Δεν είναι
ευχάριστη ενασχόληση η αυτομαστίγωση και όταν επαναλαμβάνεται συχνά
μπορεί να χαρακτηριστεί και μαζοχισμός, αλλά από την άλλη πλευρά η
ένδοξη και… άσπιλη ελληνική κοινωνία, που διακρίνεται για την προθυμία και την άνεσή της να ασκεί κριτική, να επιρρίπτει ευθύνες και να καταδικάζει τρίτους, δεν αφήνει κανέναν να αγιάσει.
Αποκαλύπτονται καθημερινά τόσα μαζικά
κρούσματα εξαπάτησης, κυρίως του Δημοσίου, αλλά και απλών ανθρώπων, που
αναρωτιέται εύλογα κανείς σε ποια κοινωνία επιτέλους ζούμε.
Με λίγα λόγια, τα προβλήματα της χώρας δεν προκύπτουν μόνο από την ανομία που χαρακτηρίζει διαφοροτρόπως την καθημερινότητα σε δημόσιους χώρους, ούτε από τη διαφθορά που μαστίζει τον δημόσιο τομέα ή το πολιτικό προσωπικό, ούτε βέβαια και από την ανεπαρκέστατη διοίκηση που ασκούν επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αναμφίβολα όλα αυτά έχουν συμβάλει στην πορεία της χώρας προς το αδιέξοδο και την άτυπη, αλλά ουσιαστική κατάρρευση, αλλά δεν μπορεί να πραβλεφθεί και η ευκολία με την οποία ένα πολύ μεγάλο μέρος του μέσου Ελληνα έχει αποδειχθεί έτοιμο να καταφύγει στην εξαπάτηση, είτε του Δημοσίου είτε συμπολιτών του.
Η βασική επιχειρηματολογία για την ερμηνεία του φαινομένου αναφέρεται στην ανεπάρκεια και τη διαφθορά του δημόσιου τομέα ή στο γεγονός ότι οι νόμοι στην Ελλάδα ψηφίζονται για να μην εφαρμοστούν, όπως έχει αποδειχθεί από την πολυετή εμπειρία. Ωστόσο, ελάχιστοι ασχολούνται με το γεγονός ότι τόσοι πολλοί, όπως αποδεικνύεται, άνθρωποι προθυμοποιούνται ή επιδιώκουν να καταφύγουν σε απάτες σε βάρος του κράτους. Και δεν εννοούμε την αυθαίρετη δόμηση, τη φοροδιαφυγή και ακόμη περισσότερο τη φοροκλοπή, που είναι τόσο διαδεδομένες, αλλά απάτες του κοινού ποινικού δικαίου.
Καθημερινά αποκαλύπτονται υποθέσεις με αναπηρικές συντάξεις μαϊμού, με ανθρώπους με βλέμμα γερακιού και με σύνταξη αόμματου, με άλλους με την ίδια… πάθηση που τα παίρνουν από δύο ή περισσότερες νομαρχίες, με συγγενείς πεθαμένων που εξακολουθούν να εισπράττουν τις συντάξεις εκλιπόντων πολυαγαπημένων τους προσώπων, με αιωνόβιους μόλις εξήντα Μαΐων, με πολύτεκνους που δεν έχουν ούτε παιδιά ούτε σκυλιά, με διαφόρους που επιδόθηκαν σε κομπίνες ενσήμων του ΙΚΑ, με γιατρούς που παίρνουν φακελάκια και συναδέλφους τους που ούτε η ηλεκτρονική διαδικασία δεν τους αποτρέπει από την υπερσυνταγογράφηση, με οδηγούς που κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες, με…, με…
Σε όλα αυτά τα κόλπα και τις «μπαγαποντιές» συμμετείχαν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων πατριωτών, πιθανότατα και από εκείνους που φωνάζουν «κλέφτες» και «μουτζώνουν» προς κάθε κατεύθυνση· και το ερώτημα είναι ένα και μεγάλο. Πώς και γιατί δεν ένιωθαν τον φόβο να αποκαλυφθούν, να εξευτελισθούν, να πάνε φυλακή και ρίσκαραν με τέτοιο τρόπο την αξιοπρέπειά τους, αν μη τι άλλο; Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι πως ένιωθαν ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, αν δεν τις θεωρεί και «μαγκιές».
Tου Aγγελου Σταγκου
Με λίγα λόγια, τα προβλήματα της χώρας δεν προκύπτουν μόνο από την ανομία που χαρακτηρίζει διαφοροτρόπως την καθημερινότητα σε δημόσιους χώρους, ούτε από τη διαφθορά που μαστίζει τον δημόσιο τομέα ή το πολιτικό προσωπικό, ούτε βέβαια και από την ανεπαρκέστατη διοίκηση που ασκούν επί δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αναμφίβολα όλα αυτά έχουν συμβάλει στην πορεία της χώρας προς το αδιέξοδο και την άτυπη, αλλά ουσιαστική κατάρρευση, αλλά δεν μπορεί να πραβλεφθεί και η ευκολία με την οποία ένα πολύ μεγάλο μέρος του μέσου Ελληνα έχει αποδειχθεί έτοιμο να καταφύγει στην εξαπάτηση, είτε του Δημοσίου είτε συμπολιτών του.
Η βασική επιχειρηματολογία για την ερμηνεία του φαινομένου αναφέρεται στην ανεπάρκεια και τη διαφθορά του δημόσιου τομέα ή στο γεγονός ότι οι νόμοι στην Ελλάδα ψηφίζονται για να μην εφαρμοστούν, όπως έχει αποδειχθεί από την πολυετή εμπειρία. Ωστόσο, ελάχιστοι ασχολούνται με το γεγονός ότι τόσοι πολλοί, όπως αποδεικνύεται, άνθρωποι προθυμοποιούνται ή επιδιώκουν να καταφύγουν σε απάτες σε βάρος του κράτους. Και δεν εννοούμε την αυθαίρετη δόμηση, τη φοροδιαφυγή και ακόμη περισσότερο τη φοροκλοπή, που είναι τόσο διαδεδομένες, αλλά απάτες του κοινού ποινικού δικαίου.
Καθημερινά αποκαλύπτονται υποθέσεις με αναπηρικές συντάξεις μαϊμού, με ανθρώπους με βλέμμα γερακιού και με σύνταξη αόμματου, με άλλους με την ίδια… πάθηση που τα παίρνουν από δύο ή περισσότερες νομαρχίες, με συγγενείς πεθαμένων που εξακολουθούν να εισπράττουν τις συντάξεις εκλιπόντων πολυαγαπημένων τους προσώπων, με αιωνόβιους μόλις εξήντα Μαΐων, με πολύτεκνους που δεν έχουν ούτε παιδιά ούτε σκυλιά, με διαφόρους που επιδόθηκαν σε κομπίνες ενσήμων του ΙΚΑ, με γιατρούς που παίρνουν φακελάκια και συναδέλφους τους που ούτε η ηλεκτρονική διαδικασία δεν τους αποτρέπει από την υπερσυνταγογράφηση, με οδηγούς που κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες, με…, με…
Σε όλα αυτά τα κόλπα και τις «μπαγαποντιές» συμμετείχαν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων πατριωτών, πιθανότατα και από εκείνους που φωνάζουν «κλέφτες» και «μουτζώνουν» προς κάθε κατεύθυνση· και το ερώτημα είναι ένα και μεγάλο. Πώς και γιατί δεν ένιωθαν τον φόβο να αποκαλυφθούν, να εξευτελισθούν, να πάνε φυλακή και ρίσκαραν με τέτοιο τρόπο την αξιοπρέπειά τους, αν μη τι άλλο; Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι πως ένιωθαν ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, αν δεν τις θεωρεί και «μαγκιές».
Tου Aγγελου Σταγκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου