Η τιμωρία των φτωχών

Ασφαλώς, η έλευση της νέας χρονιάς συμπίπτει με τις πιο δύσκολες στιγμές των τελευταίων δεκαετιών για τους Ελληνες, που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα σκληρά, ακραία μέτρα της κυβέρνησης του μνημονίου, αλλά και για τη χώρα, που βρίσκεται ακόμη αντιμέτωπη με τον κίνδυνο μιας πιθανής χρεοκοπίας ή επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους, το οποίο, αντί να
μειώνεται, εμφανίζει αύξηση.
Δύο ειδήσεις της εβδομάδας που πέρασε και αφορούν στην έκταση της φοροδιαφυγής και τις νέες αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα, αφενός, επιβεβαιώνουν ότι η βελτίωση των οικονομικών δεικτών είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, ιδίως όταν η διαχείρισή της γίνεται σε λάθος βάση, και, αφετέρου, εμπεδώνουν το αίσθημα κοινωνικής αδικίας στη συνείδηση των πολιτών. Οταν δύο στους τρεις πολίτες δηλώνουν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο και δεν πληρώνουν φόρο, αυτό κάνει το υπόλοιπο ένα τρίτο των φορολογουμένων, που καλούνται να αναλάβουν περισσότερα φορολογικά βάρη, να αισθάνονται κορόιδα επειδή η εφορία μεταφέρει στις δικές τους πλάτες αυξημένα φορολογικά βάρη. Και, φυσικά, ζημιωμένο βγαίνει και το κράτος, όταν το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του από το φόρο εισοδήματος προέρχεται από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Το απίστευτο είναι ότι τα φτωχά νοικοκυριά των οποίων περικόπτονται τα εισοδήματά τους, αλλά καλούνται να πληρώνουν παραπάνω φόρους και δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, τιμωρούνται κιόλας, όταν αναγκάζονται να κάνουν οικονομία π.χ. στην κατανάλωση του ηλεκτρικού ρεύματος. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη σχετική απόφαση, επιδοτείται η υψηλή κατανάλωση για τους λίγους έχοντες που θα έχουν φθηνότερο ρεύμα, ενώ ακριβαίνουν τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος για τους πολλούς μη έχοντες που κάνουν χαμηλή κατανάλωση και αδυνατούν να πληρώσουν τις αυξήσεις που επιβλήθηκαν. Κι αυτά στο όνομα της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και της δήθεν άρσης των στρεβλώσεων των τιμολογίων της ΔΕΗ, η οποία χάνει 37 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 20 εκατ. ευρώ «δωρίζονται» σε λίγους πλούσιους.
Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι αυτή η, σοσιαλιστική λεγόμενη, κυβέρνηση προσέφυγε στο μηχανισμό της τρόικας και λαμβάνει μέτρα σκληρότερα ακόμη και από αυτά που προβλέπονται στο περιώνυμο μνημόνιο, αλλά ότι τα μέτρα αυτά είναι άνισα και κοινωνικά άδικα. Οταν οι αυξήσεις σε φόρους και τιμολόγια επιβαρύνουν συνήθως τα ασθενέστερα εισοδηματικά στρώματα, ενώ, αντίστοιχα, οι μειώσεις ή απαλλαγές ελαφρύνουν περισσότερο τους έχοντες και κατέχοντες, είναι προφανές ποιους εξυπηρετούν και ποιους πλήττουν κάθε φορά οι κυβερνητικές αποφάσεις.
Το λογικό και απλό ερώτημα, γιατί δηλαδή δεν επιλέγει την ευθεία οδό της δίκαιης κατανομής των φορολογικών, και άλλων, βαρών, που άλλωστε θα απέφερε και περισσότερα έσοδα για τα δημόσια ταμεία, θα πρέπει να απαντηθεί από την ίδια την κυβέρνηση. Οπως και το γιατί επιλέγει να αποκομίσει λιγότερα με την αφαίμαξη μισθωτών, συνταξιούχων και μικρών επιχειρήσεων και να απεμπολήσει περισσότερα με τη διαγραφή χρεών μεγαλοοφειλετών ύψους πολλών δισ.
Αντε,

Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά σε όλους.