Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 8/6/2012 Η “Η” αποκαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τις ανακοινώσεις για την ΛΑΡΚΟ αλλά και έναν κύκλο συνενόχων για να φτάσει ο κόμπος στο χτένι
Όταν πριν από 18μήνες περίπου έμπαινε το ζήτημα αποκρατικοποίησης της ΛΑΡΚΟ όλοι θεωρούσαν ότι ήταν αυθαίρετη η ημερομηνία που έμπαινε ως οροφή και ότι ίσως ήταν φιλόδοξη προοπτική να προχωρήσει μέχρι τον Ιούλιο του 2012.
Όταν πριν από ένα χρόνο περίπου είχαμε την εμπλοκή του ΤΑΙΠΕΔ, που είναι το Ταμείο Διαχείρισης της Περιουσίας του Δημοσίου και των μετόχων της ΛΑΡΚΟ, στις δηλώσεις έλεγαν ότι όλη αυτή η πορεία για την αποκρατικοποίηση της βιομηχανίας είχε ορίζοντα μέχρι το τέλος Ιουνίου.
Ακόμη και στο πρόσφατο διάστημα, στην αρχή της χρονιάς που διανύουμε, υπήρχαν δηλώσεις που έβαζαν ως οροφή αυτό το
συγκεκριμένο διάστημα και μάλιστα τοποθετούσαν την ΛΑΡΚΟ στο πρώτο πακέτο για αποκρατικοποιήσεις και τότε ήταν ο ίδιος
χρονικός ορίζοντας. Από την άλλη πλευρά και πολιτικά στελέχη,
εργαζόμενοι και συνδικαλιστικά στελέχη έδειχναν να πέφτουν από τα σύννεφα καθώς άκουγαν για κάποια μίσθωση η οποία
δεν θα μπορούσε να ανανεωθεί.
Ακόμη και το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας στο οποίο μετέχουν εργαζόμενοι άκουγαν δήθεν με έκπληξη όλο αυτό το σκηνικό σαν να μην το είχαν αντιμετωπίσει ποτέ. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε τεθεί τέτοιο θέμα στον δημόσιο διάλογο, ότι δηλαδή από μέρα σε μέρα μπορεί να βάλει λουκέτο ένα τέτοιο εργοστάσιο. Μάλιστα όλο αυτό το σκηνικό έφτασε στο σημείο να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, μόλις βγήκε η είδηση ότι κάτι έγινε σε εκείνη τη συνάντηση του επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.
Μέχρι σήμερα παρά την πληθώρα των ερωτημάτων που τέθηκαν προς την πλευρά της διοίκησης οι απαντήσεις σε καμιά περίπτωση δεν έδειχναν να είναι πειστικές. Το ερώτημα πάρα πολύ απλό. Γνώριζαν τα μέλη της διοίκησης της ΛΑΡΚΟ το ενδεχόμενο να μην ανανεωθεί η σύμβαση που είχε υπογραφεί
και ισχύει από 1/7/1976;
Από τότε μέχρι τώρα έχουν αλλάξει αρκετές διοικήσεις. Έχουν ακόμη αλλάξει και αρκετές συμμετοχές εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια της ΛΑΡΚΟ. Ορισμένα από τα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος όμως ήταν για χρόνια μέλη των διοικήσεων. Γνώριζαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Είχαν διαβάσει
τη σύμβαση η οποία πλέον βάζει χειροπέδες στις οποιεσδήποτε κινήσεις;
Πληθώρα από ερωτήματα θα μπορούσαν να διατυπωθούν καθώς όλο αυτό το σκηνικό παρουσιάστηκε σαν να προέκυψε αυτή την ώρα.Μάλιστα μόνο και μόνο για τις ανάγκες του ρεπορτάζ
τις πρώτες ώρεςψάχνοντας να δούμε τι συμβαίνει μας μιλούσαν για μια περιορισμένη έκταση ενώ αντίθετα διαβάζοντας τη σύμβαση βλέπεις εντελώς διαφορετικά πράγματα.
«13.Επί τη λήξει της μισθώσεως,άπασαι αι εγκαταστάσεις εντός του χώρου των εκμισθουμένων και υπεκμισθουμένων μεταλλείων μετά των γηπέδων, εφ’ ων αι εν λόγω εγκαταστάσεις, περιέρχονται εις την κυριότητα του Δημοσίου, άνευ αποζημιώσεως τινος της μισθωτρίας» προβλέπει ο νόμος 371/76 με τον οποίο κυρώθηκε η σύμβαση για τη μίσθωση κάτω από συγκεκριμένους όρους για τις εκτάσεις που είχε και πάλι μισθώσει από το 1952 με προηγούμενη σύμβαση, ο Μποδοσάκης.
Πρόκειται για ένα δυναμίτη στα θεμέλια ενός οικοδομήματος
πράγμα το οποίο όμως σε καμιά περίπτωση δεν είχε τεθεί στο δημόσιο διάλογο.Μέχρι τώρα πέρα από κάποιες μεμονωμένες
αναφορές το τελευταίο διάστημα το συγκεκριμένο θέμα ήταν ιδιαίτερα θολό παρά το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις μέσα στη σύμβαση ήταν καθοριστικές.
Η σύμβαση που υπεγράφη μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και του Μποδοσάκη δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚτην 1-7-1976 και έχει διάρκεια 36 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η διάρκειά της είναι μέχρι το τέλος του μήνα που διανύουμε. Από κει και μετά όλα πλέον επιστρέφουν στο ελληνικό δημόσιο. Τα μεταλλεία όπου και αν αυτά βρίσκονται έτσι όπως χαρακτηρίζονται στη σύμβαση 1952 η οποία επαναλαμβάνεται, δηλαδή στους νομούς «Αττικοβοιωτίας» και Φθιωτιδοφωκίδας».
Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο της δραστηριότητας της ΛΑΡΚΟ στην Κεντρική Ελλάδα περιλαμβάνεται σ’αυτές τις περιγραφές. Συμπερασματικά αυτό σημαίνει ότι την 1-7-2012 που συμπληρώνονται τα 36 χρόνια της μίσθωσης σε κάθε περίπτωση όλα αυτά σύμφωνα με την πρόβλεψη στην παράγραφο 13 περιέρχονται στο ελληνικό δημόσιο.
Πως χωρίζουν
Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι την 1/7/2012 μεταλλεία, εργοστάσιο, λιμάνια, τα γραφεία, οικισμός και οποιοσδήποτε άλλος χώρος περιγράφεται πηγαίνει στο δημόσιο. Στην ΛΑΡΚΟ ως Α.Ε. απομένουν μόνο το σύνολο των απαιτήσεων και το σύνολο των υποχρεώσεων όπως επίσης οι εργαζόμενοι.
Σε απόλυτα επίπεδα αν δεν συμβεί κάτι άλλο όλο αυτό το σκηνικό είναι εφιαλτικό. Όλος ο χώρος και ολόκληρη η επένδυση αλλάζουν χέρια και μεταφέρονται από μια ανώνυμη εταιρεία στην οποία μετέχει το δημόσιο,στο ίδιο το δημόσιο. Όλα αυτά είχαν προαναγγελθεί από το 1976 αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν τα παρέθεσε στο τραπέζι και ούτε αποτέλεσαν αντικείμενο ενός ευρύτατου διαλόγου. Αυτά όμως τα καθοριστικά πράγματα δεν τα γνωρίζει κανείς ή βρισκόμαστε μπροστά σε κάποια γεγονότα πίσω τα οποία βρίσκεται το «μεγάλο κόλπο»; Όσο μπορούσε να
προχωρήσει τη χθεσινή ημέρα το ρεπορτάζ υπήρχαν
άνθρωποι που πέρασαν χρόνια μέσα στη βιομηχανία,
ασχολήθηκαν ενεργά με οτιδήποτε συνέβαινε, κανείς όμως δεν
γνώριζε ότι υπήρχε μια χρονική στιγμή που αντί για ΛΑΡΚΟ δεν θα υπήρχε τίποτα. Πως θα μπορούσε όμως να μη γνωρίζει η διοίκηση της εταιρίας; Πλέον προκαλούνται ερωτηματικά γιατί το
θέμα μπαίνει τώρα, λίγες μέρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία και δεν τέθηκε πριν από ένα ή δύο χρόνια. Μέχρι σήμερα μιλούσαμε για άδειες γύρω από τα περιβαλλοντικά, για κάποιες μεμονωμένες άδειες και ξαφνικά όλο αυτό το σκηνικό αποκαλύπτει ότι τελικά όλα μεταφέρονται στο ελληνικό δημόσιο.
Που είναι το πρόβλημα
Αν δεν υπήρχε ο σφιχτός έλεγχος από την πλευρά της Ε.Ε.
ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις κρατικές ενισχύσεις τότε το θέμα θα ήταν πάρα πολύ απλό.Θα μπορούσε δηλαδή να υπογραφεί μια καινούργια σύμβαση μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και της ΛΑΡΚΟ που να επαναλαμβάνονται ή να εκσυγχρονίζονται
οι όροι από εκείνους που είχαν καταρτίσει ο Παπαληγούρας με το Μποδοσάκη.Από τη στιγμή όμως που η Ε.Ε. θεωρεί ότι η οποιαδήποτε τέτοια σύμβαση που δεν προέρχεται από ανοιχτό διεθνή διαγωνισμό αποτελεί έμμεση κρατική ενίσχυση που
απαγορεύεται, τότε τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα.
Η Ε.Ε. δια των υπηρεσιών της ερευνά μια σειρά από ζητήματα που έχουν σχέση με την ΛΑΡΚΟ είτε αφορά την εγγυοδοσία του ελληνικού δημοσίου για λήψη δανείων από την ΑΤΕ, είτε αφορά τη συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΛΑΡΚΟ και θεωρεί ότι αυτές οι ενέργειες δεν είναι τίποτα άλλο παρά κρατική ενίσχυση.
Πόσο μάλλον τώρα δεν θα μπλοκάρει τέτοιες εποχές το
οποιοδήποτε ενδεχόμενο απευθείας μίσθωσης της συγκεκριμένης
έκτασης ή τέλος πάντων ανανέωσης της σύμβασης χωρίς διεθνή διαγωνισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον τα πράγματα φτάνουν στα όριά τους. Περιορίζουν τις κινήσεις και ουσιαστικά γίνονται περισσότερο εφιαλτικά. Κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι να βρεθούν σε μια εταιρεία η οποία δεν θα έχει ούτε εργοστάσιο, ούτε μεταλλεία, δεν θα έχουν δηλαδή που να πάνε να εργαστούν και ξαφνικά θα διαπιστώσουν ότι βρίσκονται σε μια εταιρεία η οποία δεν έχει τίποτα και από την οποία ενδεχόμενα να έχουν
αξιώσεις, όπως είναι φυσικό.
Από την άλλη πλευρά το σύνολο του κεφαλαιακού εξοπλισμού θα βρίσκεται στο ελληνικό δημόσιο με κατεύθυνση έναν δημόσιο ανοικτό διαγωνισμό για να την αποκτήσει μέσα από αυτή τη διαδικασία κάποιο φυσικό ή νομικό πρόσωπο.
Ο γρίφος
Ουσιαστικά επιβεβαιώνονται όλοι εκείνοι που επέμεναν πως η ΛΑΡΚΟ είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Έχουν όμως σχέση όλα αυτά με όλες εκείνες τις παρατάσεις που διεκδικούσαν
βάζοντας μπροστά τους εργαζόμενους και την τοπική κοινωνία; Είναι απίστευτο να δεχθεί λογικός άνθρωπος ότι όλοι αυτοί οι εμπλεκόμενοι δεν γνώριζαν το σκηνικό. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο όλα τα ζητήματα τα οποία έμπαιναν μπροστά δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα, τη στιγμή που το μείζον θέμα ήταν διαφορετικό και κανείς δεν το τοποθετούσε στον δημόσιο διάλογο. Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα αν τελικά υπήρχε ένα σχέδιο για να φτάσουν τα πράγματα εκεί ή τέλος πάντων έφτασαν τυχαία. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν
μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ως γεγονός να προεξοφλούν όλοι ότι η αποκρατικοποίηση της ΛΑΡΚΟ θα γίνει τον Ιούνιο του 2012 ακόμα και στην περίπτωση που όλοι έβλεπαν ότι δεν κινείται τίποτα. Σε κάθε περίπτωση όλα τα στοιχεία συγκλίνουν ότι το σκηνικό διαμορφώθηκε στη βάση ενός σχεδίου αν βεβαίως υπολογίσουμε όλες τις διαδικασίες απ’όπου και αν αυτές προέρχονται. Δεν μπορεί να είναι τυχαίες οι πολιτικές αναφορές που
έχουν γίνει γνωστές ακόμη και από το 2007. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι τυχαίες οι οποιεσδήποτε αναφορές σε σχέση με την πορεία προς τους ιδιώτες που έχουν γίνει τα τελευταία δύο χρόνια.Δεν μπορεί όλοι αυτοί να συγκλίνουν σε μια κοινή
χρονο…στιγμή η οποία φτάνει σε λίγες μέρες. Αυτή η απέραντη
σιωπή προβληματίζει από τη μια πλευρά αλλά συνηγορεί συγχρόνως και προς αυτή την κατεύθυνση, όταν μάλιστα
πρόκειται για ένα θέμα που δύο ή τρία χρόνια πριν θα μπορούσε να έχει λυθεί διαφορετικά και να διασφαλίσει τη λειτουργία της επιχείρησης και την οποιαδήποτε μετεξέλιξη κάτω από καθεστώς
λειτουργίας και κυρίως με σχετική χρονική άνεση.Τώρα τα πάντα πρέπει να γίνουν βιαστικά ενώ οι πιέσεις είναι μεγάλες και ξαφνικά έρχονται τα πάνω κάτω.
Που πάει το θέμα
Διαβάζοντας προσεκτικά όλες τις ανακοινώσεις των κομμάτων και της ΓΣΕΕ σε κεντρικό επίπεδο εύκολα μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι είναι ιδιαίτερα προσεκτικά διατυπωμένες.Πέρα από τις γενικές αναφορές περί ανανέωσης ή παράτασης της μίσθωσης εύκολα διακρίνει κάποιος ότι όλοι τους έχουν το βλέμμα προς την πλευρά της Ε.Ε..Να θυμίσουμε τι έγινε με τις κρατικές επιδοτήσεις στους αγρότες, το λεγόμενο πακέτο Χατζηγάκη, που καλείται η χώρα μας να τις πληρώσει; Παρόμοιες συνθήκες κινδυνεύουν να διαμορφωθούν και τώρα.
Αν προσπαθήσουμε όμως να μετρήσουμε μέχρι ποιο σημείο θα μπορούσε να φτάσει η ανοχή της Ε.Ε. για να συνεχίσει τη λειτουργία του το εργοστάσιο, αυτός ο χρόνος θα είναι πολύ μικρότερος από τους 18 μήνες που ζητά η ΓΣΕΕ.
Είναι τυχαίο που η ΓΣΕΕ μιλάει για κάποια παράταση 18 μηνών και δεν μιλάει για μια παράταξη 58 ετών; Είναι τυχαίο που δεν μιλά για ανανέωση σύμβασης αλλά προσπαθεί να αναδείξει την κοινωνική πίεση που θα νιώσει όποιος πάει να εγκατασταθεί σε ξένο εργοστάσιο;Οι κορόνες από την πλευρά των εργαζομένων
περί του εργοστασίου και της ιδιοκτησίας τους είναι τυχαίες;Οι υψηλοί τόνοι ακόμη και στο δημοτικό συμβούλιο ή στα οποιαδήποτε συνδικαλιστικά όργανα είναι και αυτές τυχαίες; Επειδή τίποτα δεν μπορεί να είναι τυχαίο σε κάθε περίπτωση όλα αυτά έχουν σχέση και συνέχεια ανάμεσά τους. Σε κάθε περίπτωση
εκείνο που εκπέμπουν όλες αυτές οι ανακοινώσεις είναι μια μορφή πίεσης για να δοθεί λύση τώρα χωρίς όμως να διευκρινίζεται προς ποια κατεύθυνση και ποιος τελικά θα μπορούσε να δώσει λύση με κλειστή βουλή, εκτός των δικαστηρίων. Είναι εντελώς διαφορετικά αδιατάρακτο να συνεχίσει τη λειτουργία του ή να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει τη λειτουργία του ένα εργοστάσιο κι ένα μετοχικό σχήμα και εντελώς διαφορετικά σε λίγες μέρες να μην υπάρχει εργοστάσιο στο συγκεκριμένο μετοχικό σχήμα. Η δήλωση του Ταμείου προβληματίζει πολύ περισσότερο, όχι τόσο για τη βιωσιμότητα δεδομένων των μεγεθών που μπορούμε να δούμε, προβληματίζει περισσότερο για εκείνο το σημείο στο οποίο σημειώνει ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ αν δεν λυθούν καθοριστικά ζητήματα. Είναι σαν να μας περιγράφει λοιπόν ότι στα χέρια του Ταμείου θα μείνουν κάποιες μετοχές που θα έχουν σχέση με υποχρεώσεις και απαιτήσεις και τίποτα
παραπάνω ενώ το ζωντανό κομμάτι που είναι μεταλλευτικά δικαιώματα, ο ορυκτός πλούτος ακόμα και οι λιμενικές
υποδομές, όπως και το εργοστάσιο μαζί με τον οικισμό και όλες τις εγκαταστάσεις, θα έχουν μεταφερθεί στα χέρια του ελληνικού δημοσίου κάποια στιγμή.
Δηλαδή το Ταμείο μας περιγράφει ουσιαστικά ότι άλλος θα
προχωρήσει τη διαδικασία του διαγωνισμού για της ιδιωτικοποίησης αφού η ανώνυμη εταιρία που θα απομείνει στο Ταμείο θα έχει μόνο προβλήματα.
Η διαπραγμάτευση
Όλα αυτά τα περιθώρια στενεύουν ιδιαίτερα. Αν εξαιρέσουμε την κοινωνική πίεση η οποία είναι αυτονόητο ότι μπορεί να διαμορφώσει και πολιτικές συνθήκες, σε κάθε περίπτωση όλο αυτό το σκηνικό φέρνει τους εργαζόμενους κυριολεκτικά από
κάτω.Όταν η ΓΣΕΕ μιλάει για μια παράταση 18 μηνών είναι αυτονόητο ότι είναι το ανώτατο σημείο. Είναι επίσης αυτονόητο ότι η Ε.Ε. κάποια στιγμή θα συμφωνήσει προς μια τέτοια κατεύθυνση μέσα από διαπραγματεύσεις τοποθετώντας την κόκκινη γραμμή σε κάποιο χρονικό σημείο.
Ένα άλλο σενάριο προβλέπει ότι την 1η Ιουλίου η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ προσφεύγει κατά του ελληνικού δημοσίου στα διοικητικά δικαστήρια και ζητά ρύθμιση. Υπάρχει η δυνατότητα να εξασφαλίσει μία προσωρινή δικαστική απόφαση η οποία σε κάθε περίπτωση θα επιτρέψει την λειτουργία για κάποιους μήνες. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ξεπεράσει τον 1 χρόνο.Τα δεδομένα ισχύουν και πάλι τα ίδια και όλα τα σενάρια περιγράφουν ότι η υφιστάμενη ΛΑΡΚΟ είτε έτσι είτε αλλιώς δεν
πρόκειται να έχει ζωή παραπάνω από 1 χρόνο.Όμως τα παζάρια πλέον γίνονται κάτω από διαφορετικούς όρους. Άλλωστε ακόμη και μεταξύ συνδικαλιστικών ομάδων ακούγονται μισόλογα σε
σχέση με την διασφάλιση της εργασίας, χωρίς αναφορές στα εργασιακά δικαιώματα. Όλα αυτά συγκλίνουν ότι το πολιτικό τοπίο το οποίο περιγράφεται για τη συγκεκριμένη υπόθεση δεν είναι ευνοϊκό τουλάχιστον για την περιοχή, τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους,ενώ αντίθετα όλο αυτό το σκηνικό κάνει
ορισμένους να τρίβουν τα χέρια τους καθώς θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν ένα ζωντανό κομμάτι μέσα από έναν διαγωνισμό για οικόπεδο.
Απαντήσεις βεβαίως στην πληθώρα των ερωτημάτων δεν υπάρχουν, σε κάθε περίπτωση όμως όλο αυτό το σκηνικό δεν δείχνει να είναι τυχαίο.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 8/6/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου