Αν ξέραμε όλοι από ένα ποίημα...

---

Δεν χρειάζονται τις Απόκριες οι νεοέλληνες για να κάνουν νηστεία. Ούτε χρειάζονται μάσκες για να κρύβονται. Σιγά σιγά αποκαλύπτονται όλα. Τα περισσότερα δημόσια πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος όταν βρέθηκαν κοντά στο βάζο με το μέλι, έγλειψαν τα δάκτυλά τους.
Οι χοντρές μίζες ήταν σχεδόν δεδομένες και ολίγον «νομιμοποιημένες». Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις έγιναν καθεστώς, δηλαδή τα «εργαλεία» για κάποιους να τη βγάζουν «καθαρή» και να παριστάνουν πως προσφέρουν κοινωφελές έργο.
 






Η διαπλοκή απαραίτητη και η διαφθορά τρόπος ζωής. Ολα να δικαιολογούνται και ότι είναι νόμιμον να γίνεται και ηθικόν. Η σύγχυση στο αποκορύφωμά της.
Η σύγχυση και ο φόβος έγιναν τα εργαλεία των συγκυβερνώντων για την καθυπόταξη της λεγόμενης κοινής γνώμης. Στις όποιες, είναι αλήθεια, λίγες αντιδράσεις και αντιστάσεις, το όπλο της καταστολής διά των «χημικών ενώσεων» και των ροπάλων καθώς και των προσαγωγών και συλλήψεων έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο για την επιβολή της τάξης.
Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου η δημοκρατία είναι λειψή και χρησιμοποιείται για να νομιμοποιούνται οι κυβερνητικές αυθαιρεσίες. Η δικαστική εξουσία αναγκάστηκε να σηκώσει κεφάλι στην εκτελεστική, μόνο που λειτουργεί δειλά και φοβισμένα.
Οσο κι αν προσπαθήσουν οι συγκυβερνώντες να συγκαλύψουν τις «πομπές» τους, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Δυστυχώς όμως έχουν λίγο - πολύ στερέψει τα ποτάμια. Η βοή και η οργή τους δεν ακούγονται. Η οικονομική κρίση έγινε κυρίαρχη και η καθημερινή ανάγκη λειτουργεί δεσμευτικά. Η πείνα δεν αφήνει κανέναν να σκεφτεί και να πράξει διαφορετικά. Ο τόπος της ουτοπίας, της χαράς και της απόλαυσης είναι βαλτωμένος.
Ο έρωτας για τη ζωή χάνεται μπροστά στην επιβίωση. Ο άνεργος και ο εν δυνάμει άνεργος δεν πάνε στον κινηματογράφο, ούτε στο θέατρο. Ακόμα και οι ταβέρνες θα λειτουργούν τα Σαββατοκύριακα. Είναι άλλο να περιορίζονται οι τεχνητές και επιβαλλόμενες ανάγκες, ψεύτικες και καταναλωτικές και άλλο να μπαίνουμε μέρες που έρχονται σε καταναγκαστική νηστεία.
Η άνοιξη θα βοηθήσει να αισθανθούμε την αλλαγή, θέλει όμως δουλειά πολλή για να γυρίσει ο ήλιος, που λέει και ο ποιητής. Είναι βέβαιο πως μέσα σε αυτήν τη σκληρή, αντιποιητική πραγματικότητα θα γραφτούν τα καλύτερα ποιήματα. Ο «Νηρέας Βάρας», που παίζεται στο Νεοελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη, φωνάζει πως «το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγέμισε με άνθη» και μονολογεί με παράπονο: «Τόσους ποιητές έχουμε, μωρέ. Αν ξέραμε όλοι από ένα ποίημα, αλλιώς θα 'ταν αυτός ο κόσμος».



Δημήτρης Παπαχρήστος


Aπο: Έθνος