Η κατάρρευση ενός ψευδεπίγραφου «σοσιαλισμού»

Δυόμισι χρόνια μετά από το θάνατο του Τσάβες και 17 χρόνια από την εκλογική του νίκη, ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα στην ιστορία του. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν στη δεξιά αντιπολίτευση μια άνετη πλειοψηφία. Από τα 13.5 εκατομμύρια ψηφοφόρους (74.25% συμμετοχή) τα 7.5 εκατομμύρια γύρισαν την πλάτη στον «σοσιαλισμό» (ποσοστό 55%)! Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο;

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τέτοιου τύπου «σοσιαλιστικά» καθεστώτα πέφτουν με εκλογές. 
Το ίδιο είχε γίνει στη Νικαράγουα με τους Σαντινίστας, οι οποίοι πολύ αργότερα ξαναγύρισαν στην εξουσία «μεταλλαγμένοι» στο πιο δεξιό, με τον αρχηγό τους, Ντανιέλ Ορτέγκα να παίρνει ξανά την εξουσία το 2007, ευθυγραμμισμένος απόλυτα με την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στη χώρα. Παρόμοια ήταν και η ήττα των περονιστών στην Αργεντινή, αν και οι περονιστές ποτέ δε βάφτισαν τη διαχείρισή τους «σοσιαλισμό».

Οι τακτικοί αναγνώστες της «Κ» σίγουρα δεν αιφνιδιάστηκαν από τις εξελίξεις. Αλλωστε, η οριακή νίκη του διαδόχου του Τσάβες, Νικολάς Μαδούρο πριν από δυόμισι χρόνια (με μόλις 2% περισσότερες ψήφους από το δεξιό αντίπαλό του Ενρίκε Καπρίλες) είχε δείξει τα όρια αυτού του τύπου της διακυβέρνησης.

Πρόβλημα… «συνειδητοποίησης»!

Η φιλοτσαβική προπαγάνδα χρεώνει τις αλλεπάλληλες ήττες του τσαβισμού στην έλλειψη «υψηλής συνειδητοποίησης του λαού» που δεν αντέχει να υπομένει την έλλειψη λαδιού ή οδοντόπαστας, το διπλασιασμό της τιμής της μπίρας μέσα σ’ ένα μήνα ή τα περιστασιακά μπλακ-άουτ  (βλ. παλαιότερο άρθρο στο http://venezuelanalysis.com/analysis/8638). Αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο «σοσιαλισμός» δεν είναι τίποτε άλλο παρά... το μοίρασμα της φτώχειας. Από τη στιγμή που μειώθηκαν οι πεινασμένοι στη χώρα, οι υπόλοιποι θα πρέπει να κάτσουν στ’ αυγά τους και να αρκεστούν στα ψίχουλα που τους παρέχει ο «σοσιαλισμός».
Φυσικά τα ψίχουλα προορίζονταν μόνο για τις λαϊκές μάζες, γιατί για τους καπιταλιστές εξακολούθησε να υπάρχει άλλο καθεστώς. Καπιταλιστές στο σοσιαλισμό; Αυτή ήταν μία από τις μεγαλύτερες «ανακαλύψεις» του σοσιαλισμού του Τσάβες! Ο τελευταίος το μόνο που αρκέστηκε να κάνει ήταν να «εθνικοποιεί» εγκαταλελειμμένες ή χρεοκοπημένες επιχειρήσεις ή να αποζημιώνει πλήρως τους καπιταλιστές των οποίων «απαλλοτρίωσε» τα εργοστάσια.

Αντεργατικές μεθοδεύσεις

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρώτη εθνικοποίηση που έγινε από τη «μπολιβαριανή επανάσταση», έξι χρόνια μετά την εκλογή του Τσάβες. Στις 19 Γενάρη του 2005, ο Τσάβες υπογράφει το διάταγμα με αριθμό 3438, με το οποίο απαλλοτριώνει την εταιρία Venepal (μία από τις μεγαλύτερες χαρτοβιομηχανίες της χώρας), της οποίας η ιδιοκτησία περνά στο κράτος με «εργατική συνδιαχείριση». Εκ πρώτης όψεως αυτό φαινόταν σαν μια ποιοτική εξέλιξη της «μπολιβαριανής επανάστασης», σαν πέρασμα από τα λόγια στην πράξη. Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Η Venepal απαλλοτριώνεται αφότου οι καπιταλιστές έχουν κηρύξει δύο φορές πτώχευση. Την πρώτη φορά τον Ιούλη του 2003, αφήνοντας 600 εργάτες στο δρόμο, και τη δεύτερη ένα χρόνο μετά, το Σεπτέμβρη του 2004, αφού είχαν αθετήσει τη συμφωνία με το κράτος και είχαν αφήσει τους 400 εργάτες που είχαν επαναπροσληφθεί απλήρωτους! Τι συμφωνία είχαν κάνει με το κράτος; Εκεί να δείτε… σοσιαλισμό! Μετά από αγώνα 77 ημερών, οι εργάτες της Venepal είχαν αναγκαστεί  να συμφωνήσουν σε απολύσεις (της τάξης του 33%, δηλαδή να φύγει ο ένας στους τρεις), με αντάλλαγμα να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους χρωστούσαν (και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά τμηματικά), ενώ το κράτος δέχτηκε όχι μόνο να «ξεχάσει» τα 30 εκατ. δολάρια που του χρωστούσαν οι ιδιοκτήτες της Venepal (οι οποίοι, σημειωτέον, ήταν ακραιφνώς αντι-τσαβιστές και από τους πρώτους που είχαν βγει να πανηγυρίσουν υπέρ του αποτυχημένου πραξικοπήματος το 2002), αλλά και να τους παράσχει φτηνές πιστώσεις!

Ανοιχτή καταστολή

Θέλετε άλλο παράδειγμα εφαρμογής του… τσαβικού σοσιαλισμού; Πάρτε την Ternium Sidor, την τέταρτη μεγαλύτερη χαλυβουργία στη Λατινική Αμερική. Στις 14 Μάρτη του 2008, οι εργάτες της Sidor επιχείρησαν να κλείσουν την εθνική οδό, κατά τη διάρκεια απεργίας για αυξήσεις στους μισθούς και για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, που είχε καθυστερήσει 13 ολόκληρους μήνες. Απέναντί τους βρήκαν τα… «σοσιαλιστικά ΜΑΤ»! Η εθνοφρουρά μαζί με την αστυνομία τους τσάκισαν στο ξύλο, πνίγοντάς τους στα χημικά και πυροβολώντας ακόμη και με πλαστικές σφαίρες. Αποτέλεσμα; Δεκαπέντε εργάτες κατέληξαν στο νοσοκομείο και πάνω από 50 συνελήφθησαν (βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5380&cat_id=20&pos=2&issue_id=176).

Οι εργάτες τελικά πήραν αυξήσεις μόλις στα 2/3 της αρχικής διεκδίκησης του συνδικάτου τους, το οποίο αναγκάστηκε να μειώσει το αίτημά του δύο φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ηταν μια μερική νίκη, που αφορούσε όμως μόνο το 30% των εργατών της Sidor (από τους 13.600 εργάτες μόνο οι 4.000 ήταν μόνιμοι), ενώ από τους 9.600 συμβασιούχους εργάτες μόνο 800 έγιναν μέλη του συνδικάτου, σύμφωνα με τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, σε αντίθεση με τη διεκδίκηση του συνδικάτου να ενταχθούν στη συλλογική σύμβαση όλοι οι εργάτες (αναλυτικότερα βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=5269&cat_id=20).

Λίγο καιρό αργότερα, η Sidor εθνικοποιήθηκε. Και οι καπιταλιστές αποζημιώθηκαν πλήρως τέσσερα χρόνια αργότερα, παίρνοντας όλο το ποσό των 136,7 εκατ. δολαρίων που είχε συμφωνηθεί (βλ. http://www.eluniversal.com/economia/121010/venezuela-compensates-ternium-for-nationalization-of-sidor).

Η αστυνομική καταστολή δεν εφαρμόστηκε μόνο στην περίπτωση των εργατών της Sidor. Το Γενάρη του 2009, οι εργάτες του εργοστασίου της Μιτσουμπίσι ένιωσαν κι αυτοί το «χάδι» των «σοσιαλιστικών ΜΑΤ», όταν τόλμησαν να αντισταθούν στις απολύσεις 135 συμβασιούχων συναδέλφων τους (για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. http://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=3692&cat_id=20&pos=2&issue_id=142)!

Ακρίβεια

Το φιλολαϊκό προφίλ του Τσάβες, που βαφτίστηκε «σοσιαλιστικό», χτίστηκε πάνω στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι έδωσε λίγο παραπάνω «ψωμί στο λαό», μειώνοντας το ποσοστό φτώχειας που την εποχή πριν την προεδρία του (γύρω στο 1997-98) κινούνταν στα εξωφρενικά επίπεδα του 44% με 55%. Ο Τσάβες είχε αυτή τη δυνατότητα, γιατί ο εξαπλασιασμός των τιμών του πετρελαίου στα χρόνια της διακυβέρνησής του έφερε τεράστια έσοδα στα κρατικά ταμεία. Τα έσοδα υπερδιπλασιάστηκαν μέσα σε εφτά χρόνια (από 5.8% του ΑΕΠ το 1998 σε 15.9% το 2006). Η εμφάνιση της παγκόσμιας κρίσης έδωσε όμως τέλος σε αυτό το πλεονέκτημα. Οι τιμές του πετρελαίου καταβαραθρώθηκαν διεθνώς και τα κρατικά ταμεία έχασαν ένα εισόδημα με το οποίο η κυβέρνηση μπορούσε να ασκεί «κοινωνική» πολιτική στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Η ακρίβεια άρχισε να καλπάζει. Σύμφωνα με την ίδια την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της χώρας (INE), στους πίνακες του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) που δημοσιεύει στην ιστοσελίδα της, ο ΔΤΚ τον Γενάρη του 2014 είχε τετραπλασιαστεί σε σχέση με το 2007, ενώ τον Νοέμβρη του 2014 ήταν σχεδόν οκταπλάσιος! Ετσι, μόνο μέσα στο 2014 ο ΔΤΚ διπλασιάστηκε. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση σχεδίαζε να αυξήσει τον βασικό μισθό μόλις κατά 15%!
Στις 15 Οκτώβρη (δηλαδή ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές), ο Μαδούρο αύξησε το βασικό μισθό κατά 30%. Σύμφωνα με το φιλοτσαβικό πρακτορείο Venezuelanalysis (http://venezuelanalysis.com/news/11576), ήταν η τέταρτη αύξηση του βασικού μισθού μέσα στο 2015. Το πρακτορείο δε δίνει στοιχεία για το πόσο αυξήθηκε ο βασικός μισθός από τις αρχές του 2015. Αναφέρει όμως ότι η εκτίμηση του ίδιου του Μαδούρο για τον πληθωρισμό στη χώρα είναι ότι θα «τρέξει» σε επίπεδα του 80%, που είναι το μισό από αυτό που υπολογίζει το ΔΝΤ (159%). Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας δεν έχει δώσει στατιστικά στοιχεία για τον πληθωρισμό του 2015, με τα τελευταία να αναφέρονται στον Δεκέμβρη του 2014 που κατέγραψε πληθωρισμό της τάξης του 68.5% (http://venezuelanalysis.com/analysis/11739).

Και ελλείψεις

Ταυτόχρονα με την εκτίναξη των τιμών, εμφανίστηκαν και ελλείψεις προϊόντων στην αγορά. Οι ελλείψεις αφορούσαν είδη πρώτης ανάγκης, ακόμη και φάρμακα. Για παράδειγμα, σε μία παλαιότερη συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι Televen (http://www.eluniversal.com/nacional-y-politica/140821/venezuelan-pharmaceutical-federation-reports-lack-of-antihypertensive-), ο πρόεδρος της Φαρμακευτικής Ομοσπονδίας της Βενεζουέλας (FFV), Φρέντι Σεμπάγιος, έστειλε μήνυμα στον υπουργό Υγείας, Φρανσίσκο Αρμάδα, ότι δεν υπάρχουν αντιϋπερτασικά φάρμακα στη Βενεζουέλα. «Δεν είναι φανταστική πραγματικότητα. Το losartan potassium, το παραγόμενο φάρμακο που συνήθως αγοράζουν οι ασθενείς των πιο χαμηλών εισοδημάτων, δεν μπορεί να βρεθεί» στην αγορά της Βενεζουέλας είπε ο Ceballos, υποστηρίζοντας ότι ο φαρμακευτικός τομέας χρειάζεται περισσότερο ξένο συνάλλαγμα από αυτό που έχει ήδη δοθεί. Αντί των 1.4 δισ. δολαρίων απαιτούνται 5 δισ.!

Αποτέλεσμα των ελλείψεων ήταν να σχηματιστούν τεράστιες ουρές στα καταστήματα, που πλέον έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας. Οπως μας πληροφορεί το λατινοαμερικάνικο ειδησεογραφικό πρακτορείο Telesur, σε ανταπόκριση που αναδημοσιεύτηκε από το Venezuelanalysis μία μέρα πριν από τις εκλογές (http://venezuelanalysis.com/analysis/11747), για να προμηθευτούν οι καταναλωτές βασικά προϊόντα από τα σούπερ μάρκετ χρειάζεται να κάτσουν στις ουρές. Ορισμένες φορές η προσπάθεια αποδεικνύεται άκαρπη, αφού βρίσκουν «άδεια ράφια εκεί που κάποτε συνήθιζαν να βρίσκουν βασικά προϊόντα όπως αυγά, ρύζι, χαρτί τουαλέτας και πάνες». Η κυβερνητική προπαγάνδα, που αποδίδει αυτές τις ελλείψεις στον «οικονομικό πόλεμο από την αντιπολίτευση», δεν ήταν δυνατό να πείσει το λαό της Βενεζουέλας, μετά μάλιστα από 17 χρόνια «σοσιαλισμού»!

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Το ποιόν αυτού του «σοσιαλισμού» της κακιάς ώρας,  αποκαλύπτει άθελά του ένα παλαιότερο άρθρο του Venezouelanalysis με τίτλο: «Επανάσταση, αντεπανάσταση και οικονομικός πόλεμος στη Βενεζουέλα» (http://venezuelanalysis.com/analysis/11171). Το φιλοτσαβικό πρακτορείο αναγκάζεται να ομολογήσει τα εξής αποκαλυπτικά:  «Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Καπρίλες λέει σίγουρα σωστά ότι το τωρινό οικονομικό μοντέλο δεν είναι σταθερό, όμως ποιο είναι αυτό το μοντέλο; Ενώ υπάρχει αρκετά μεγάλη κρατική παρέμβαση στην οικονομία και σημαντικές κοινωνικές επενδύσεις μέσω των αποστολών του τσαβισμού, η Βενεζουέλα εξακολουθεί να είναι μια καπιταλιστική χώρα και οι εισαγωγές και διανομές τροφίμων βρίσκονται κυρίως σε ιδιωτικά χέρια, παρά τον αυξανόμενο αριθμό των κοπερατίβων και των σοσιαλιστικών ή μικτών εταιριών» (οι εμφάσεις δικές μας).

Στο άρθρο αναφέρεται ότι είναι οι καπιταλιστές που ελέγχουν την εισαγωγή, παραγωγή και διακίνηση τροφίμων και άλλων προϊόντων και κερδοσκοπούν  ασύστολα, αγοράζοντας επιδοτούμενα προϊόντα διατροφής για να τα πουλήσουν σε υψηλότερες τιμές στην εγχώρια αγορά. Ποιος όμως ήταν αυτός που τους επέτρεψε να κάνουν κάτι τέτοιο; Πώς είναι δυνατόν, μετά από 17 χρόνια «σοσιαλισμού», οι καπιταλιστές να εξακολουθούν να έχουν καθοριστική θέση στην παραγωγή;

Δεν ήταν επομένως περίεργο που κατόρθωσε να κερδίσει η αντιπολίτευση με τον περίεργο τίτλο «Στρογγυλό Τραπέζι της Δημοκρατικής Ενότητας» - MUD (Μesa de la Unidad Democratica), που αποτελείται από 29 αντιπολιτευόμενα δεξιά κόμματα. Κέρδισε, μάλιστα, με διευρυμένη πλειοψηφία, αφού κατόρθωσε να καταλάβει τις 112 από τις 167 έδρες της νέας βουλής. Εχοντας τα 2/3 των εδρών του νέου κοινοβουλίου αποκτά διευρυμένες εξουσίες, όπως να διορίσει δικούς της ανθρώπους σε σημαντικά αξιώματα (π.χ. Ανώτατο Δικαστήριο), να μπορεί να προκηρύσσει δημοψηφίσματα κτλ.

Ο Μαδούρο έσπευσε να αναγνωρίσει την ήττα του, υποστηρίζοντας ότι η «επανάσταση» περνάει σε άλλη φάση, και υποσχέθηκε ότι θα «αντισταθεί». Η «αντίστασή» του όμως θα είναι μια μάχη για την εξουσία μακριά από τα λαϊκά συμφέροντα που θα συνεχίσουν να πλήττονται, καθώς τα οικονομικά προβλήματα δεν πρόκειται να τα λύσει ούτε η δεξιά αντιπολίτευση που θα σκύψει περισσότερο τη μέση απέναντι στους ιμπεριαλιστές πάτρωνες και τα αρπακτικά τους.   




Απο: eksegersi.gr