Η Ελλάδα πρέπει να επιβιώσει

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Σ. ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ-ΣΤΡΑΤΗΣ
Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Ανήκει όμως και στην Ευρώπη. Ιστορικά και πολιτιστικά ανέκαθεν. Θεσμικά, οργανωτικά και πολιτικά, από το 1981 ως πλήρες μέλος της.
Η Ελλάδα έγινε το 10^ο κράτος-μέλος της τότε ευρωπαϊκής κοινότητας, επί κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή, εμπνευστή και δημιουργού του όλου εγχειρήματος. Την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρώπη, καταψήφισε η τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου.


Η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να ενταχθεί στην Ευρώπη. Το είχε υποστηρίξει με τον πλέον επίσημο τρόπο η γνωμοδότηση (avis) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όμως, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών και το Συμβούλιο Κορυφής, για πολιτιστικούς και πολιτικούς λόγους, υπερέβησαν την αρνητική γνωμοδότηση της Επιτροπής.

Η πολιτιστική προσφορά, ως παράγων που συνετέλεσε στην προσχώρηση της Ελλάδος, είχε ως κύριο εκφραστή, τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Τσάτσο. Αλλά η Ελλάδα, έγινε κυρίως δεκτή, με τη βοήθεια της Γερμανίας και της Γαλλίας, λόγω της τραυματικής εμπειρίας της επταετούς δικτατορίας (1967-1974). Τότε οι ηγέτες της Ευρώπης είχαν όραμα και κότσια.

Το 2002 η Ελλάδα εντάχθηκε στον Μηχανισμό της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, στη ζώνη ευρώ, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, του Κώστα Σημίτη. Η Ελλάδα και πάλι δεν ήταν έτοιμη να υιοθετήσει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, πολλοί όμως, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, έκλειναν τα μάτια. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, υπερέβησαν και πάλι εαυτούς και αντικαταστάθηκε η δραχμή από το ευρώ.
Ακολούθησε μια περίοδος εικονικής ευημερίας και ανάπτυξης. Οι αγορές και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί Οργανισμοί, έδιναν την ίδια σημασία στις υπογραφές της Γερμανίας και της Ελλάδας. Ο κόσμος είχε πιστέψει ότι τα κριτήρια του Μάαστριχτ, του 

Συμφώνου Σταθερότητας, ήταν πολύ αυστηρά και ότι δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη, ενώ θεωρούσαν ως τελειωμένη υπόθεση το δανεισμό κοινοτικών χωρών από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Δύο κορυφαίες πράξεις της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, που η πρώτη πιστώνεται στη Νέα Δημοκρατία και η δεύτερη στο ΠΑΣΟΚ. Δύο πράξεις, που υπερέβαιναν τις δυνατότητες μιας μικρής και φτωχής Ελλάδας, που έμελλε να εξελιχθεί σε μια πλούσια Ελλάδα με πλούσιους πολλούς Έλληνες, για να καταλήξει και πάλι σε μια φτωχή Ελλάδα, με πολλούς όμως Έλληνες να παραμένουν πλούσιοι.
Το κακό σήμερα είναι, ότι η μικρομεσαία τάξη, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, αλλά και οι έμποροι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, μέσα σε δύο χρόνια χάνουν τους κόπους πολλών ετών.

Σε όλες τις ιστορικές φάσεις ενός έθνους, υπάρχει πάντα μια αφετηρία.


Η σημερινή κατάσταση ξεκίνησε από την ημέρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός, συνοδευόμενος από τον τότε Υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, πληροφόρησε με τον πλέον επίσημο τρόπο, τους ομολόγους του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι οι Έλληνες ζουν υπεράνω των δυνατοτήτων τους. Με υπερχρεωμένα νοικοκυριά, φοροδιαφυγή και κομπίνες και με Έλληνες επιχειρηματίες, κρατικοδίαιτους στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Και βέβαια, ότι όλες οι κυβερνήσεις από το 1981 και μετά, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του πατέρα του, Ανδρέα Παπανδρέου, έλεγαν ψέματα και δίνανε ψεύτικα στοιχεία για τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.
Έτσι φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση, η οποία, κάθε μέρα που περνάει χειροτερεύει, παρά τις οποιεσδήποτε προσπάθειες της Ευρώπης και δεσμεύσεις της Ελλάδος, οι οποίες δεν αποδίδουν.
Το 2010, η Ελλάδα εντάσσεται πρώτη στο Μηχανισμό Στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η λέξη «τρόικα», μετά τα ρωσικά άλογα και την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τη Συνθήκη της Λισαβόνας, μπήκε στο ελληνικό λεξιλόγιο. Τόσο βαθιά μάλιστα ελληνική, που στη γενική να κλείνεται της «τρόικας»!
Συγχρόνως, δημιουργείται το Ευρωπαϊκό Ταμείο Οικονομικής Σταθερότητας, ενώ στο Μηχανισμό της Τρόικα, εντάσσονται για διαφορετικούς λόγους, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Στα πρόθυρα μιας τέτοιας κατάστασης βρίσκονται επίσης η Ισπανία, η Ιταλία αλλά και μεγάλες χώρες της Ευρώπης, που η οικονομική τους κατάσταση προκαλεί σοβαρές ανησυχίες.

Εδώ που φθάσαμε, πρέπει να δούμε την πραγματικότητα μπροστά μας, με παρρησία και αυτογνωσία και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ει δυνατόν, όλοι μαζί. Αρκεί τη φορά αυτή, οι αποφάσεις να είναι δικές μας, αποτέλεσμα δουλειάς και όχι να μας «χαρίζονται» από την Ευρώπη, όπως συνέβαινε τα τελευταία τριάντα χρόνια, με τυφλές επιδοτήσεις και έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου. Ούτως ή άλλως, ούτε η Ευρώπη ούτε η Ελλάδα έχουν πλέον την απαραίτητη ηγετικότητα της πολιτικής τους τάξης, που είχαμε γνωρίσει τα παλαιότερα χρόνια. Δεν υπάρχουν σήμερα «πατέρες της Ευρώπης», ούτε «πατέρες του έθνους». Χωρίς αυτό να αποκλείει την ανάδειξη νέων ηγετών στο εγγύς μέλλον.
Τον Οκτώβριο του 2009, η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή «ανατρέπεται» ουσιαστικά δια της κοινοβουλευτικής οδού και στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, θριαμβεύει.  Η χώρα μας ευημερούσα προς τα έξω ακόμη, είχε εισέλθει σε ύφεση, λόγω της παγκόσμιας κρίσης που είχε ξεσπάσει το 2008, με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers. Την εποχή εκείνη η κρίση χτύπαγε περισσότερο την Ευρώπη και λιγότερο την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου «αποκαλύπτει» το πραγματικό μέγεθος του ελληνικού χρέους, το οποίο μεγενθύνει με στοιχεία και αριθμούς, που κανονικά δεν συμπεριλαμβανόντουσαν, μέχρι τότε, από καμία κυβέρνηση στο αυστηρό δημοσιονομικό έλλειμμα.  

Ήταν ελλείμματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που προήλθαν κυρίως από την εκσυγχρονιστική πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη. Μετέτρεψαν δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι του στενού δημοσίου τομέα, σε εταιρείες κερδοσκοπικές ιδιωτικού δικαίου, με μέτοχο το δημόσιο. Επιπλέον, το Υπουργείο Οικονομικών έδινε εγγυήσεις του δημοσίου για δανεισμό από τράπεζες της Ελλάδας και του εξωτερικού, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ο ευρύτερος δημόσιος τομέας.
Έτσι φθάσαμε αμελητί και ασυζητητί στο Μνημόνιο 1, στο Μεσοπρόθεσμο και ακολουθεί το Μνημόνιο 2, με βάση τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 27^ης Οκτωβρίου.
Σήμερα, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι 360 δισεκατομμύρια ευρώ, που αντιστοιχεί στο 161% του ΑΕΠ. Το κούρεμα, αφορά μόνο τα 205 δισεκατομμύρια από τα ελληνικά ομόλογα, που βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτών, τα υπόλοιπα δεν κουρεύονται. Κατά συνέπεια, κουρεύεται το 50% των 205 δισεκατομμυρίων χρέους. Θα χρειασθούν όμως, και άλλα χρήματα για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δεν είναι ξεκάθαρο ακριβώς, πώς θα γίνει η επανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χρειασθούμε νέο δανεισμό και νέα μέτρα.

Και πού οδηγούν όλα αυτά; Στη μείωση του δημοσίου χρέους το 2020, στο 120%, ακριβώς στο ίδιο σημείο που ήταν το 2009, πριν μπούμε στο Μνημόνιο.  Μένει ακόμα να δούμε, πόσο θα μειωθεί το 2020, το έλλειμμα που είχε διαμορφωθεί από την κυβέρνηση το 2010 στο 15%.
Μέχρι σήμερα (εκτός απροόπτου) έχουν εγκριθεί, 286 δισεκατομμύρια ευρώ. 110 δισεκατομμύρια με το Μνημόνιο 1 από τα οποία έχουμε εισπράξει τα 73 δισεκατομμύρια και υπολείπονται τα 37 δισεκατομμύρια. 100 δισεκατομμύρια από την τελευταία συμφωνία της 27^ης Οκτωβρίου, 30 δισεκατομμύρια για την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών λόγω του «κουρέματος», 30 δισεκατομμύρια από τις αποκρατικοποιήσεις (όταν και εφόσον υλοποιηθούν), 16 δισεκατομμύρια από τις πωλήσεις μετοχών τραπεζών από το EFSF, υπολογίζεται σε δύο χρόνια από τώρα.
Έχουν επίσης προγραμματισθεί  από το πρόγραμμα HELLIOS που θα πηγαίνουν ως εγγύηση στο EFSF, 15 δις.

Όλα αυτά όμως πρέπει να έχουν ως στόχο την επιβίωση της Ελλάδος και της ελληνικής κοινωνίας. Προϋποθέτουν δικαιοσύνη, καθαρή προοπτική και μέλλον. Προϋποθέτουν δημοκρατία και κοινωνική ενότητα. Κανείς δεν έχει να κερδίσει από μια κοινωνική αναταραχή και εκτροπή μιας χώρας του ευρώ.
Η Ευρώπη το γνωρίζει. Γι΄ αυτό δεν αντέδρασε στις «σκέψεις» του Πορτογάλου πρωθυπουργού να ζητήσει αλλαγής ρότας του δικού του μνημονίου, προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Αυτό που ο Αντώνης Σαμαράς ζητάει εδώ και ένα χρόνο.

Μήπως τελικά πρέπει να γίνει πρωθυπουργός για το καλό όλων; Θα έχει σύμμαχο την Πορτογαλία. Αλλά και την Ισπανία, που από χθες συζητάει μέτρα ανάπτυξης και τρόπους να περιορισθούν τα πλεονάσματα του βορρά, σε σχέση με τα ελλείμματα του νότου.
Ας το σκεφθούν λοιπόν καλά όλοι, με πρώτους αυτούς που κρατούν τα ηνία της χώρας. Την πολιτειακή και την εκτελεστική εξουσία.


Απο:statesmen