Εδώ ο λαός. Εκεί ο λαός. Πού είναι ο λαός;

Όταν μιλάνε οι ηγέτες μας -δε­ξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, φα­σίστες, χουντικοί- για το λαό, «ο λαός μας» και δώσ' του για το λαό, «ο λαός μας», μου σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου.

Σε ποιο λαό αναφέρονται όλοι και επικα­λούνται τις θυσίες
του, τον πα­τριωτισμό του, τη φιλοτιμία του, τη σοφία του κ.λπ.; Σε όλον τον ελληνικό λαό αναφέρονται.

Και ποιος είναι αυτός ο λαός τέλος πά­ντων; Είναι λαός οι φοροκλέφτες, οι μιζαδόροι, οι εργολάβοι, οι κου­μπάροι, τα τζάκια, οι νταβατζή­δες; Είναι οι βιομήχανοι, οι εφο­πλιστές, οι τραπεζίτες, τα ιερα­τεία,οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλο-δικηγόροι, οι άνομοι δικαστές,οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τα παπα­γαλάκια;

Είναι οι οφσοριούχοι του μαύρου χρήματος; Οι νεόπλουτοι των Ν. Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ; Εί­ναι αυτοί που βγάζουν στις ξένες τράπεζες τον παράνομο πλουτισμό τους; Είναι λαός οι έχοντες ατελεί­ωτα οικόπεδα, βίλες-κότερα κ.λπ.;

Είναι οι κυβερνήτες μας, οι συν­δικαλιστές μας και τα πάσης φύσε­ως σκουλήκια και λαμόγια του τό­που;

Αν όμως οι ηγέτες μας δεν εννο­ούν όλους αυτούς για λαό, ας μας πούνε ποιο λαό εννοούνε και σε ποιον αναφέρονται. Εννοούν, ως λαό, εκείνους όλους τους Ελληνες που τους έχουν πατήσει στο λαιμό για να τους... σώσουν;

Ολους αυ­τούς που τους μειώνουν τους μι­σθούς, τις συντάξεις και ρημάζουν τα Ταμεία τους και δέρνουν τα «πε­ρήφανα γηρατειά» του Αντρέα και όλους τους ανέργους σήμερα και αύριο; Εννοούν τους νέους της πα­τρίδας, που τους περιθωριοποιούν, τους αχρηστεύουν το παρόν και το μέλλον και τους αλλάζουν τον αδό­ξαστο τα Σώματα Ασφαλείας;

Εννοούν όλους αυτούς που τους ταπεινώνουν να δίνουν γην και ύ­δωρ για μια θεσούλα; Εννοούν τους άστεγους, τους χρεωμένους στις τράπεζες, μέχρι και τα μαλλιά της κεφαλής τους; Εννοούν τους μικρομεσαίους που κλείνουν τα μαγαζιά τους; Εννοούν, ως λαό, μήπως μόνο τους ψηφίζοντες ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ, Αριστερά; Ή εννοούν ως λαό αυτόν που έχει ακόμα φωτισμένο νου και συνείδηση της τιμής και του χρέ­ους απέναντι στον εαυτό του, στους άλλους, στην πατρίδα; Φυ­σικά και δεν εννοούν αυτόν ως λαό. Αφού αυτόν τον θέλουν πάντα στη γωνία.

Εγώ δεν γνωρίζω πόσο λίγος ή πόσο πολύς είναι σήμερα αυτός ο φωτισμένος λαός. Γνωρίζω όμως ό­τι υπάρχει και ανθίσταται. Και πως αυτός είναι ο λαός του τόπου μας. Και πως αν έχουμε ακόμα κάποια δημοκρατία, πως αν έχουμε ακόμα πατρίδα και πολιτισμό (όσον έχου­με και όση γλώσσα έχουμε), σ' αυ­τόν οφείλεται.

Τι λέτε λοιπόν κύριε Πρόεδρε, της Δημοκρατίας μας; Τι λέτε κύ­ριε Κωστάκη Καραμανλή, που δεν μιλάτε; Τι λέτε, κύριε Γιωργάκη, που παραμιλάτε στραμπουλίζο­ντας τη γλώσσα των Ελλήνων; Τι λέτε Σαμαρά(κι) «εξυγιαντή»; Τι λέτε Ντορούλα, αγαπημένη του πατρός σας και των δολοφόνων Μπους; Τι λες Συριζά(κι) εσύ; Τι λες Παπαρηγά(κι) άμωμη εσύ και αμόλυντη απ' τον... καπιταλισμό; Τι λέτε λοιπόν όλοι, όλοι σας που κατά καιρούς (βέβαια, βέβαια) έ­χετε κάνει, αζημίως, αυτοκριτική για τα λάθη σας; 

Που όμως αντί να πάτε στα σπίτια σας μανιωδώς κρα­τάτε τις καρέκλες σας; Για να δια­χειριστείτε τι πάλι; Τα παλιά σας λάθη πάλι εσείς; Και τα καινούργια σας λάθη, πάλι εσείς;

Του ΜΗΤΣΟΥ ΚΑΣΟΛΑ  Συγγραφέας-δημοσιογράφος

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!

http://listonplace.blogspot.com/2011/03/blog-post_405.htm