Η απροσχημάτιστη ομολογία του διευθύνοντα συμβούλου του ταμείου αποκρατικοποιήσεων Κ.Μητρόπουλου συντάραξετην τοπική επικαιρότητα, μ’επίδικο ζήτημα το μέλλον της ΛΑΡΚΟ. Σύμφωνα με τα λεχθέντα του έχει εισηγηθεί την μη ανανέωση των μεταλλευτικών δικαιωμάτων της κρατικής εταιρίας που τερματίζονται στο τέλος του μήνα πράγμα που συμπαρασύρει την άδεια λειτουργίας της. Οπότε η ΛΑΡΚΟ μετατρέπεται, από συγκροτημένη παραγωγική μονάδα, σ’έναν σωρό από κτίρια και παλιοσίδερα...
Το σοκ που προκλήθηκε, τόσο στους εργαζόμενους όσο και στις τοπικές κοινότητες της περιοχής της Λοκρίδας,δίνει την θέση του στην οργή. Ειδικά όταν οι περισσότεροι συναισθάνονται πως επιλέχθηκε η προεκλογική περίοδος ώστε ν’αποφύγουν τα κατ’εξοχήν καθεστωτικά κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) την ποινή που επιβάλλει η εμφάνιση του πολιτικού κόστους σε τέτοιες περιπτώσεις.Μόνο που το σχέδιο είναι καλά μελετημένο–το αντελεσφορήσει είναι κάτι που δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.Άλλωστε δεν είναι ελληνικη πατέντα,καθώς έλκει τις διαχειριστικές του καταβολές από την εποχή της ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας στην ομοσπονδιακή κρατική δομή.
Βασίζεται στον ευτελισμό της αγοραίας αξίας των κρατικών εταιριών μέσω προαποφασισμένων κινήσεων προς αυτή την κατεύθυνση ούτως ώστε να ιδιωτικοποιηθούν χωρίς δυσκολίες. Συχνά μάλιστα η συμφωνία με τον εκλεκτό επενδυτή έχει προϋπάρξει «κάτω από το τραπέζι» και απλώς μεθοδεύεται το τελετουργικό της εκποίησης δημόσιας περιουσίας. Αντί πινακίου φακής ώστε να πάρει μπροστά η μηχανή της ανάπτυξης, δηλαδή η διαμόρφωση των ευνοϊκότερων δυνατών προϋποθέσεων για την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου και των φυσικών του φορέων.Όλο το προηγούμενο διάστημα η κοινή γνώμη βομβαρδιζόταν από κριτικές για «ολιγωρία στις αποκρατικοποιήσεις» και «λαχάνιασμα των μεταρρυθμίσεων».
Τώρα ο Γόρδιος δεσμός κόβεται,με τον τρόπο που αντιστοιχεί σε αυτές τις περιστάσεις. Επανερχόμενοι στην ΛΑΡΚΟ η συνέχεια προδιαγράφεται κάπως έτσι –αν φυσικά ο αρχικός αιφνιδιασμός δεν ανακοπεί εν τη γενέσει του.Η ΛΑΡΚΟ κλείνει και το δυναμικό της (εργατικό και διοικητικό) απολύεται. Το ενιαίο της παραγωγικής της συγκρότησης θρυμματίζεται και τα «φιλέτα» εκχωρούνται σε καιροφυλακτούντες επιχειρηματίες. Ενδεχομένως να υπάρξουν συμψηφισμοί με χρέη της εταιρίας και με την απόκτηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης από τους ιδιώτες, που θα κάνουν τ’όποιο τίμημα εκ μέρους τους ακόμα πιο ευτελές από το τύποις συμπεφωνημένο. Ουσιαστικά πρόκειται για μεταφορά δημόσιου πλούτου (στην περίπτωσή μας,δε,στρατηγικού χαρακτήρα) στην ιδιοκτησία κάποιων κεφαλαιοκρατών.
Αργότερα, αν ο επιχειρηματικός σχεδιασμός βολεύεται ή αν αναλάβει συγκεκριμένη υποχρέωση, ίσως υπάρξει επαναλειτουργία ενός τμήματος της ΛΑΡΚΟ.
Φυσικά υπό εργασιακές συνθήκες που δεν έχουν σχέση με όσα γνωρίσαμε ακόμα και στα τωρινά δίσεκτα χρόνια. Είναι αυτονόητο πως αυτή η δρομολογημένη διαδικασία πρέπει να σταματήσει άμεσα, πριν δημιουργηθούν τετελεσμένα που κάνουν την αναστροφή πορείας αδύνατη.Τόσο οι κινητοποιήσεις εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και κοινωνικών και θεσμικών φορέων της Φθιώτιδας όσο και οι αντιδράσεις των πολιτικών κομμάτων είναι αναγκαίες ενέργειες. Ωστόσο οι πιέσεις στην υπηρεσιακή κυβέρνηση πρέπει να ενταθούν, ώστε η διαδικασία του «αιφνίδιου θανάτου» να ακυρωθεί. Καθώς όλα πείθουν πως, εκτός των άλλων, η περίπτωση της ΛΑΡΚΟ αποτελεί «πρόβα τζενεράλε» ενόψει κι άλλων τέτοιων αποκρατικοποιήσεων.Η πικρή αλήθεια είναι πως ο χρόνιος εθισμός στην κομματική συναλλαγή και
η υποταγή σ’ευτελείς σκοπιμότητες υποθήκευσαν το κύρος και το φρόνημα των εργαζόμενων της εταιρίας.
Τουλάχιστον ας υπάρξει μια ενεργοποίηση ανακλαστικών που βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη τώρα που το απαιτεί και το κρίσιμο καλοκαίρι.
Της ημερας... ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΗΜΕΡΑ 7/6/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου