Χρεοκοπημένοι τζογαδόροι...

                                                                                                                                                                                                                   Aπό  το "Aνεμογκάστρι"

  

Της Μαρίας Πολυκάρπου

Η ώρα της «τελικής λύσης» πλησιάζει ταχύτατα. Η Ευρώπη δεν αντέχει άλλη καθυστέρηση. Η πίεση των «αγορών» για άμεση εξασφάλιση των κεφαλαίων που έχουν επενδύσει στο ευρωπαϊκό χρέος είναι ασφυκτική και η ηγεσία της Ευρώπης, η Γερμανία, πρέπει να εγκαταλείψει τις προηγούμενες θέσεις «άμυνας».

Η διεθνής κερδοσκοπία είναι σαφής: Η «λύση» στο δράμα του ευρωπαϊκού χρέους θα είναι συνολική και οι πλούσιοι θα εγγυηθούν και θα «φορτωθούν» τα δάνεια των φτωχών. Απώτερος στόχος, η δημιουργία του ευρωομολόγου, μέσω του οποίου οι δυνατοί της Ευρώπης θα εγγυώνται τα λεφτά των ομολογιούχων και των τραπεζών και ταυτόχρονα θα προσφέρουν τα κέρδη που ζητούν οι «αγορές» για να...
 συνεχίσουν να ανανεώνουν και να επεκτείνουν τον ευρωπαϊκό δανεισμό.

Ευρωπαϊκό υπερκράτος

Με τη σειρά τους οι ευρωκράτες, αναλαμβάνοντας τέτοιο ρίσκο, επιχειρώντας να διασώσουν το κλυδωνιζόμενο ευρώ, θέλοντας να κρατήσουν ανοιχτό το μαγαζί (Ευρωζώνη) και να το προστατεύσουν από τις επαπειλούμενες ανεξέλεγκτες (από τους ίδιους) πτωχεύσεις, επιβάλλουν πανευρωπαϊκούς κανόνες, ένα – χωρίς υπερβολή – «δημοσιονομικό Νταχάου». Εργασιακή - ασφαλιστική διάλυση και κοινή (ελεγχόμενη από το Βερολίνο) δημοσιονομική πολιτική έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ της σημερινής Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Με δυο λόγια, οι εθνικοί προϋπολογισμοί δεν θα εφαρμόζονται χωρίς τη γερμανική έγκριση.

Ήδη οι Γερμανοί έχουν προϊδεάσει για την εισαγωγή των δημοσιονομικών στόχων στα εθνικά Συντάγματα κάνοντας σε όλους πλέον σαφές ότι, εκτός από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, στο άμεσο μέλλον – σε έναν χρόνο, όσο θα χρειαστεί η ετοιμασία του ευρωομολόγου – επέρχεται η κατάργηση κάθε ίχνους ανεξαρτησίας ακόμη και των ίδιων των κρατών.

Το δίλημμα – όπως πρόσφατα ο Σόρος το διατύπωσε – αν θα σωθούν από τη χρεοκοπία τα κράτη ή οι τράπεζες απαντάται πλέον με τους όρους του διάσημου επενδυτή και καταστροφέα εθνικών οικονομιών: Πρώτα θα σωθούν οι τράπεζες και ύστερα θα δούμε...

● Αυτή είναι η «αποστολή» του ευρωομολόγου και της ενιαίας δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής.

● Αυτή την αποστολή καλούνται να «υπηρετήσουν» οι λαοί της Ευρώπης πληρώνοντας με το αίμα τους τα πανωτόκια των τοκογλύφων, οι οποίοι ήλθε η ώρα να ποδηγετήσουν την Ευρώπη.

Ένα ευρωπαϊκό ολοκληρωτικό υπερκράτος ανατέλλει, αλλά χωρίς καμιά προϋπόθεση λειτουργίας του ως... παραδοσιακού κράτους. Κύριος ρόλος του πλέον θα είναι η τήρηση της δημοσιονομικής «τάξης και ασφάλειας», η καταστολή κάθε απόπειρας για εθνικό σχεδιασμό στην οικονομία, αλλά και στο πεδίο των συνεργασιών και των στρατηγικών συμμαχιών. Το αδιέξοδο της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» σε όλο του το μεγαλείο, καθώς αναδεικνύονται η πραγματική ταυτότητα και η αναπόφευκτη κατάληξη της «ενωμένης Ευρώπης» και του... ευρώ!

Η θέση της Ελλάδας

«Παίρνουν ναρκωτικά αν νομίζουν ότι θα κατορθώσουν να πληρώσουν το χρέος». Αυτή τη δήλωση έκανε μεγαλοτραπεζίτης στη Wall Street Journal για την Ελλάδα. Δυστυχώς... έχει δίκιο! Η χώρα μας σε αυτό το ολοκληρωτικό σχήμα έχει μια προκαθορισμένη θέση:

● Δεν πληροί καμιά προϋπόθεση επιβίωσης με τους διαμορφούμενους όρους συμμετοχής στο ευρωπαϊκό υπερκράτος - υπηρέτη τραπεζών και τοκογλύφων.

● Δεν έχει καμιά πιθανότητα να πιάσει τα κριτήρια συμμετοχής στην ενιαία δημοσιονομική προσαρμογή της Ευρώπης, που προβλέπουν 3% του ΑΕΠ έλλειμμα (10% σήμερα στην Ελλάδα) και 60% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος (140% σήμερα).

● Είναι πανθομολογουμένως αδύνατον, με αναδιαπραγμάτευση - αναδιάρθρωση του χρέους και «κούρεμά» του σε επίπεδα ακόμη και της τάξεως του 50% (όπως κάποιοι... ονειρεύονται), να πιάσει τα κριτήρια. Επομένως πρέπει να χρεοκοπήσει.

Αυτό ακριβώς θα συμβεί, όπως έχει προειδοποιήσει και ο «πολύς» Ιρανοεβραίος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπίνι, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή»: «Όπως κι αν την ονομάσετε, χρεοκοπία θα είναι»! Βεβαίως η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ελεγχόμενα από τους πιστωτές και τους τοποτηρητές τους, την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ώστε να μην υπάρξει κλυδωνισμός για το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το ευρώ. Το τίμημα που η Ελλάδα θα πληρώσει θα είναι βαρύτατο – και το έχουμε πολλάκις εξηγήσει σε προηγούμενα κείμενα, πολύ πριν αυτό γίνει κοινός τόπος.

Αυτό ακριβώς εγγυάται η κυβέρνηση Παπανδρέου διαβεβαιώνοντας ότι η χώρα μας θα πληρώσει το χρέος της, και μάλιστα... ολόκληρο, επειδή είναι ζήτημα «τιμής»! Η γλώσσα του τζόγου ταιριάζει απολύτως στους αισχρούς τζογαδόρους που επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες τίναξαν τη χώρα στον αέρα παίζοντας στην τσόχα της υποτέλειας την περιουσία της, την ανεξαρτησία της, τα δικαιώματά της και τώρα τον ίδιο τον ελληνικό λαό, τον οποίο παραδίδουν σιδηροδέσμιο σκλάβο για τις επόμενες – άγνωστο πόσες – δεκαετίες. Μόνο που σ’ αυτό το ποντάρισμα ρισκάρουν ακόμη και την ακεραιότητα της χώρας...

● Ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου ομολογεί ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

● Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες θεωρούν ότι η ελεγχόμενη πτώχευση είναι μονόδρομος.

● Οι εγχώριοι τραπεζίτες κάνουν τις τελευταίες αρπαχτές, ύστερα από κάθε ανακοίνωση του υπουργού Οικονομικών για τους όρους της αναδιάρθρωσης: ένα τρελό πάρτι κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομόλογα έχει ήδη στηθεί. Ίσως αυτή είναι η πρώτη πτώχευση για την οποία όλοι οι «ενδιαφερόμενοι» είναι εκ των προτέρων – επισήμως και δημοσίως – ενήμεροι!

Ο μόνος απληροφόρητος για τις συνέπειες είναι ο ελληνικός λαός. Σ’ αυτόν εξακολουθούν, οι άθλιοι, να μιλούν για «φως στο βάθος του τούνελ» με ευρωομόλογα, επιμηκύνσεις, επαναγορά και μείωση του χρέους. Χωρίς ποτέ να του λένε τι θα σημάνουν όλα αυτά.

Ολοκληρωτισμός!

Το κερασάκι στην τούρτα δεν είναι άλλο από την «παρέκκλιση» και την «υπέρβαση» του Συντάγματος, όπως ο Μητσοτάκης τη διατύπωσε πριν από ελάχιστες μέρες:

«Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητική. Όταν θα προχωρήσουμε προς τις εκλογές, με συμφωνία των κομμάτων – εάν εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, πράγμα για το οποίον αμφιβάλλω – πάντως με συμφωνία όλων των κομμάτων και κινημάτων που θα υπάρχουν τότε, πρέπει να τεθεί στον λαό θέμα ότι η προσεχής Βουλή θα είναι αναθεωρητική, καθ' υπέρβασιν του Συντάγματος ή, αν θέλετε, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε».

Είχε προϊδεάσει – και το είχαμε επισημάνει εγκαίρως – ο Αλέκος Παπαδόπουλος από τον Νοέμβριο:

«Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό "πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης" (...). Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω: με εκλογές. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με "ανοικτά τα βιβλία", για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν' αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός».

Τα καθεστώτα ολοκληρωτικής διαχείρισης μιας χώρας χρειάζονται ανάλογο θεσμικό πλαίσιο. Αυτό ήδη διαμορφώνεται και, εάν συνδράμει και η Ν.Δ., σύντομα η «παρέκκλιση» θα δρομολογηθεί απαλείφοντας κάθε εμπόδιο για τη διάλυση του κράτους, τον τεμαχισμό και το ξεπούλημά του.

Ίσως η συζήτηση να είναι παραπλανητική και η τελική επιλογή να μην είναι η αλλαγή του Συντάγματος, αλλά η επιλογή της διακυβέρνησης με... Προεδρικά Διατάγματα. Άλλωστε ο υπουργός Οικονομικών έχει, αντισυνταγματικά, ενδυθεί αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας δίνοντας στον εαυτό του το δικαίωμα να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες – όπως η δανειακή σύμβαση – οι οποίες ούτε καν θα κυρώνονται από τη Βουλή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ήδη διαμορφώνεται ένα ασφυκτικό και επικίνδυνο για τη δημοκρατία μας θεσμικό πλαίσιο:

1. Ο ήδη εφαρμοζόμενος «Καλλικράτης» οδηγεί αναπόδραστα τη χώρα στην καντονοποίηση – με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται ακόμη και για την ακεραιότητά της.

2. Με τον εξαγγελθέντα εκλογικό νόμο θα επιτυγχάνεται ο πλήρης έλεγχος των κοινοβουλευτικών ομάδων από τις κομματικές ηγεσίες – με «απαλοιφή» των δικλίδων δημοκρατικής ανάδειξης των υποψηφίων που περιλαμβάνει το «πρωτότυπο» γερμανικό σύστημα.

3. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι το επόμενο Σύνταγμα δεν θα αποτελεί την πιο άτακτη και μείζονα οπισθοδρόμηση που γνώρισε το ελληνικό κράτος από ιδρύσεώς του;

Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά...

● Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί ένα σάπιο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, που στον θάνατο και την αποσύνθεσή του συμπαρασύρει έναν λαό και μια χώρα;

● Ποιος μπορεί να περιμένει την καταστροφή για να κερδοσκοπήσει πολιτικά πάνω στο πτώμα της Ελλάδας;

● Ποιος μπορεί να αδιαφορεί στην κραυγή αγωνίας, που πλέον φτάνει απ’ όλες τις άκριες της χώρας;

Εύκολες και «πολυτελείς» απαντήσεις τώρα πια δεν υπάρχουν. Η Σπίθα της αμφισβήτησης όμως ξεπετάχτηκε. Στο χέρι μας είναι να μην σβήσει στη μιζέρια της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης που μας προετοιμάζουν τοκογλύφοι, νταβατζήδες και άθλιοι τζογαδόροι...

* Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε – αναγκαστικά περικεκομμένο, λόγω υπέρβασης του προκαθορισμένου χώρου – στη Ρήξη Φεβρουαρίου (το σκίτσο του Στάθη έχει δημοσιευτεί στην Ελευθεροτυπία)