Η
«καταστροφή» της ΛΑΡΚΟ, μιας βιομηχανίας ενός στρατηγικού μετάλλου,
οφείλεται και σε αυτό το γεγονός.
Μετά από δέκα χρόνια αδράνειας και παλινδρομήσεων, η χώρα αποκτά
πολιτική για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες, μετά το σοκ της μετακόμισης
της έδρας της Βιοχάλκο στο Βέλγιο. Η κυβέρνηση έκανε το πρώτο βήμα,
καθώς το νομοσχέδιο για τις ΑΠΕ που κατατέθηκε στη Βουλή, προβλέπει τη
μείωση του ενεργειακού κόστους κατά 18% περίπου, σε μία προσπάθεια να
μην ακολουθήσουν και άλλες επιχειρήσεις το δρόμο της εξόδου από τη χώρα.
Με το νομοσχέδιο θεσπίζεται για πρώτη φορά η δυνατότητα σύναψης Συμβάσεων Διακοψιμότητας μεταξύ του Διαχειριστή του Συστήματος, ΑΔΜΗΕ Α.Ε. (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) και των ενεργοβόρων βιομηχανιών υψηλής τάσης (χαλυβουργίες, τσιμεντοβιομηχανίες, υαλουργίες κ.ά.).
Με τη Διακοψιμότητα, ο διαχειριστής του συστήματος θα έχει τη δυνατότητα να ζητά από τις ενεργοβόρες βιομηχανίες -με την υπογραφή της σχετικής σύμβασης- όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο για την επάρκεια και ασφάλεια του συστήματος (για παράδειγμα όταν η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια είναι μεγάλη), να περιορίσουν την κατανάλωσή τους ή ακόμη και να τη διακόψουν σταθεροποιώντας το σύστημα με την απόσυρση φορτίων ηλεκτρικού ρεύματος. Γι” αυτή τη δυνατότητα και την ευχέρεια του διαχειριστή, οι βιομηχανίες που θα συμφωνήσουν και θα υπογράψουν τις συγκεκριμένες συμβάσεις θα αποζημιώνονται, εξασφαλίζοντας μια μείωση στο ενεργειακό κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος που εκτιμάται από το υπουργείο Περιβάλλοντος ότι θα κυμαίνεται μέχρι 18% περίπου.
Η λύση βολεύει πολύ το δοκιμαζόμενο σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά δεν είναι ακόμη γνωστό αν λύνει το πρόβλημα. Πρώτον, γιατί δεν γνωρίζουμε αν η «έκπτωση» αυτή επαρκεί και δεύτερον, αν οι βιομηχανίες αυτές μπορούν να διακόψουν την παραγωγή τους. Συνήθως αυτό είναι αδύνατο, διότι διακοπή σημαίνει πήξη των μεταλλευμάτων μέσα στα χυτήρια. Είναι γνωστή η καταστροφή ενός ολοκαίνουργιου εργοστασίου στο παρελθόν, τα Ελληνικά Σιδηροκράματα.
Το ζήτημα μιας σαφούς και ρεαλιστικής πολιτικής για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες (ΛΑΡΚΟ, Αλουμίνιο της Ελλάδος κ.ά.) είχε τεθεί ουσιαστικά μετά το 2000, αλλά οι λύσεις που δίνονταν ήταν πάντα εμβαλωματικές.
Η «καταστροφή» της ΛΑΡΚΟ, μιας βιομηχανίας ενός στρατηγικού μετάλλου, οφείλεται και σε αυτό το γεγονός.
Με το νομοσχέδιο, καθιερώνεται, επίσης για πρώτη φορά, η απόδοση ποσοστού 20% στους οικείους δήμους από τα εισπραττόμενα μισθώματα δημόσιων μεταλλείων και η είσπραξη τελών υπέρ του Δημοσίου από τα ιδιωτικά μεταλλεία. Η ρύθμιση αυτή έχει αναδρομικό χαρακτήρα και θα ισχύει από 1/1/2013.
Μετά από δέκα χρόνια αδράνειας και παλινδρομήσεων, η χώρα αποκτά
πολιτική για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες, μετά το σοκ της μετακόμισης
της έδρας της Βιοχάλκο στο Βέλγιο. Η κυβέρνηση έκανε το πρώτο βήμα,
καθώς το νομοσχέδιο για τις ΑΠΕ που κατατέθηκε στη Βουλή, προβλέπει τη
μείωση του ενεργειακού κόστους κατά 18% περίπου, σε μία προσπάθεια να
μην ακολουθήσουν και άλλες επιχειρήσεις το δρόμο της εξόδου από τη χώρα.Με το νομοσχέδιο θεσπίζεται για πρώτη φορά η δυνατότητα σύναψης Συμβάσεων Διακοψιμότητας μεταξύ του Διαχειριστή του Συστήματος, ΑΔΜΗΕ Α.Ε. (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) και των ενεργοβόρων βιομηχανιών υψηλής τάσης (χαλυβουργίες, τσιμεντοβιομηχανίες, υαλουργίες κ.ά.).
Με τη Διακοψιμότητα, ο διαχειριστής του συστήματος θα έχει τη δυνατότητα να ζητά από τις ενεργοβόρες βιομηχανίες -με την υπογραφή της σχετικής σύμβασης- όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο για την επάρκεια και ασφάλεια του συστήματος (για παράδειγμα όταν η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια είναι μεγάλη), να περιορίσουν την κατανάλωσή τους ή ακόμη και να τη διακόψουν σταθεροποιώντας το σύστημα με την απόσυρση φορτίων ηλεκτρικού ρεύματος. Γι” αυτή τη δυνατότητα και την ευχέρεια του διαχειριστή, οι βιομηχανίες που θα συμφωνήσουν και θα υπογράψουν τις συγκεκριμένες συμβάσεις θα αποζημιώνονται, εξασφαλίζοντας μια μείωση στο ενεργειακό κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος που εκτιμάται από το υπουργείο Περιβάλλοντος ότι θα κυμαίνεται μέχρι 18% περίπου.
Η λύση βολεύει πολύ το δοκιμαζόμενο σύστημα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά δεν είναι ακόμη γνωστό αν λύνει το πρόβλημα. Πρώτον, γιατί δεν γνωρίζουμε αν η «έκπτωση» αυτή επαρκεί και δεύτερον, αν οι βιομηχανίες αυτές μπορούν να διακόψουν την παραγωγή τους. Συνήθως αυτό είναι αδύνατο, διότι διακοπή σημαίνει πήξη των μεταλλευμάτων μέσα στα χυτήρια. Είναι γνωστή η καταστροφή ενός ολοκαίνουργιου εργοστασίου στο παρελθόν, τα Ελληνικά Σιδηροκράματα.
Το ζήτημα μιας σαφούς και ρεαλιστικής πολιτικής για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες (ΛΑΡΚΟ, Αλουμίνιο της Ελλάδος κ.ά.) είχε τεθεί ουσιαστικά μετά το 2000, αλλά οι λύσεις που δίνονταν ήταν πάντα εμβαλωματικές.
Η «καταστροφή» της ΛΑΡΚΟ, μιας βιομηχανίας ενός στρατηγικού μετάλλου, οφείλεται και σε αυτό το γεγονός.
Με το νομοσχέδιο, καθιερώνεται, επίσης για πρώτη φορά, η απόδοση ποσοστού 20% στους οικείους δήμους από τα εισπραττόμενα μισθώματα δημόσιων μεταλλείων και η είσπραξη τελών υπέρ του Δημοσίου από τα ιδιωτικά μεταλλεία. Η ρύθμιση αυτή έχει αναδρομικό χαρακτήρα και θα ισχύει από 1/1/2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου