Οι 20άρηδες και 30άρηδες χαντακώνονται, εξαιτίας των αμαρτιών των πολιτικών και των βολεμένωνΟι νέοι οδηγούνται πρώτοι στην αγχόνη της κρίσης, για την οποία ουδέποτε έφταιξαν…Αν όμως καταστρέψουμε τους νέους, αν τους απογοητεύσουμε, αν δεν τους επιτρέψουμε να ονειρευτούν και να έχουν τις ευκαιρίες, τότε τι μέλλον έχει αυτή χώρα;
Σ’ έναν εργασιακό μεσαίωνα οι νέες και οι νέοι στην Ελλάδα της κρίσης αναγκάζονται να αρχίσουν τον «εργασιακό» τους βίο. Τέσσερις απ’ τους δέκα νέους είναι άνεργοι. Κι από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι αναγκάζονται να εργάζονται με 20 και 25 ευρώ μεροκάματο, για μερικές ημέρες, πριν «επιχειρηματίες» που εκμεταλλεύονται κάθε στοιχείο της σημερινής κατάστασης, τους δείξουν την πόρτα για να προσλάβουν τον επόμενο που περιμένει… Αυτό τι άλλο είναι από χτύπημα στο φιλότιμο και την περηφάνια του καθενός;
Κανείς δεν κοκκινίζει, κανείς δεν σκύβει το κεφάλι από ντροπή για την καθημερινή θυσία χιλιάδων νέων Ελλήνων στο βωμό της «ανασυγκρότησης» του κράτους και της εξόφλησης των δανείων… Γιατί δεν μας λένε ορθά κοφτά: αυτός είναι ο καπιταλισμός, έφτασε σε αδιέξοδα τα οποία γιγαντώθηκαν με τις βρώμικες ελληνικές πολιτικές και πετάμε στην γκιλοτίνα της εργασιακής ζούγκλας τους νέους, για να δώσουμε ευκαιρία όχι σ’ αυτούς, αλλά στο καπιταλιστικό σύστημα να ορθοποδήσει, συγκροτώντας νέους τρόπους και φτηνά μέσα παραγωγής…
Κάποτε στην Ελλάδα οι νέοι αυτοθυσιάζονταν για να έχουν πατρίδα. Αυτή η κακοδιοικούμενη εδώ και χρόνια πατρίδα του ρουσφετιού και της λαμογιάς, τους οδηγεί σήμερα αναγκαστικά στο βωμό, επειδή οι ευτελείς παράγοντές της, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους…
Ω! καιροί, ω! ήθη…
Μερικές φορές προσπαθώ να κοιτάξω στα μάτια τα νέα παιδιά. Τους 20άρηδες, τους 25άρηδες, ακόμη και τους 30άρηδες, την επόμενη από τη δική μου γενιά. Και νιώθω πάντα ενοχή. Για όλα αυτά που αυτές οι νέες και οι νέοι, τα παιδιά μας, δεν έχουν. Για όλες τις δικές τους ευκαιρίες που τους αρπάξαμε από τα χέρια. Για τα όνειρά τους, που τους κλέψαμε. Και για να μην ισοπεδώνουμε, για τα όνειρα που τους έκλεψε το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, κι εμείς όλοι κάναμε είτε ότι δεν βλέπαμε ή κρατούσαμε «τσίλιες» για να κάνουν κάποιοι τη δουλειά τους, προσδοκώντας και στη δική μας ωφέλεια…
Είναι δεδομένο: η Ελλάδα εκτελεί σήμερα εν ψυχρώ μια ολόκληρη γενιά. Και ποια γενιά! Τη νέα, την επόμενη, αυτή που θα έπρεπε να στηρίξει, για να στηριχθεί απ’ αυτήν στη συνέχεια, να εναποθέσει τις ελπίδες για το αύριό της.
Μα για σταθείτε∙ όσα χρωστούμενα κι αν πληρώσουμε, ό,τι δάνεια κι αν εξοφλήσουμε, αξίζουν για να χαντακώσουμε τα νέα παιδιά; Όχι μόνο γιατί αυτά δεν έφταιξαν, αλλά γιατί σ’ αυτά θα πρέπει να στηρίξουμε το μέλλον.
Κι άλλοτε η Ελλάδα έχασε μια και δυο γενιές. Μα για πιο υψηλά ιδανικά. Για την ανεξαρτησία της χώρας. Για την ιδεολογία της αριστεράς. Και τότε οι άνθρωποι, οι νέοι άνθρωποι, έκαναν εθελοθυσία. Για τα όσα πίστευαν, για τα όσα ονειρεύονταν.
Όχι για τα δάνεια και τον «πολιτισμό» του καταναλωτισμού και της λαμογιάς. Σήμερα γι αυτά γίνονται θυσία…
Δεν υποστηρίζω, φυσικά, ότι δεν χρωστάμε ή δεν πρέπει να πληρώσουμε. Ή ότι δεν πρέπει να αλλάξουμε τις αντιλήψεις του «καλοβολεμένου» και του «εαυτούλη», που μας έφεραν εδώ. Τις αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες η κοινωνία συγκροτήθηκε για να μας υπηρετεί και να μας προσφέρει…Φυσικά και πρέπει να πληρώσουμε, όσα πραγματικά χρωστάμε. Φυσικά και πρέπει να καταρρίψουμε τέτοιες «λογικές βολέματος». Και το έχω υποστηρίξει πολλές φορές. Όμως από τα ψίχουλα του συνταξιούχου (η «ανταμοιβή» μιας ζωής αγώνα είναι αυτά τα ψίχουλα…) κι από τα όνειρα του νέου και της νέας θα πληρώσουμε τις αμαρτίες των άλλων ή τις δικές μας; Ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση, που υποτίθεται ότι η Ελλάδα προσπαθεί να διορθώσει αδικίες και υπερβάσεις του παρελθόντος, με αδικίες, κατάφορες αδικίες, προσπαθεί να το κάνει.
Για να δούμε σήμερα τη ζωή ενός νέου ανθρώπου. Είτε από πανεπιστήμιο βγει, είτε κατευθείαν από το σχολειό, μπροστά στα ίδια αδιέξοδα βρίσκεται. Είτε πτυχιούχος είτε όχι, νέος άνεργος γίνεται και λέγεται. Αντιμέτωπος με το άδικο κοινωνικό και πολιτικό μας σύστημα.
Καταρχήν, και για την πιο «εύκολη» δουλειά τα πράγματα σήμερα έχουν δυσκολέψει. Λέγαμε παλιότερα ότι στην αγορά συναντάς σερβιτόρους με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, οικοδόμους με δυο και τρία πτυχία. Σήμερα ούτε αυτό το βρίσκουμε. Μια θέση σερβιτόρου, που σε μια τουριστική περιοχή όπως η Κρήτη, υπήρχε πάντα για κάποιο νέο, πτυχιούχο ή μη, σήμερα είναι κι αυτή δυσέρευτη. Κι όχι μόνο αυτό. Ακόμη κι όταν την βρει ο νέος, αναγκάζεται να κάνει τόσες υποχωρήσεις, ακόμη και σε σχέση με την αξιοπρέπεια και το φιλότιμό του, για να την κρατήσει και να βγάλει απλώς ένα χαρτζιλίκι. Μεροκάματα των 20 και των 25 ευρώ, χωρίς ένσημο, με ατέλειωτες ώρες δουλειάς, επί μερικές ημέρες. Γιατί αυτή είναι μια νέα τακτική μερικών εξυπνάκηδων «επιχειρηματιών», που εκμεταλλεύονται με άθλιο και ανήθικο τρόπο την κρίση και τους νέους: προσλαμβάνουν έναντι εξευτελιστικής αμοιβής τον εργαζόμενο, τον κρατούν μερικές ημέρες, και στη συνέχεια τον απολύουν, για να πάρουν τον επόμενο που περιμένει στην πόρτα… Με την τακτική αυτή –πού είναι άραγε οι υπηρεσίες και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί;- πετυχαίνουν να κρατούν το νέο με σκυμμένο κεφάλι, χωρίς να διεκδικεί κάτι περισσότερο, καθώς γνωρίζει ότι την επόμενη ώρα θα βρεθεί άνεργος. Και είναι δύσκολο να ξαναπιάσει δουλειά.
Η κατάσταση που περιέγραψα δεν είναι περιπτωσιολογία στην πόλη και την αγορά του Ηρακλείου. Είναι ο κανόνας. Τα παραδείγματα καθημερινά.
Απατεώνες –πώς αλλιώς να τους χαρακτηρίσεις;- «επιχειρηματίες» κάνουν αρπαχτές, με την ευλογία της νομοθεσίας, του κράτους και των «αρμόδιων» υπηρεσιών, στην πλάτη και με την εκμετάλλευση των νέων παιδιών.
Πλέον η έννοια της νέας γενιάς είναι ταυτισμένη με τη χυδαία κατάσταση της ανεργίας… Τα πλασματικά νούμερα της στατιστικής υπηρεσίας δεν αλλάζουν την κατάσταση. Στους νέους η ανεργία φτάνει το 35%! Πολλές φορές το ξεπερνά. Αλλά το υπόλοιπο 60-65% της απασχόλησης σε τι αφορά; Σ’ αυτό το ποσοστό περιλαμβάνονται οι νέοι άνθρωποι των 20 και των 25 ευρώ μεροκάματου, χωρίς ασφάλιση, που τους χρησιμοποιούν για μερικές ημέρες ή 2-3 εβδομάδες, και μετά τους δείχνουν την πόρτα. Το ίδιο το κράτος δίνει ολόκληρα…250 ευρώ το μήνα στους πτυχιούχους νέους για να βγάλουν πραγματική δουλειά σε υπηρεσίες, πραγματική εργασία την οποία βαφτίζει «εργασιακή εμπειρία», για να έχουν οι κρατικοί αξιωματούχοι ήσυχη τη συνείδησή τους…
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Σ’ έναν εργασιακό μεσαίωνα οι νέες και οι νέοι στην Ελλάδα της κρίσης αναγκάζονται να αρχίσουν τον «εργασιακό» τους βίο.
Και κανείς δεν κοκκινίζει, κανείς δεν σκύβει το κεφάλι από ντροπή για την καθημερινή θυσία χιλιάδων νέων Ελλήνων στο βωμό της «ανασυγκρότησης» του κράτους και της εξόφλησης των δανείων… Γιατί δεν μας λένε ορθά κοφτά: αυτός είναι ο καπιταλισμός, έφτασε σε αδιέξοδα τα οποία γιγαντώθηκαν με τις βρώμικες ελληνικές πολιτικές και πετάμε στην γκιλοτίνα της εργασιακής ζούγκλας τους νέους, για να δώσουμε ευκαιρία όχι σ’ αυτούς, αλλά στο καπιταλιστικό σύστημα να ορθοποδήσει, συγκροτώντας νέους τρόπους και φτηνά μέσα παραγωγής…
Η ανεργία είναι ο νέος Γολγοθάς που κληροδοτήσαμε στους νέους μας…Εξαιτίας της δεν μπορούν να σχεδιάσουν καν το μέλλον τους, δεν μπορούν φυσικά να χαρούν τη ζωή (αν δεν την χαρούν ως νέοι, πότε θα το κάνουν
. Και ο νέος νιώθει εν τέλει άχρηστος…Άνθρωποι που θα έπρεπε να διοχετεύουν όλη τους την ενεργητικότητα, αναζητούν μάταια ένα μέλλον.
Θυμώνουν με όλο αυτό. Θυμώνουν με το πολιτικό σύστημα, με την κοινωνία, γενικά και αόριστα, με το οικογενειακό τους περιβάλλον. Με τους γονείς τους. Κι εμείς κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε αυτό το θυμό…
Προσπαθώ να κοιτάξω στα μάτια τους νέους. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι μόνο η δική μου ενοχή που μ’ εμποδίζει. Είναι κι αυτός ο θυμός τους, η αγανάκτησή τους, η θλίψη τους, που με τσακίζουν.
Τελικά με ποιο ιδανικό να πορευτεί σήμερα ένας νέος; Γιατί μη μου πείτε ότι η εξασφάλιση εργασίας είναι ιδανικό και στόχος ζωής. Εκεί όμως καταντήσαμε τη θέση της νέας γενιάς. Το στοιχειώδες δικαίωμά της, η στοιχειώδης υποχρέωση μιας δίκαιης και οργανωμένης κοινωνίας, η δουλειά για όλους και πρώτα για τους νέους, έγινε στόχος απραγματοποίητος!
Κάποτε στην Ελλάδα οι νέοι αυτοθυσιάζονταν για να έχουν πατρίδα. Αυτή η κακοδιοικούμενη εδώ και χρόνια πατρίδα του ρουσφετιού και της λαμογιάς, τους οδηγεί σήμερα αναγκαστικά στο βωμό, επειδή οι ευτελείς παράγοντές της, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους…
Ω! καιροί, ω! ήθη…
Του Αλέκου A. Ανδρικάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου