Σκανδαλώδες ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου...

Μια χώρα στο σφυρί! Αυτό είναι το σχέδιο που υλοποιεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τις ευλογίες της Τρόικας καθώς από κοινού ξεπουλάνε τον πλούτο που κατάφεραν να χτίσουν με δεκαετίες δικού τους κόπου οι εργαζόμενοι, για να τον δουν σήμερα να μετονομάζεται με ευκολία σε «ασημικά», έτοιμο να περάσει στην κατοχή των ιδιωτών. Στη λίστα έχουν ήδη μπει ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ, τα ΕΛ.ΤΑ., η ΔΕΠΑ, τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ο ΟΔΙΕ κ.ά. ενώ στη σειρά τους περιμένουν ο ΟΠΑΠ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, όπως και η  ΔΕΗ και τα Ελληνικά Πετρέλαια.

Γράφει η Κατερίνα Σταυρούλα

Επίσημη δικαιολογία το νέο πακέτο διάσωσης που κρίνεται απαραίτητο από την κυβέρνηση – μικροπωλητή, ενώ κυριαρχεί για άλλη μια φορά η προπαγάνδα του κράτους που για να ζήσει χρειάζεται τον ιδιωτικό τομέα. «Δεν πρόκειται για σκάνδαλο,  πρόκειται για...

δυναμίτη στα θεμέλια της κοινωνίας, που στερεί από τη χώρα την οικονομική της βάση» μας λέει η Φλώρα Παπαδέδε, πολιτικός επιστήμονας – οικονομολόγος και γραμματέας του Συλλόγου Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ. «Είναι πλέον απαραίτητο  αντιστραφεί η εσκεμμένη εικόνα που δημιουργείται, το κράτος δεν ζει από τον ιδιωτικό τομέα, το ιδιωτικό κεφάλαιο ζει ουσιαστικά παρασιτικά από το δημόσιο, και τώρα θέλει πλέον να ζήσει ανοιχτά σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.»

«Με την ιδιωτικοποίηση αλλάζει το μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κοινωνική και δημοκρατική νομιμοποίηση να προβεί σε αυτή την ενέργεια» αναφέρει ο Γιώργος Γαβρίλης, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΓΣΕΕ.

Με τη σειρά του ο Γιάννης Δούκας, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής ΟΜΕ – ΟΤΕ ξεκαθαρίζει πως «η πώληση αποτελεί μόνο ζημιά για την ελληνική κοινωνία γιατί όπως ο κάθε ιδιώτης η Ντόιτσε Τέλεκομ θα έχει αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος, και δεν θα έχει καμία σχέση με την αντίληψη ότι οι επικοινωνίες είναι κοινωνικό αγαθό και σαν τέτοιο αποτελούν και δικαίωμα.»

Ο Σταύρος Μανίκας, οδηγός της ΕΘΕΛ και μέλος και εκπρόσωπος του σχήματος ΕΑΣ και μετά από ήδη έναν γύρο κινητοποιήσεων έχει καταλήξει:  «Για τους εργαζόμενους θεωρώ ότι η κυβέρνηση κάτω από τις επιταγές τραπεζιτών, κεφαλαίου και Ε.Ε. προσπαθεί να καταργήσεις εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και ταυτόχρονα οτιδήποτε έχει κοινωνικό χαρακτήρα για τον πολίτη.»

Και ο Κώστας Μαριόγλου, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της ΕΥΑΘ δίνει έμφαση στο τι πραγματικά σημαίνει δημόσιο αγαθό, απαραίτητο ουσιαστικά για την επιβίωση, λέγοντας «Η δημοκρατία μπορεί να ξεκινήσει από το νερό».

«Είναι σαφές πως η κυβέρνηση επιχειρεί με πλάγιο και αδιαφανή τρόπο να εφαρμόσει μια αποτυχημένη συνταγή πλήρους ιδιωτικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με επιδίωξη την κάλυψη των διευρυνόμενων ελλειμμάτων του προϋπολογισμού μέσω ρευστοποίησης δημόσιας περιουσίας». Τα λόγια είναι πάντα παραπλανητικά, ειδικά όταν γνωρίζεις ότι προέρχονται από επίκαιρη ερώτηση του σημερινού πρωθυπουργού επί κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή μόνο τρία χρόνια πριν.

Ο ίδιος πρωθυπουργός που φωτογραφιζόταν κρατώντας το μπλουζάκι των εργαζομένων της ΕΥΑΘ , όταν αυτοί αντιδρούσαν με την πώληση της εταιρίας, βγάζει σήμερα προς πώληση μέρος του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΥΑΘ μέσω του Χρηματιστηρίου Αθηνών και είσοδος στρατηγικού επενδυτή. Το ίδιο σχέδιο ακολουθείται και για την ΕΥΔΑΠ. Στην περίπτωση της ΕΥΑΘ, κανείς βέβαια δε βγαίνει να πει ότι η εταιρία είναι κερδοφόρος, χωρίς υποχρεώσεις σε δάνεια, και χωρίς επιχορηγήσεις από το κράτος, και φυσικά δε θα πει κανείς ότι σε βάθος τετραετίας το κόστος αγοράς της θα αποσβεστεί από τα κέρδη της! Ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της ΕΥΑΘ Γιώργος Γαβρίλης δεν έχει λόγο να το κρύβει:  «Η κυβέρνηση θέλει να πάρει ένα ποσό που αντιστοιχεί με τα κέρδη των τελευταίων 5 ετών της εταιρίας, 73 εκατομμύρια ευρώ, προ φόρων κοντά στα 92 εκατομμύρια ευρώ,  με χρηματιστηριακή αξία  που υπολογίζεται στα 120 εκατομμύρια ευρώ , ουσιαστικά την ξεπουλά και υποθηκεύει το μέλλον τον κατοίκων. Ουσιαστικά μετατρέπεται ένα κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό.»

«Δεν ζούμε πριν 100 χρόνια, οι ραγδαίες κλιματικές αλλαγές, το μέγεθος συνεπειών βιομηχανικής ζωής, κάνουν τους  επιστήμονες να μιλάνε για μελλοντικά φαινόμενα έλλειψης νερού, άρα αν το αγαθό αυτό είναι στην αποκλειστική διαχείριση ιδιώτη με βεβαιότητα δεν θα ωφελήσει τους πολίτες.

Επιπλέον δεν λαμβάνουν οι φορείς υπόψη και άλλες παραμέτρους. Θεωρούν ότι το νερό είναι ατέλειωτο, ενώ είναι γνωστό πως έχουμε συγκεκριμένες ποσότητες στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης και  μόνο λόγο της κατασκευής διυλιστηρίου νερού στον Αλιάκμονα ξεπεράστηκαν οι δυσκολίες. Αυτό το νερό μπορεί να δώσει 150000 τόνους ημερησίως  μάξιμουμ και οριακά. 100000 κυβικά επιπλέον έρχονται από τις πηγές Αραβισού. Αν ιδιωτικοποιηθεί η εταιρία για να καλύψει τους πελάτες και εφόσον το κόστος του πηγαίου νερού είναι δωρεάν ενώ του Αλιάκμονα έχει πιο πολύ κόστος λόγω της αναγκαίας επεξεργασίας, ενδεχομένως να αντλήσει περισσότερο από τις πηγές , να καταλήξει σε  υπεράντληση των πηγών, και να έχουμε φαινόμενα μείωσης της στάθμης του υδροφόρου ορίζοντα με άμεση επίπτωση στις καλλιέργειες της περιοχής, και σύμφωνα με μελέτες των ίδιων των κατοίκων να δημιουργείται μέχρι και φόβος  καθίζησης εδαφών».

Το φαινόμενο ιδιωτικοποίησης του νερού δεν είναι άγνωστο στην Ευρώπη, αλλά και έξω από αυτή, όμως τα τελευταία χρόνια η στάση αυτή υποταγής στην αγορά φαίνεται πως με κάποιο τρόπο αναθεωρείται. «Στη Γαλλία δημοτιοκοποιείται το νερό του Παρισιού, στο Βερολίνο ο δήμαρχος δηλώνει ότι θέλει να δημοτικοποιήσει το νερό του Βερολίνου ενώ στην Ιταλία  μετά από απαίτηση του λαού που δεν θέλει να ιδιωτικοποιήσει το νερό της χώρας θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα».  Ήδη στο Βερολίνο έχουν συγκεντρωθεί 280000 υπογραφές και με δημοψήφισμα οι πολίτες αποφάσισαν με συντριπτικό ποσοστό 98% να δημοσιοποιηθούν οι μυστικές συμβάσεις ιδιωτικοποίησης του νερού σαν ένα πρώτο απαραίτητο βήμα για να καταλήξουν σε αλλαγή της σύμβασης παραχώρησης, όπως και στην Ιταλία που πολίτες συγκέντρωσαν 1.400.000 υπογραφές απαιτώντας να γίνει δημοψήφισμα ώστε να ακυρωθεί ο νόμος που δίνει τη διαχείριση του νερού σε ιδιώτες.

«Δεν ξέρουμε τι θα προκύψει για το μέλλον των εργαζομένων, αλλά έχουμε σαφή εικόνα για το τι θα προκύψει για το μέλλον του πολίτη της Θεσσαλονίκης. Με  την κατακόρυφή αύξηση τιμολογίων, την ανεργία να καλπάζει, τα μαγαζιά να κλείνουν μαζί με τις βιομηχανίες, στο μέλλον ο πολίτης δεν θα μπορεί να πληρώσει και ο ιδιώτης θα κόβει την παροχή» συνεχίζει ο κύριος Γαβρίλης, «Αν οι βουλευτές και οι υπόλοιποι τοπικοί άρχοντες, είτε της περιφέρειας είτε των δήμων, θέλουν να λέγονται δημοκράτες πρέπει να δώσουν λόγο στον λαό. Η δημοκρατία μπορεί να ξεκινήσει από το νερό».

Αποκαλυπτικός είναι και ο Στέφανος Πράσος, πρόεδρος του συνδικάτου εργαζομένων ενέργειας Εργατική Αλληλεγγύη, στη ΔΕΗ. «Για τη ΔΕΗ είναι κάτι παραπάνω από σκάνδαλο και ξεπούλημα, ξεπουλάν ουσιαστικά ένα 17% επιπλέον μετοχοποίησης της ΔΕΗ για τα κέρδη που αντιστοιχούν σε αυτά μισού χρόνου λειτουργίας της επιχείρησης. Πέρυσι χαρακτηριστικά η επιχείρηση εμφάνισε  1,1 δις ευρώ κέρδη και σήμερα κάνουν λόγο για πώληση στα 500 εκατομμύρια. Η χρηματιστηριακή αξία που αντιστοιχεί στην εταιρία είναι 2.5 δις ενώ τα ορυχεία και η ακίνητη περιουσία είναι κάτι παραπάνω από ότι όλη τη Μάλτα σε μέγεθος, μιας και τα ορυχεία που ήδη έχουν εκμεταλλευτεί για λιγνίτη  μετά από νόμο του 2001 ανήκουν πλέον σαν ακίνητες εκτάσεις στη ΔΕΗ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι τεράστιες εκτάσεις που ανήκουν αυτή τη στιγμή στην δημόσια επιχείρηση να καταλήξουν με την πώληση στα χέρια του ιδιώτη. Το 41% της επιχείρησης είναι δε ήδη μετοχοποιημένο. Δίκτυα και εργοστάσια υπολογίζονται σε αξία 30 δις. ο κύκλος εργασιών των ορυχείων υπολογίζεται σε 65 δις. και παραλείπω τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια, που για να δημιουργηθούν και μόνο απαλλοτριώθηκαν από το ελληνικό δημόσιο εκτάσεις που κόστισαν δισεκατομμύρια.  Το εργοστάσιο που δημιουργήθηκε καταλήγει να  δουλεύει με 5 εργαζόμενους και αυτό το μετατρέπει σε μονάδα που  εύκολα εκμεταλλεύσιμη  πια αφού δίνει καθαρό κέρδος, παραλείποντας όμως να αναφερθεί ότι για να γίνει έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός, όπως βέβαια και για τα δίκτυα των εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Με τη συμφωνία που προβλέπεται θα παραμείνει ουσιαστικά η συντήρηση των δικτύων στη ΔΕΗ, ενώ αποσχίζονται και ιδιωτικοποιούνται τα δίκτυα Μεταφοράς και Διανομής. Όμως η συντήρηση που απαιτεί ειδικευμένη δουλειά αλλά και επιπλέον οικονομικούς πόρους θα μείνει στη ΔΕΗ.

Και με την πώληση της επιχείρησης προβλέπεται αύξηση μέχρι και τριπλασιασμό της τιμής της κιλοβατώρας. Το ρεύμα που παράγεται από φυσικό αέριο κοστίζει σήμερα από 60 λεπτά ενώ η λιγνιτική παραγωγή έχει κόστος 12 λεπτά ανά κιλοβατώρα, κι αυτό παρά το ότι έχει ανεβεί η τιμή του ρεύματος μετά από απαίτηση ιδιωτών, χωρίς να είναι αυτό ανάγκη για την κερδοφορία της ΔΕΗ.

Οι εργασιακές σχέσεις από την άλλη σίγουρα θα αλλάξουν. Έχουν ήδη χρόνια να κάνουν προσλήψεις, έτσι κι αλλιώς προτιμούν να δουλεύουν με εργολάβους. Από τα  4 ορυχεία στο νομό Κοζάνης και τα 3 στη Μεγαλόπολη, θα κρατήσουν από ένα σε κάθε περιοχή. Το προσωπικό ήδη έχει μειωθεί την τελευταία δεκαετία 30%, οι 36.000 εργαζόμενοι έγιναν 22.000 , ενώ το προσωπικό είναι πλέον γερασμένο με πάνω από χίλια άτομα να φεύγουν κάθε χρόνο με συνταξιοδότηση. Δεν μπορούμε παρόλα αυτά να αποκλείσουμε τις απολύσεις, αν θέλουν να κλείσουν εργοστάσια και ορυχεία».

Η Φλώρα Παπαδέδε μας δίνει επιπλέον αποκαλυπτικά στοιχεία: «στην περίοδο που ήταν αμιγώς κρατική η ΔΕΗ είχε το φθηνότερο ρεύμα ανά κιλοβατώρα στην Ευρώπη εξαιτίας της χρήσης του λιγνίτη, του εγχωρίου δηλαδή δημόσιου πλούτου που τον αξιοποιεί το ελληνικό κράτος χωρίς να πληρώνει όπως  θα πλήρωνε ένας ιδιώτης.  Από όταν άρχισε να μετοχοποιείται η κιλοβατώρα έχει ανέβει 52%,  ο λιγνίτης έχει μειωθεί στο 42% και έχει μπει στην παραγωγή ρεύματος το Φυσικό Αέριο που είναι σαφώς ακριβότερο. Ήδη αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συζητάνε για αυξήσεις 30-110% στα τιμολόγια λαϊκής κατανάλωσης».

Και συνεχίζει: «Οι τρεις περιβόητοι ιδιωτικοί όμιλοι στην ηλεκτρική ενέργεια έχουν φτιάξει όλες τις μονάδες με κρατική επιδότηση. Άρα κατά ποια έννοια το δημόσιο ζει σε βάρος του ιδιωτικού; Το αντίστροφο συμβαίνει! Καλείται όλη η κοινωνία να υπάρχει για να βγάζουν αυτοί όποτε και όταν θέλουν κέρδη. Πρόκειται για υποθήκευση μέλλοντος γενιών ενώ επιπλέον δεν μπορείς με αυτόν τον τρόπο να αναπτύξεις βιομηχανία ούτε καν να απαιτήσεις φθηνές υπηρεσίες».

Και ο Γιώργος Γαβρίλης, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΓΣΕΕ σημειώνει: «Σε συνθήκες ύφεσης που το Χρηματιστήριο Αθηνών δεν μπορεί να λειτουργήσει ως δείκτης αξιολόγησης αξιών, η πώληση είναι προκλητική εκχώρηση επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος σε ιδιώτες. Οι επιχειρήσεις αυτές φέρουν στον προϋπολογισμό πολλά εκατομμύρια έσοδα τα οποία θα στερηθεί. Καταστρέφονται επιπλέον τα τελευταία εργαλεία που έχεις για να στηρίξεις πολιτικές αναδιανομής εισοδήματος, για μια κοινωνία που να διατηρεί ψήγματα αλληλεγγύης και συνοχής».

Η ιδιωτικοποίηση υποβαθμίζει τις υπηρεσίες, αυξάνει τις τιμές

Η πολιτική που φαίνεται να ακολουθεί χωρίς δισταγμό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δημιουργεί ένα κοινό παρανομαστή ανάμεσα στην τύχη του δημόσιου πλούτου, της κοινωνίας αλλά και των εργαζομένων. Το μοντέλο επαναλαμβάνεται θλιβερά.

Ο Σταύρος Μανίκας, οδηγό της ΕΘΕΛ και μέλος του σχήματος της ΕΑΣ είναι καταιγιστικός: «Δεν υπάρχει κανένα όφελος για την κοινωνία και είναι κλασσικό παράδειγμα οι πρώτες εφαρμογές των επιταγών του ΔΝΤ που έγιναν στις συγκοινωνίες. Ήδη έχουμε περικοπή συγκοινωνιακού έργου κατά 30%, τα δρομολόγια ενώ εκτελούνταν κάθε 8-10 λεπτά τώρα εκτελούνται ανά μισή ώρα, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να περιμένουν ώρες στον δρόμο. Χαρακτηριστικό είναι ότι  σήμερα σε λεωφορειακή γραμμή της Αγία Βαρβάρας πραγματοποιούνταν δρομολόγια κάθε 40 λεπτά. Επιπλέον η έλλειψη ανταλλακτικών και προσωπικού κάνει τα λεωφορεία να παραμένουν στα αμαξοστάσια ενώ τα οικονομικά νούμερα των συγκοινωνιών δεν έχουν βελτιωθεί καθόλου. Αν προσθέσουμε και την τεράστια αύξηση του εισιτηρίου, ο πολίτης πληρώνει πανάκριβο εισιτήριο για ανύπαρκτες μεταφορές. Οποιαδήποτε αλλαγή ή ιδιωτικοποίηση γίνει δεν γίνεται με γνώμονα το συμφέρον των πολιτών, αλλά για να βοηθηθούν οι λίγοι. Στόχος είναι να απαξιώσουν τις συγκοινωνίες για να πωληθούν εύκολα σε ιδιώτες, οι οποίοι θα εκμεταλλευτούν τις γραμμές και θα λειτουργήσει αυτές με το μεγάλο επιβατικό κοινό με μοναδικό γνώμονα το κέρδος, κατά συνέπεια οι «άγονες γραμμές» όπως χαρακτηριστικά ονομάζουμε εμείς τις γραμμές που πηγαίνουν σε εργατικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, και ιδιαίτερα σε ώρες με χαμηλή κίνηση επιβατική, θα καταργηθούν. Ήδη καταργούνται…

 

 

Οι εργασιακές συνθήκες βαίνουν σταθερά στον δρόμο προς τον μεσαίωνα, οι περικοπές μισθών ρίχνουν το βιοτικό επίπεδο, η έλλειψη οδηγών και λεωφορείων, η μείωση των δρομολογίων οδηγούν τους οδηγούς να έχουν μετατραπεί σε «σβούρες» στον δρόμο, δουλεύοντας οκτάωρο υπό αντίξοες συνθήκες, χωρίς ούτε λεπτό διακοπή από το τιμόνι, και όλα αυτά θα χειροτερέψουν. Υπάρχει και φόβος απολύσεων, ξεκινήσαμε με τις περιβόητες μετατάξεις, και εμφανίζεται το φαινόμενο να έρχονται εργαζόμενοι μετατασσόμενοι εργαζόμενοι από την Ολυμπιακή ενώ η ΕΘΕΛ  διώχνει οδηγούς προς μετάταξη.

Τα συνδικαλιστικά σχήματα ομολογούν ότι έχουμε έλλειψη προσωπικού, όπως και η διοίκηση της ΕΘΕΛ αλλά και το υπουργείο. Δεν διευκρινίζουν όμως τι θα συμβεί με τις μετατάξεις, δεν έχουν πει αν όντως υπάρχουν οι θέσεις κι αν οι άνθρωποι αυτοί θα πάνε σε δουλειά ή με τον έλεγχο ΑΣΕΠ θα βρεθούν στον δρόμο. Η επερχόμενη ιδιωτικοποίηση που προβλέπεται από τον νόμο των μεταφορών αλλά και από τον Καλλικράτη είναι πια βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε απολύσεις. Προβλέπουμε ότι η όποια κυβέρνηση υπάρξει η οποία λειτουργεί με το σκεπτικό του ΔΝΤ είτε είναι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, είτε συνεργασίας των «αρχόντων», θα προχωρήσει τελικά σε υπενοικίαση του συγκοινωνιακού έργου σε ιδιώτες, οι οποίοι με τη σειρά τους θα προχωρήσουν σε απολύσεις και προσλήψεις φτηνών νέων εργαζομένων σε σύγχρονες γαλέρες».

Με τον ίδιο τρόπο περιγράφει και το μέλλον του ΟΣΕ ο Γιώργος Γαβρίδης: «Μιλάμε για ιδιωτικοποίηση του ΕΡΓΟΣΕ και στο 1/3 του δικτύου που έμεινε θα εκχωρηθεί η εκμετάλλευση σε ιδιώτες ή απευθείας ή μέσω συμβάσεων παροχής. Το κράτος θα κρατήσει το δίκτυο που έχει υψηλό κόστος συντήρησης. Για τους εργαζόμενους ακολουθεί 2^ος κύκλος μετατάξεων όπου με βάσεις τις δηλώσεις του υπουργείου θα γίνουν με αξιολόγηση μέσω ΑΣΕΠ που στο όνομα της ανοίγει παράθυρο για απολύσεις χιλιάδων».

 

 

Το θρίλερ συνεχίζεται και στον ΟΤΕ. Ο Γιάννης Δούκας, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής ΟΜΕ – ΟΤΕ διευκρινίζει: «Θα είναι διαφορετικού τύπου οι υπηρεσίες επικοινωνίας που θα παρέχονται στα αστικά κέντρα από τις υπηρεσίας στην υπόλοιπο ύπαιθρο χώρα, που δεν θα έχει ποτέ την τύχη να δει ίντερνετ γιατί οι επενδύσεις θα πέσουν στις σαφώς πιο κερδοφόρες μεγάλες πόλεις και τα αστικά κέντρα. Είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν και οι πιέσεις για απολύσεις και για μείωση των μισθών μας. Η συζήτηση δε για τις εργασιακές μας σχέσεις από την Πέμπτη μπαίνει σε μια άλλη διάσταση, όταν μετά την απεργιακή κινητοποίηση συναντηθήκαμε με τον γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας Γ. Πλασκοβίτη, ο οποίος μας ανακοίνωσε ότι έχουν πεισθεί από τους Γερμανούς μετόχους ότι το μισθολογικό κόστος του προσωπικού είναι πολύ υψηλό και θα πρέπει να μειωθεί και ότι θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να αλλάξει προς το χειρότερο ο ισχύων Γενικός Κανονισμός Προσωπικού ΟΤΕ και ιδιαίτερα το καθεστώς των απολύσεων. Στην κατεύθυνση αυτή μας είπε ότι θα κληθούμε το επόμενο διάστημα να διαπραγματευθούμε με τη διοίκηση και αν δεν τα βρούμε τότε η κυβέρνηση μπορεί να πάρει μέτρα».

Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον του οικονομικού φόβου μέχρι στιγμής εμφανίζονται τουλάχιστον άνισες οι κινητοποιήσεις που εξαγγέλλονται. Ο Σταύρος Μανίκας τις χαρακτηρίζει « τουφεκιές στον αέρα». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην κοινή απεργία με αφορμή το ξεπούλημα των ΔΕΚΟ που έχει ανακοινωθεί για την 9^η Ιούνη η ΕΘΕΛ θα πραγματοποιήσει στάση εργασίας από τις 5 το πρωί μέχρι τις 9 και από τις 9 το βράδυ μέχρι τη λήξη της βάρδιας. Την απόφαση πήραν σε διοικητικό συμβούλιο οι ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και Πανεργατική κατά πλειοψηφία. Μπροστά βέβαια σε αυτό που έρχεται είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ οι εργαζόμενοι να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών και με την αλληλεγγύη και προς όφελος της κοινωνίας να διεκδικήσουν τον πλούτο που τους ανήκει.

 

 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ της Κυριακής  (μέσω "ΠαραλληλοΓράφος")