Βγήκαμε
από την περιπέτεια της δικτατορίας με μια ανεξήγητη τυφλή ροπή προς τον
άκρατο ευδαιμονισμό, δίχως ν' αναρωτηθούμε από πού προέρχονταν οι
χρηματικοί πόροι που αναπάντεχα ανέβαζαν την οικονομική άνεση. Κανένας μας, μήτε εγώ, που τώρα το συνειδητοποιώ και υψώνω φωνή απόγνωσης, δεν είχαμε προσεγγίσει την πικρή αλήθεια, ότι
τρώγαμε τις σάρκες μας αντλώντας από υπερδανεισμό, ο οποίος συνεχώς διογκωνόταν. Πρόφαση διαφυγής από αυτή την αλήθεια δεν υπάρχει. Ολοι φταίξαμε, καθώς αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ωμή πραγματικότητα. Φταίμε, που ποτέ δεν είχαμε θέσει αιχμηρά ερωτήματα, από πού τάχα προέρχονταν οι πόροι των χρημάτων, που αφειδώς στήριζαν τον καλπασμό των διορισμών στο Δημόσιο και στον ακόμη πιο σπάταλο ευρύτερο τομέα των αυτοδιοικούμενων δημόσιων οργανισμών.
Σαν τις μωρές παρθένες -μαζί και ο συντάκτης αυτών των γραμμών- βλέπαμε, θαυμάζαμε και καμαρώναμε το θρίαμβο του Σοσιαλισμού και της λεγόμενης περήφανης εθνικής εξωτερικής πολιτικής, με κορυφαίο αναιδές κρούσμα την «κορόνα» τού τότε αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ. Πάγκαλου, στη σύνοδο των ηγετών της Ευρώπης στην Κέρκυρα, τότε που είχε χαρακτηρίσει τη Γερμανία ως τον «νάνο με τα ξύλινα πόδια»!
Μετεξελίχθηκε έτσι ο μέσος Ελληνας (ο Ελληνας του κάματου και της φιλότιμης προσπάθειας όλων των προηγούμενων χρόνων) σε ένα πρόστυχο κακέκτυπο εγωιστικού και απερίσκεπτου καταναλωτή, το πρότυπο του «Ελληναρά», με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις παράλληλες αργομισθίες και τη λούφα, ιδίως δε με την κατάχρηση των αγροτικών επιδοτήσεων, για χάρη των οποίων έκλειναν κάθε χρόνο όλοι οι μεγάλοι δρόμοι της χώρας, ώσπου τα κατάφερναν, έπαιρναν τις επιδοτήσεις των κουτόφραγκων (ή μήπως νέα δανεικά
,
έριχναν κάποια ψιχία στους Αλβανούς και Πακιστανούς εργάτες, που
άστεγοι και πεινασμένοι δούλευαν στα χωράφια, ενώ εκείνοι -με κάποιες
εξαιρέσεις νοικοκυραίων, που τουλάχιστον φρόντισαν να χτίσουν ένα σπίτι
για το παιδί τους- κατασπαταλούσαν τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις στα
περιώνυμα «κλαμπ», που ξεφύτρωναν στην ύπαιθρο, ανανεώνοντας συνεχώς την
πραμάτεια τους με Βουλγάρες, Ουκρανές και άλλες δύστυχες υπάρξεις τού
άλλοτε «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», κάθε φορά που τα τρακτέρ, στους δρόμους,
πειθανάγκαζαν τις κυβερνήσεις για νέες πλούσιες επιδοτήσεις των δήθεν
πενόμενων αγροτών. Επιδοτήσεις που αντλούσαν από πού; Μα από πού αλλού, έξω και πέρα από νέα θαλασσοδάνεια; Αυτά ακριβώς τα θαλασσοδάνεια, τα οποία, μαζί με άλλες σπάταλες αμαρτίες μας, τώρα η τρόικα πιέζει κι εκβιάζει ν' αποπληρώσουμε, εκποιώντας τα όσια και τα ιερά της Ιστορίας μας.
Λέγεται, και ασφαλώς ακούγεται πειστικά, ότι οι ελεγκτές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όταν ήρθαν και άρχισαν τον έλεγχο, δεν πίστευαν στα μάτια τους, εμβρόντητοι, μπροστά στο ύψος και στην έκταση της διαρπαγής που, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, χαρακτηρίζει τα 25 χρόνια της δημοκρατικής μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Με πρώτο και κύριο (αλλ' οπωσδήποτε όχι και τον μοναδικό) υπαίτιο αυτής της διαρπαγής όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, αφού και τα τρία κόμματα (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ με τον Χαρίλαο Φλωράκη) το 1989 συγκρότησαν, μετείχαν και στήριξαν την κυβέρνηση υπό το διαπρεπή καθηγητή και άλλοτε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Ξενοφώντα Ζολώτα.
Τότε ακριβώς, που αυτή η συμμαχική κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στην παγερή πραγματικότητα, ότι η χώρα μας δεν μπορούσε πια να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, δίχως διεθνή δανεισμό! Μια εφιαλτική αλήθεια, που δεν δημοσιοποιήθηκε τότε. Που επί είκοσι ένα χρόνια ήταν κοινό μυστικό των λίγων, ενώ στα προεκλογικά μπαλκόνια οι θρασείς πολιτικοί αρχηγοί σταθερά περιγελούσαν τους ψηφοφόρους με τις γνωστές κορόνες, όπως το παλαιότερο «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα!» του Αντρέα, ή «για ακόμη καλύτερες μέρες!» του νεότερου Καραμανλή και της μεταμόρφωσης της Ελλάδας ως της «Δανίας του Νότου» των Παπανδρέου.
Είναι ντροπή για το δημοκρατικό μας πολίτευμα ότι ο ξεπεσμός της χώρας, που διατελεί σε πλήρη αδυναμία να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, δίχως επαχθή διεθνή δανεισμό, έχει συντελεστεί, σε τραγική σύγκριση και αντιπαράθεση με την απεχθούς μνήμης δικτατορία των επίορκων συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου, οι οποίοι για πολλές εθνικές ανομίες βαρύνονται, αλλά την εθνική οικονομία δεν φόρτωσαν με κανένα δάνειο ή άλλη οικονομική υποχρέωση.
Τόσο ανάξια της αποστολής τους αποδείχθηκαν τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, στα οποία είχαμε στηρίξει τις ελπίδες και τους καημούς μας για μια καλύτερη Ελλάδα, μέσα στο φως των δημοκρατικών ελευθεριών, τις οποίες ο πολιτικός κόσμος, τελικώς, με απίστευτη βαναυσότητα καπηλεύθηκε και εξακολουθεί να καπηλεύεται.
ΥΓ. Απάντηση στην επιστολή κ. Παπουτσίδη στην «Ε»: Η δική μου όψιμη διαμαρτυρία περιορίζεται στην άγνωστη τότε ανωμαλία, ότι οι πρωθυπουργοί δανείζονταν αφειδώς, δίχως γνώση και εντολή του λαού, με επίγνωση δε δική τους ότι αδυνατούσαν να εγγυηθούν την ομαλή έξοδο από αυτή την περιπέτεια.
Απο: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου