Οι νεοφιλελεύθερες βεβαιότητες διαψεύδονται μπροστά στο επαπειλούμενο νέο κύμα παγκόσμιας ύφεσης. Οι αγορές βρίσκονται αντιμέτωπες με τα επίχειρα της αδίστακτης κερδοσκοπίας τους. Οι πολιτικοί ηγέτες,
οι
οποίοι επί τόσα χρόνια είχαν αποδεχθεί την πρωτοκαθεδρία των αγορών,
αποδεικνύονται ανίκανοι να συλλάβουν ένα σχέδιο παράκαμψης των αγορών
και ανάπτυξης με επίκεντρο την απασχόληση.
Η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία έχει φτάσει στο τέλος της. Παράγοντες του συστήματος, ακόμη και ο Αμερικανός κροίσος Μπάφετ, ζητούν να επιβληθούν φόροι στους πλουσίους. Η λύση του ευρωομόλογου βρίσκει ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές, με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί να προσπαθούν να το εντάξουν σε σχέδιο για την επιβολή σκληρής λιτότητας στην Ευρωζώνη.
Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που το κεφάλαιο είναι αναγκασμένο να αναζητήσει νέες μορφές κυριαρχίας και να λάβει υπόψη του το ενδεχόμενο συνολικής καταστροφής. Το κεφάλαιο είναι σχέση. Δεν υπάρχει ερήμην των εργαζομένων. Είναι αναγκασμένο να συναινέσει σε νέες μορφές διευρυμένης αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, που απειλείται σήμερα από την παρατεταμένη ανεργία. Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει την εργασία.
Από ένα σημείο και πέρα, που τώρα είναι ορατό, συμπαρασύρει σε ανισορροπία ακόμη και αυτό το σύστημα.
Οι ρωγμές είναι μεγάλες και το παιχνίδι ξανανοίγει. Σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πεδίο, όχι με παλινδρομήσεις σε εθνικές περιχαρακώσεις. Παρά τις ιδιομορφίες του, το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Εκεί μπορούν να αναζητηθούν λύσεις. Τώρα μάλιστα έξω από τον μονόδρομο του Συμφώνου Σταθερότητας.
Η ελληνική κυβέρνηση μοιρολατρικά συντάχθηκε με τους ισχυρούς τού χθες. Ακόμη και τη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί χαιρέτισε ο κ. Βενιζέλος! Τώρα ο σχεδιασμός να εξαιρεθεί η Ελλάδα από την ευρωπαϊκή λύση, με το νέο δάνειο και το Μεσοπρόθεσμο, είναι στον “αέρα”. Αναγκάζονται να αναθεωρήσουν την πρόβλεψη για ύφεση φέτος, από 2,8% σε τουλάχιστον 4,5% του ΑΕΠ. Δεν διανοούνται να διεκδικήσουν άλλες πολιτικές. Ορκίζονται στο Μνημόνιο!
Ομογάλακτοι της Μέρκελ και του Σαρκοζί, εκστασιασμένοι από την αποκάλυψη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, επιμένουν να αναζητούν σωτηρία στην αγκαλιά του γερμανικού κεφαλαίου, μακράν των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Με αντιπαροχή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Το ρήγμα ενισχύει τις δυνατότητες της κοινωνίας να μετατρέψει την αγανάκτησή της σε κίνημα με αποτελεσματικότητα και να προκαλέσει πολιτικές ανατροπές. Η ύφεση, που σκορπίζει πόνο, μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια νέα εποχή με ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και δημοκρατία.
Το παιχνίδι ξαναπαίζεται, γιατί ανοίγει παντού! Έτσι φαίνεται.
Η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία έχει φτάσει στο τέλος της. Παράγοντες του συστήματος, ακόμη και ο Αμερικανός κροίσος Μπάφετ, ζητούν να επιβληθούν φόροι στους πλουσίους. Η λύση του ευρωομόλογου βρίσκει ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές, με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί να προσπαθούν να το εντάξουν σε σχέδιο για την επιβολή σκληρής λιτότητας στην Ευρωζώνη.
Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που το κεφάλαιο είναι αναγκασμένο να αναζητήσει νέες μορφές κυριαρχίας και να λάβει υπόψη του το ενδεχόμενο συνολικής καταστροφής. Το κεφάλαιο είναι σχέση. Δεν υπάρχει ερήμην των εργαζομένων. Είναι αναγκασμένο να συναινέσει σε νέες μορφές διευρυμένης αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, που απειλείται σήμερα από την παρατεταμένη ανεργία. Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει την εργασία.
Από ένα σημείο και πέρα, που τώρα είναι ορατό, συμπαρασύρει σε ανισορροπία ακόμη και αυτό το σύστημα.
Οι ρωγμές είναι μεγάλες και το παιχνίδι ξανανοίγει. Σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πεδίο, όχι με παλινδρομήσεις σε εθνικές περιχαρακώσεις. Παρά τις ιδιομορφίες του, το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Εκεί μπορούν να αναζητηθούν λύσεις. Τώρα μάλιστα έξω από τον μονόδρομο του Συμφώνου Σταθερότητας.
Η ελληνική κυβέρνηση μοιρολατρικά συντάχθηκε με τους ισχυρούς τού χθες. Ακόμη και τη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί χαιρέτισε ο κ. Βενιζέλος! Τώρα ο σχεδιασμός να εξαιρεθεί η Ελλάδα από την ευρωπαϊκή λύση, με το νέο δάνειο και το Μεσοπρόθεσμο, είναι στον “αέρα”. Αναγκάζονται να αναθεωρήσουν την πρόβλεψη για ύφεση φέτος, από 2,8% σε τουλάχιστον 4,5% του ΑΕΠ. Δεν διανοούνται να διεκδικήσουν άλλες πολιτικές. Ορκίζονται στο Μνημόνιο!
Ομογάλακτοι της Μέρκελ και του Σαρκοζί, εκστασιασμένοι από την αποκάλυψη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, επιμένουν να αναζητούν σωτηρία στην αγκαλιά του γερμανικού κεφαλαίου, μακράν των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Με αντιπαροχή το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Το ρήγμα ενισχύει τις δυνατότητες της κοινωνίας να μετατρέψει την αγανάκτησή της σε κίνημα με αποτελεσματικότητα και να προκαλέσει πολιτικές ανατροπές. Η ύφεση, που σκορπίζει πόνο, μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια νέα εποχή με ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και δημοκρατία.
Το παιχνίδι ξαναπαίζεται, γιατί ανοίγει παντού! Έτσι φαίνεται.
Απο:avgi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου