Σήμερα οι Έλληνες μοιάζουν περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία τους αμέτοχοι στην ίδια τους την ευτυχία.
Παραδοσιακά, μεσούντος του Αυγούστου, οι Έλληνες τιμούν τις παραλίες της πατρίδας. Ο νους – ακόμα κι εκείνων που δεν έχουν την ευκαιρία μιας βουτιάς λόγω οικονομικών δυσκολιών – αρμενίζει με ούριο άνεμο σε κάποια ακρογιαλιά που γεννά νοσταλγία...
Παραδοσιακά, μεσούντος του Αυγούστου, οι Έλληνες τιμούν τις παραλίες της πατρίδας. Ο νους – ακόμα κι εκείνων που δεν έχουν την ευκαιρία μιας βουτιάς λόγω οικονομικών δυσκολιών – αρμενίζει με ούριο άνεμο σε κάποια ακρογιαλιά που γεννά νοσταλγία...
Τον Αύγουστο τα «νέα» ακούγονται
παράταιρα, σα να προέρχονται από έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο μακρινό που
δεν σκιάζει τον φωτεινό ορίζοντα των ακτών της καθημερινότητάς μας.
Παντού κολυμβητές που επενδύουν τα ρέστα τους σε μια βουτιά... Φωνές ανέμελες, σώματα που διαγράφουν τη δική τους ιστορία, τον δικό τους χρόνο. Μια ζωή δίχως τα ρούχα της και τον στενό κορσέ της αναγκαιότητας και της απογοητευτικής πραγματικότητας που βιώνει ο κόσμος. Ένας Αύγουστος ανέμελος – για ν’ απλώσουμε τη χαμένη μας ευτυχία να ανεμίσει σαν σεντόνι στο γιορτινό φως του καλοκαιριού...
Η χώρα μυρίζει θαλασσινό αέρα. Κανείς δεν μπορεί να μας κλέψει τις ζωές, τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις φιλίες, τα πρόσωπα του κόσμου μας. Στις παραλίες «κοιτάμε» αλλιώς αντιμέτωποι με το φως, τη θάλασσα, τα ουράνια – μακριά από τις χρεοκοπημένες ζωές, τα ρημάδια που αφήνει πίσω του ο τυφώνας των κάθε λογής μέτρων που στοχεύουν τον αργό μας θάνατο – στο όνομα της σωτηρίας μας.
Αχ, αυτές οι θαυμαστές ακτές της πατρίδας, φορτωμένες αιώνες όπου οι λέξεις οι ελληνικές αντηχούν σχεδόν αυτονομημένες από τη σύγχρονη μιζέρια μας – μια ηχώ αναστάσιμη, την οποία δεν ακούει κανείς, η οποία δυστυχώς δεν συγκινεί κανέναν πια, σαν αυτός ο τόπος να έχει χαθεί από καιρό, έχοντας απολέσει την ίδια του την ψυχή, το νόημα της ευτυχίας του. «Ευτυχισμένος ο λαός που δεν έχει ιστορία!» επισημαίνει κάπου ο Καμύ στον «Δύσκολο Θάνατο». Και η χώρα μας με τη μακραίωνη ιστορία της μοιάζει σα να έχει αποκλείσει από το μέλλον της το όραμα της ευτυχίας.
Σήμερα οι Έλληνες, περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία τους, είναι αμέτοχοι στην ίδια τους την ευτυχία – σαν χτυπημένοι από κατάρα που δεν τους αφήνει να πλεύσουν προς την ίδια τους την ύπαρξη, να την αφουγκραστούν, να τη νιώσουν κι επιτέλους να αποπειραθούν ή να τολμήσουν να την αγαπήσουν.
Απο: το ΠΟΝΤΙΚΙ
Παντού κολυμβητές που επενδύουν τα ρέστα τους σε μια βουτιά... Φωνές ανέμελες, σώματα που διαγράφουν τη δική τους ιστορία, τον δικό τους χρόνο. Μια ζωή δίχως τα ρούχα της και τον στενό κορσέ της αναγκαιότητας και της απογοητευτικής πραγματικότητας που βιώνει ο κόσμος. Ένας Αύγουστος ανέμελος – για ν’ απλώσουμε τη χαμένη μας ευτυχία να ανεμίσει σαν σεντόνι στο γιορτινό φως του καλοκαιριού...
Η χώρα μυρίζει θαλασσινό αέρα. Κανείς δεν μπορεί να μας κλέψει τις ζωές, τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις φιλίες, τα πρόσωπα του κόσμου μας. Στις παραλίες «κοιτάμε» αλλιώς αντιμέτωποι με το φως, τη θάλασσα, τα ουράνια – μακριά από τις χρεοκοπημένες ζωές, τα ρημάδια που αφήνει πίσω του ο τυφώνας των κάθε λογής μέτρων που στοχεύουν τον αργό μας θάνατο – στο όνομα της σωτηρίας μας.
Αχ, αυτές οι θαυμαστές ακτές της πατρίδας, φορτωμένες αιώνες όπου οι λέξεις οι ελληνικές αντηχούν σχεδόν αυτονομημένες από τη σύγχρονη μιζέρια μας – μια ηχώ αναστάσιμη, την οποία δεν ακούει κανείς, η οποία δυστυχώς δεν συγκινεί κανέναν πια, σαν αυτός ο τόπος να έχει χαθεί από καιρό, έχοντας απολέσει την ίδια του την ψυχή, το νόημα της ευτυχίας του. «Ευτυχισμένος ο λαός που δεν έχει ιστορία!» επισημαίνει κάπου ο Καμύ στον «Δύσκολο Θάνατο». Και η χώρα μας με τη μακραίωνη ιστορία της μοιάζει σα να έχει αποκλείσει από το μέλλον της το όραμα της ευτυχίας.
Σήμερα οι Έλληνες, περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία τους, είναι αμέτοχοι στην ίδια τους την ευτυχία – σαν χτυπημένοι από κατάρα που δεν τους αφήνει να πλεύσουν προς την ίδια τους την ύπαρξη, να την αφουγκραστούν, να τη νιώσουν κι επιτέλους να αποπειραθούν ή να τολμήσουν να την αγαπήσουν.
Απο: το ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου