιώνουν την πλήρη ματαίωση των προσδοκιών τους. Παράλληλα, στερεί από τη νυν αλλά και από όποια μελλοντική κυβέρνηση τη δυνατότητα άσκησης άλλης πολιτικής μέσα από το βιαστικό ξεπούλημα στρατηγικών μονάδων και δομών της εθνικής οικονομίας και του δημοσίου τομέα εν γένει.
Από την άλλη, ο παρασιτισμός και ο μεταπρατισμός της εγχώριας ελίτ μένει ανέγγιχτος, χωρίς να καταβάλλει το μερίδιό της για την υπέρβαση της κρίσης, όπως και η κυριαρχία των καρτέλ στη λειτουργία της εθνικής οικονομίας. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή συνεχίζεται. Η αεριτζίδικη και κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα συνεχίζουν ακάθεκτες. Η εθνική οικονομία ακολουθεί δρόμο πλήρους αποικιοποίησής της.
Επιπλέον όλων αυτών, προωθείται πανευρωπαϊκά το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας από το γαλλογερμανικό άξονα. Το σύμφωνο αυτό θα σημάνει ακόμα πιο δραματική φτωχοποίηση της μεγάλης μάζας των Ευρωπαίων πολιτών, διάλυση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων και του όποιου κοινωνικού κράτους πρόνοιας έχει απομείνει, επιβολή των μονεταριστικών εμμονών και των νεοφιλελεύθερων δογμάτων στο σύνολο της Ευρώπης αλλά και συνταγματοποίησή τους. Πρόκειται για την ολοκλήρωση της αδιέξοδης και καταστροφικής πορείας προς την οικοδόμηση μιας αντιδημοκρατικής «γερμανικής» Ευρώπης της ύφεσης, της ανεργίας ή της απασχολησιμότητας, που καταστρέφει όλα αυτά που καθιστούσαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση ελκυστική, με κυριότερο το κοινωνικό κράτος δικαίου, διευρύνει τις ανισορροπίες στο εσωτερικό της ΕΕ και της ΟΝΕ, τις κοινωνικές ανισότητες και εν τέλει υπονομεύει το ευρωπαϊκό εγχείρημα και το ίδιο το ευρώ. Το έλλειμμα και το χρέος αναγορεύονται σε αιτίες της κρίσης ενώ αποτελούν συμπτώματα αυτής. Οι πραγματικές αιτίες, δηλαδή η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού λόγω των αντιφάσεών του και οι δομικές ανισορροπίες της ΕΕ και του Ευρώ διόλου τυχαία δε συζητούνται καν.
Δεν αποτελεί λύση ούτε για το ελληνικό πρόβλημα, ασχέτως του ότι η καγκελάριος της Γερμανίας προσπαθεί να καταστήσει τη χώρα μας όμηρο στην ενδοευρωπαϊκή διαπραγμάτευση υπέρ των συμφερόντων της, ταυτίζοντας την υιοθέτηση της πολιτικής της με την επιμήκυνση ορισμένων εκ των δανείων της χώρας μας.
Συνολικά, τόσο η έως σήμερα εφαρμοσμένη πολιτική στην Ελλάδα, όσο και αυτή που έρχεται μέσα από τα νέα μνημόνια αλλά και το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας συνιστά μία αποτυχημένη πολιτική με βασικές συνέπειες τη φτώχεια, την ανεργία, την ύφεση, την επίταση της παραγωγικής καχεξίας, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και των κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα, την απώλεια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, ενώ ταυτόχρονα δεν αντιμετωπίζουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας. Το χρέος διευρύνεται, μαζί με την εξάρτηση της χώρας. Το σπιράλ ύφεσης- ελλειμμάτων- χρέους είναι εδώ, εξαιτίας αυτής της πολιτικής.
Για όλους τους παραπάνω λόγους η πολιτική αυτή δε χρειάζεται απλά κάποιες επιμέρους βελτιώσεις. Πρέπει να ανατραπεί άμεσα προς την κατεύθυνση ενός εναλλακτικού σχεδίου διεξόδου από την κρίση.
Άμεση έξοδος από την πολιτική του μνημονίου- ανατροπή των συνεπειών του- απόρριψη του συμφώνου ανταγωνιστικότητας- εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Εναλλακτικό σχέδιο πολιτικής:
Πτυχές ενός εναλλακτικού σχεδίου εξόδου από την κρίση πρέπει να είναι οι παρακάτω:
1. Άμεση επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μας με τους βασικούς πιστωτές μας, με στόχο τη γενναία μείωσή του και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Η πολιτική αυτή προωθείται ήδη, με όρους όμως δυσβάστακτους για το λαό, με γενναία ανταλλάγματα για τους πιστωτές μας και μόνο, ως ένα είδος ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Πρέπει να παλέψουμε για να την επιβάλλουμε με όρους όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αποδέσμευσης της χώρας μας από την εξάρτηση, και με γνώμονα την αναπτυξιακή ενίσχυσή της.
2. Πρόταση για συνολική, επιθετική επαναδιαπραγμάτευση των χρεών διεθνώς και ειδικά από τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Μπορούμε να εξετάσουμε και νέα εργαλεία μείωσης του χρέους όπως για παράδειγμα μακροχρόνια ομόλογα με μηδενικό κουπόνι και discount αν εξαργυρωθούν νωρίτερα με την εγγύηση της ΕΚΤ.
3. Συμμαχία σε ευρωπαϊκό επίπεδο για εκ βάθρων αλλαγή των θεμελίων του ευρώ από τη μονεταριστική, υφεσιακή βάση του σε μια αναπτυξιακή κατεύθυνση με κοινωνικό χαρακτήρα. Έκδοση αναπτυξιακού ευρωομολόγου, άρνηση αναγνώρισης από την ΕΕ των εκθέσεων πιστοληπτικής αξιολόγησης των “οίκων” και δημοκρατικός έλεγχος των αποφάσεων της ΕΚΤ με αλλαγή του καταστατικού και του κανονισμού λειτουργίας της, ώστε να δύναται να αγοράζει ομόλογα στην πρωτογενή αγορά στα πρότυπα λειτουργίας της FED.
4. Δημιουργία ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα και αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του με κατεύθυνση αναπτυξιακή, δίνοντας ανάσες ρευστότητας στην αγορά.
5. Αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, όχι όμως με εκποίησή της.
6. Επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων εκμετάλλευσης των μεγάλων δημοσίων έργων που έχουν παραχωρηθεί σε ξένες επιχειρήσεις, παρότι οι τελευταίες είχαν εξαιρετικά μικρή συμμετοχή στην κατασκευή τους, με στόχο τη δημόσια εκμετάλλευση των μεγάλων έργων.
7. Στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής μας είναι απολύτως απαραίτητο να ξεφύγουμε από ένα συγκεκριμένο «καρτέλ» δανειστών-τοκογλύφων που δρουν εις βάρος της χώρας.
8. Αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων.
9. Συνολικό στρατηγικό σχέδιο για το δευτερογενή τομέα, με εξειδίκευση κατά κλάδο. Ακόμα και προσπάθειες όπως η σύνδεση πράσινης οικονομίας με την εγχώρια παραγωγή δείχνουν να έχουν εγκαταλειφθεί πλήρως.
10. Μέρισμα αμυντικής βιομηχανίας. Αξιοποιώντας τους ήδη υπάρχοντες και αποφασισμένους εξοπλισμούς ή αυτούς που κρίνονται ως απαραίτητοι, να προχωρήσει η Ελλάδα στη σύναψη μακροχρόνιων συμβολαίων αγοράς οπλικών συστημάτων στη βάση τριών «πυλώνων» κριτηρίων: των αμιγώς στρατιωτικών κριτηρίων, της δυνατότητας συμπαραγωγής τους στη χώρα μας και της δέσμευσης από πλευράς της χώρας προέλευσης των οπλικών συστημάτων σε αντίστοιχα μακροχρόνια αγορά ελληνικών ομολόγων.
11. Κίνητρα για την αναδιάταξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες είναι συχνά- όχι πάντα- πολύ μικρές και παρωχημένες για να επιβιώσουν.
12. Αναδιοργάνωση και εξυγίανση των προβληματικών ΔΕΚΟ με διατήρηση του δημοσίου χαρακτήρα των στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας. Πολιτικές ενίσχυσης των παραγωγικών και αποδοτικών ΔΕΚΟ με δυναμική διείσδυσή τους σε νέες αγορές, προς όφελος του ελληνικού δημοσίου και των καταναλωτών.
13. Στήριξη του εισοδήματος των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αναστροφή των περικοπών μισθών και συντάξεων, κοινωνικός μισθός, μείωση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και των φόρων στα καύσιμα, διατίμηση σε προϊόντα που υπάρχει αποδεδειγμένα κερδοσκοπία. Επιπλέον στήριξη μέσω της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους και των παροχών του.
14. Περιορισμός των ελαστικών μορφών απασχόλησης και κατάργηση ορισμένων εξ αυτών, όπως είναι η ενοικίαση εργαζομένων. Ενίσχυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του ΟΜΕΔ και όχι αποδυνάμωσή τους, όπως επιλέγει η κυβέρνηση. Όχι στη διαφορετική αντιμετώπιση νέων και παλαιών εργαζομένων.
15. Αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος σε σχέση με τη εισροή πόρων στο σύστημα και όχι με περικοπές δικαιωμάτων και παροχών. Παροχή βασικού δικτύου ασφαλείας και δυνατότητα διαμόρφωσης προσωπικού συνταξιοδοτικού προγράμματος για τον κάθε ασφαλισμένο στη βάση προσωπικής σύμβασής του με τον ασφαλιστικό του φορέα, η οποία δε θα δύναται να ανατραπεί από οποιαδήποτε μελλοντική νομοθετική πρωτοβουλία. Ασφάλεια και αξιοπιστία στις σχέσεις δημοσίου και πολίτη.
16. Επανασχεδιασμός του δημοσίου τομέα όχι στη βάση μείωσης εισοδημάτων, απολύσεων και συκοφάντησης των δημοσίων υπαλλήλων. Ποιες υπηρεσίες πρέπει να παρέχει το δημόσιο, σε ποιο κόστος και με ποιους αποδέκτες. Σύγχρονο μάνατζμεντ και ταχύτατη προώθηση της μηχανοργάνωσης.
Ο ρόλος του πολιτικού υποκειμένου - ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ:
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα αντιμετωπίζει μία οξύτατη υπαρξιακή κρίση όπως και συνολικά η παράταξη της κεντροαριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού, εξαιτίας της συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής αλλά και εξαιτίας των αντί-δημοκρατικών μεθοδεύσεων, απολιτικών νοοτροπιών και πλήρους αποξένωσης από τα κοινωνικά κινήματα σε όλα τα επίπεδα της λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ.
Από τις τοπικές οργανώσεις έως το Εθνικό Συμβούλιο, οι διαδικασίες ουσιαστικού διαλόγου και λήψης αποφάσεων είναι σπάνιες, απολιτικές και διεκπεραιωτικού τύπου. Παράλληλα, η αποστασιοποίηση από τα κοινωνικά κινήματα που ευτυχώς, πέραν των όποιων διαφωνιών μπορεί να έχει κανείς, ενδυναμώνονται και πάλι, είναι πλήρης και λαμβάνει ενίοτε χαρακτηριστικά ανοιχτής εχθρότητας.
Η παραπάνω κατάσταση συνιστά συνειδητή πολιτική επιλογή προκειμένου να υπάρχει ένα βουβό και πρόσκαιρα ανώδυνο για την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Ένα βουβό ΠΑΣΟΚ όμως είναι ένα ανύπαρκτο ΠΑΣΟΚ.
Δε δικαιούμαστε να επιτρέψουμε να περάσει το ΠΑΣΟΚ στην ανυπαρξία, ως ένα ανυπόληπτο, υβριζόμενο πολιτικό κατάλοιπο άλλων εποχών.
Απαιτούμε: ουσιαστικές πολιτικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα, προκειμένου να εκφραστούν ανοιχτά και δημοκρατικά όλα τα μέλη και οι φίλοι μας. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να συζητήσει κυρίως πάνω στην ασκουμένη από την κυβέρνηση πολιτική και να αποφασίσει για αυτήν.
Ορισμός πολιτικού συνεδρίου, όχι χαοτικών μεγεθών και απολιτικών διαδικασιών όπως συνέβη με τα προηγούμενα. Συνέδριο σύμφωνα με τις προβλέψεις του καταστατικού, με έντονη πολιτική διαδικασία και με μέγεθος συνεδρίου κόμματος που θέλει να διαβουλευτεί και όχι να χειροκροτήσει.
Επαναπροσέγγιση με τα κοινωνικά κινήματα. Με αυτόν τον κόσμο που μαχητικά διεκδικεί την άλλη πολιτική.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Δυστυχώς στο εσωτερικό μας υπάρχουν «απαγορευμένες» συζητήσεις. Πρέπει να τις απενεχοποιήσουμε.
Δεν υποστηρίζουμε την επιστροφή στις παθογένειες εκείνες που συνέτειναν να οδηγηθεί η χώρα στην παρούσα κρίση. Γι’ αυτό ακριβώς ζητούμε την ανατροπή της ασκουμένης πολιτικής.
Δεν ταιριάζει στον ελληνικό λαό να δέχεται σκυφτός και ενοχικός τους μονοδρόμους. Ο λαός μας οργισμένος διεκδικεί άλλη πολιτική.
Το ΠΑΣΟΚ ανήκει στην πλευρά που βρίσκεται ο λαός. Σε αυτήν οφείλει να βρεθεί και η κυβέρνηση.
Είναι ώρα ευθύνης και ειλικρίνειας για όλους μας. Όχι αυταπατών και φαντασιώσεων για δήθεν έξοδο από την κρίση με ένα μείγμα πολιτικής που όπου εφαρμόστηκε στον κόσμο βύθισε τους λαούς στη φτώχεια και στο αδιέξοδο. Δεν ταιριάζει στο ΠΑΣΟΚ να ασκείται στο όνομά του μια τέτοια πολιτική.
Οφείλουμε να παλέψουμε για τα δημόσια αγαθά, την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, την εργασία, για την επανάκτηση του δημοσίου χώρου και για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Η Ελλάδα χρειάζεται άλλη πολιτική. Για αυτήν την άλλην πολιτική θα παλέψουμε ως Έλληνες πολίτες και ως μέλη του ΠΑΣΟΚ.
Απο:enet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου