Πάλι μια από τα ίδια;

Στις 11/05/2011, η Γ.Σ.Ε.Ε., αποφάσισε 24ωρη γενική πανελλαδική απεργία. Έχουν προηγηθεί οι 24ωρες στις 5/5/2010, 15/12/2010 και 23/2/2011. Όλες αυτές οι απεργιακές διαδηλώσεις, οι οποίες ήταν ογκώδης και με παλμό, το μόνο που κατάφεραν
ήταν απλά να εκτονώσουν τον θυμό του κόσμου για όλα αυτά τα μέτρα που είχαν μέχρι τότε παρθεί, αλλά και αυτά τα οποία έπονται. Όλες οι μέχρι τώρα διαδηλώσεις, κατά “περίεργη” σύμπτωση είχαν την ίδια κατάληξη, ξύλο δακρυγόνα και διάλυση, και, κατά “περίεργο” πάλι τρόπο όλα αυτά ξεκινούσαν στο ίδιο σχεδόν σημείο, και, από τους ίδιους “γνωστούς” και καλά, αγνώστους. Έχω ιδία άποψη για τα γεγονότα διότι βρέθηκα στις δυο από τις τρεις προηγούμενες πορείες και μάλιστα εκεί που “κατά τύχη” ξεκινούσαν τα επεισόδια.

Το σύστημα αυτό έτσι όπως έχει δομηθεί δεν μπορεί να χτυπηθεί με τέτοιου είδους εκδηλώσεις διότι ο ίδιος κόσμος που παίρνει μέρος σε αυτού τους είδους τις εκδηλώσεις - διαδηλώσεις, όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, είναι η δύναμη που το στηρίζει και το συντηρεί. Η μόνη “ελπίδα” το Κ.Κ.Ε., θα ήταν και η μοναδική ίσως λύση εάν δεν ήταν τόσο καθεστωτικό και με τέτοιες αγκυλώσεις όσο είναι σήμερα. Είναι κόμμα της ελληνικής βουλής και λειτουργεί μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Είναι ρεφορμιστές όσο και η υπόλοιπη αριστερά σήμερα (τηρουμένων ίσως κάποιων αναλογιών), - εξαιρουμένων των εξωκοινοβουλευτικών αριστερών άκρων –. Εάν καταρρεύσει αυτό το σύστημα το πιθανότερο είναι ότι θα καταρρεύσουν μαζί του. Κανείς δεν τους εγγυάται ότι ο δρόμος που θα διαλέξουν οι πολίτες είναι ο δρόμος που αυτοί πιστεύουν σαν κόμμα και ιδεολογία ότι είναι η φυσική συνέπεια της κατάρρευσης του συστήματος. Άλλωστε αυτό είναι και το πρόβλημα της “ορθοδοξίας” τους με την κατοχή της απόλυτης ιστορικής και όχι μόνον αλήθειας.

Υπάρχει, όντως μεγάλη αγανάκτηση και θυμός για τις περικοπές και για όλες αυτές τις βίαιες επεμβάσεις στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και της καθημερινής μας ζωής, από όλους εμάς τους πολίτες, όμως εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε έτοιμοι – άλλωστε αυτό φαίνεται από την παθητικότητά μας σε ό,τι συμβαίνει – να πάρουμε τον έλεγχο στα χέρια μας. Είναι τόσο καλά ριζωμένη μέσα μας η πεποίθηση ότι τα πράγματα “δεν αλλάζουν” έτσι ώστε καρτερικά περιμένουμε τις επόμενες κινήσεις και αποφάσεις για τη ζωή μας, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε με αποτελεσματικό τρόπο και να ανατρέψουμε αυτό που μας συμβαίνει. Δεν έχουμε αυτοπεποίθηση και πίστη στη δύναμή μας. Κάποιες μόνο αυτόνομες ομάδες πολιτών αποτελούν εξαίρεση, όπως είναι για παράδειγμα οι “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” που προσπαθούν με αγώνα να καταφέρουν κάτι, και παρόλ' αυτά λοιδορούνται από τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ, αλλά και από μερίδα συμπολιτών μας ακόμα, και δεν καταφέρνουν στο τέλος να πάρουν τον κόσμο μαζί τους και να δημιουργήσουν ένα μαζικό λαϊκό αυτόνομο κίνημα που να οδηγήσει κάπου. Είναι τόσο “συντεχνιακά δομημένη” η κοινωνία των Ελλήνων πολιτών που ο καθένας παλεύει για τα στενά του μικρά και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα. Δεν ενδιαφέρεται ο φαρμακοποιός για τον ταξιτζή, ούτε ο εκπαιδευτικός για τον λιμενεργάτη ούτε ο φορτηγατζής για τον παραγωγό, ούτε κανείς για κανέναν. Μετά την έλευση των μέτρων, το μόνο που μπορεί κάνεις να πει, είναι ότι υπάρχει ίσως μια συγκρατημένη βέβαια μικρή “ανοχή”, λόγω των “καταστάσεων” όμως, και όχι για λόγους αλληλεγγύης. Ο ιδιωτικός τομέας κατηγορεί τον δημόσιο, ο δημόσιος τον ιδιωτικό. Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία μοναχικών ατόμων, μοναχικών μειοψηφιών, μοναχικών συντεχνιών, μοναχικών αντιλήψεων και θέσεων. Δεν υπάρχει καμιά συνοχή και καμιά ομοψυχία και βέβαια καμιά πραγματική διάθεση για αλλαγή. Δεν υπάρχει “φαντασία”, αλλά ούτε διάθεση “δημιουργίας”. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχει η διάθεση, δεν υπάρχει η πραγματική βούληση, και δεν υπάρχει διότι υπάρχει το προσωπικό αδιέξοδο του καθενός μας, μέσα στην καθημερινότητα όσον αφορά τις επιλογές και τις θέσεις, προσωπικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κ.λπ. Αυτό βέβαια δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε ξαφνικά, ούτε είναι κάτι που ήταν “αόρατο”. Το μόνο που συνέβη είναι η γιγάντωσή του, οπότε και έγινε αντιληπτό σε όλο του το μέγεθος. Άλλωστε τόσα χρόνια όταν κάποια συντεχνιακή ομάδα, “έπαιρνε αυτό που ήθελε”, έπαυε η όποια διεκδίκηση για μια ευρύτερη αλλαγή, αλλά και η οποιαδήποτε στήριξη σε οποιονδήποτε άλλον επιδίωκε μια αλλαγή έστω και “στενά συντεχνιακή”.

Δεν θα πάρω μέρος στην πορεία, όχι γιατί φοβάμαι να κατέβω ή γιατί δεν πιστεύω στο μαζικό κίνημα, αλλά επειδή δεν έχω καμία διάθεση να βλέπω να μεταχειρίζονται, οι συμπολίτες μου και εγώ προσωπικά, ως μάζα από κομματικούς μηχανισμούς για ίδιον κάθε φορά όφελος, η οποία κάθε φορά εκτονώνεται στο σύνταγμα περιμένοντας το πότε κουκουλοφόροι ασφαλίτες θα ξεκινήσουν τα επεισόδια και τη διάλυσή της. Δεν αντέχω να βλέπω το Π.Α.Μ.Ε. με όλο του τον όγκο να στρίβει στην Αμαλίας με κατεύθυνση τη Συγγρού. Δεν αντέχω να τρώμε τα δακρυγόνα και τα γκλοπ “χωρίς νόημα”. Στην Κερατέα τα “τρώγανε όλοι μαζί και εάν χρειαστεί θα τα “ξαναφάνε” όλοι μαζί (θέλω να ελπίζω). Έτσι πέτυχαν ως ένα βαθμό ό,τι πέτυχαν μέχρι σήμερα (θα δείξει βέβαια η συνέχεια). Πρέπει να υπάρξει μια άλλου είδους “συνοχή” και αλληλεγγύη, η οποία όχι απλά δεν υπάρχει σήμερα, αλλά ούτε και γίνεται καμιά κίνηση από κανέναν - απ΄ ό,τι βλέπω μέχρι στιγμής και ούτε υπάρχει καμιά διάθεση - να υπάρξει. Κατά αυτή την έννοια λοιπόν δεν τάσσομαι κατά της εκδήλωσης και διαδήλωσης του κόσμου, όμως δεν μπορώ να συμμετέχω σε κάτι τέτοιο μόνο και μόνο για να “είμαστε και να δείχνουμε πολλοί”, διότι απλά δεν με εκφράζει και δεν το πιστεύω. Οι άραβες με τις εξεγέρσεις τους – οι οποίες ακόμα είναι σε εξέλιξη και δεν ξέρουμε εάν στο τέλος θα καπελωθούν από ποιον και με ποιον τρόπο – έδειξαν ότι στον δρόμο κατακτιέται και επιτυγχάνεται η “αλλαγή”. Ποια όμως αλλαγή και με ποια διάρκεια; Το επόμενο χρονικό διάστημα θα δείξει και την ποιότητα της αλλαγής αλλά και το βάθος της. Όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί πεινούσαν πραγματικά και όχι μεταφορικά και ότι πλήρωσαν και πληρώνουν ακόμα βαρύ φόρο αίματος. Είμαστε άραγε τόσο συνειδητοποιημένοι και “πεινασμένοι” ώστε να πληρώσουμε το τίμημα, όποιο και εάν είναι αυτό, για την ριζική αλλαγή της σημερινής μας κατάστασης ή όχι; Τι είδους αλλαγή θέλουμε; Προσωπικά πιστεύω, πως η στιγμή αυτή της ουσιαστικής και πραγματικής αλλαγής του πολιτικοοικονομικού και όχι μόνον συστήματος της χώρας μας, δυστυχώς δεν έχει έρθει ακόμα, για όλους τους λόγους που εξήγησα παραπάνω.

Απο:diavgasi

Υ.Σ.

Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου και ελπίζω, οι σκέψεις και οι απόψεις που διατυπώνω σε αυτό το κείμενο να είναι η μεγαλύτερη μπαρούφα που έχει γραφτεί ποτέ στην ιστορία, και να διαψευστεί, εάν όχι στις 11/5/2011, έστω και αργότερα.