Γιατί είναι λάθος η μείωση των μισθών

                                     Γράφει ο Μπάμπης Κούτρας

Η σχεδιαζόμενη οριζόντια περικοπή  μισθών στον δημόσιο τομέα (και μάλιστα αναδρομικά) δείχνει πως η κυβέρνηση και η τρόικα δεν έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους και επιμένουν σε μια «συνταγή» η οποία διογκώνει το πρόβλημα του δημοσιονομικού ελλείμματος αντί να το επιλύει.


Η μείωση μισθών σε περίπου ένα εκατομμύριο εργαζομένους, οι οποίοι έχουν χάσει ήδη το 45% των ετήσιων αποδοχών τους και μάλιστα σε συνθήκες βαθειάς ύφεσης, κινείται εκτός λογικής. Δεν ξέρω τι φιλοδοξεί να κερδίσει το υπουργείο οικονομικών με το νέο «ψαλίδι» στους μισθούς αλλά είναι  βέβαιο ότι οδηγούμαστε σε σύντομο χρονικό διάστημα σε «βουλγαροποίηση» της ελληνικής κοινωνίας με νέα δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.

Το Δημόσιο θα κάνει ότι τους πληρώνει και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα προσποιούνται ότι εργάζονται οδηγώντας στη διάλυση την ήδη προβληματική λειτουργία των υπηρεσιών. Είναι  φυσικό κάποιος  που δεν μπορεί να ζήσει από το εισόδημα της δουλειάς του να στρέφεται σε άλλες λύσεις μειώνοντας την απόδοση του. Και αν η ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών και η εξυπηρέτηση  του πολίτη δεν  απασχολεί  την κυβέρνηση, αυτό που σίγουρα πρέπει να την προβληματίσει είναι η νέα μείωση των φορολογικών εσόδων. Ακόμη μικρότερα εισοδήματα για τους εργαζόμενους σημαίνει λιγότερη κατανάλωση, κλείσιμο επιχειρήσεων, ύφεση, ανεργία, μειωμένα έσοδα για ασφαλιστικά ταμεία, λιγότερα έσοδα και υψηλότερες  δαπάνες για το Δημόσιο. Δηλαδή ο φαύλος κύκλος της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα ξεκίνησε  από την διόγκωση του υπερτροφικού δημόσιου τομέα, τον  οποίο δεν μπορούσε να  χρηματοδοτήσει ο αναιμικός ιδιωτικός τομέας. Ο περιορισμός του Δημόσιου Τομέα είναι λοιπόν αναγκαίος. Ο τρόπος όμως που επελέγη να γίνει αποδείχθηκε αναποτελεσματικός. Οι περικοπές  μισθών και συντάξεων θα έπρεπε να είναι μικρότερες αλλά να συμπληρωθούν με άλλα μέτρα, όπως ο περιορισμός της σπατάλης, το κλείσιμο  φορέων του Δημοσίου (δυο χρόνια τώρα συζητάμε για το θέμα αυτό κι ακόμη εξαγγέλλεται) ακόμη και απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού (εκεί όπου όλες οι κυβερνήσεις προσλάμβαναν προεκλογικά χιλιάδες νέους με στόχο την ψήφο τους).

Η ανεργία είναι ένα δράμα για την κοινωνία και τον κάθε άνεργο ειδικά. Αν  η οικονομία της χώρας δεν είχε καταρρεύσει, η κυβέρνηση θα μπορούσε σε πρώτη φάση να προχωρήσει στην δημιουργία ένας πλέγματος κοινωνικής προστασίας και μετά στη δημιουργία  παραγωγικών θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα. Με τις ισοπεδωτικές επιλογές της και τις οριζόντιες περικοπές της η κυβέρνηση δεν το έκανε. Αντίθετα οδήγησε  την οικονομία και την κοινωνία συνολικά  στην άβυσσο.

Η πρόβλεψη πώς το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2011 μπορεί να  είναι μεγαλύτερο του 2010 αντί να περιορισθεί  στο 7,6%  είναι η απόδειξη της αποτυχίας  ενός σχεδίου που εκπονήθηκε από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και  υλοποιήθηκε από την κυβέρνηση. Κι όμως για ανεξήγητους λόγους επιμένουν κι οι δύο στο λάθος. Το χειρότερο είναι ότι θα το πληρώσουμε πάλι εμείς.