Η πρώτη μου φορά...

Εκείνος που δεν υπακούει στον εαυτό του κυβερνάται από άλλους

Μου ζητήθηκε από έναν φίλο μου να γράψω οτιδήποτε σε αυτό εδώ το blog.

Ο λόγος που θα το κάνω είναι για το πύρινο βλέμμα αυτού ανθρώπου. Ένα βλέμμα που μου υπενθύμισε ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν ως "hobby" την προσπάθεια της "αλλαγής των πραγμάτων"  και την φυσική ανοσία σε όλους τους ψυχολογικούς ιούς που μας μεταδίδουν καθημερινά.
Κάποιος είχε πει (γνωρίζω ποιος είναι αλλά γενικά πάντα αποφεύγω να αναφέρομαι στο ποιος) ότι εκείνος που δεν υπακούει στον εαυτό του κυβερνάται από άλλους. Ποιος το κάνει αυτό όμως; Οι περισσότεροι από μας ζούμε είτε στο παρελθόν (όταν ήμουν φοιτητής, όταν πήγαινα σχολείο...), είτε στο μέλλον (όταν θα βρω καλύτερη δουλειά, όταν θα βρω καλύτερο σπίτι...),κ.ο.κ.

Η πηγή της αδικίας

Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι βρισκόμαστε να παίζουμε το παιχνίδι αυτών των λίγων ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι και υπαίτιοι για την καθημερινότητα μας. Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να προκαλούν και να αναδύουν ένστικτα ώστε να τα εκμεταλλεύονται όπως θέλουν. Έτσι δημιουργούν την πηγή της αδικίας, η οποία ξεδιψάει με την οργή και τον θυμό των ανθρώπων. Μια οργή που μεταφέρεται σε πορείες, σε βια, σε οργανώσεις περίεργες κτλ. Και έτσι λοιπόν αποκτά οντότητα και βιωσιμότητα ένα τέτοιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα σαν αυτό στο οποίο ζούμε.

Έτσι λοιπόν ξεκινάει και το ντόμινο της αιτίας και του λόγου. Οι λίγοι ευσυνείδητοι θα βγουν στους δρόμους και χωρίς να είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, προκαλούνται μικρά επεισόδια, τα οποία παίρνει ο Χ μεγαλοδημοσιογράφος, τα μετατρέπει όπως πρέπει και η συνέχεια είναι γνωστή... Να σου δηλαδή μετά από λίγες μέρες ο υπουργός δημόσιας τάξης και επικαλούμενος τα "ντράβαλα" πασάρει έναν νόμο και, το κυριότερο όλων, την υπογραφή του σε υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς,  με σύμφωνη την κοινή γνώμη που σε ελάχιστες μέρες έφτασε, λέει, σε ένα αδιέξοδο η κατάσταση και κάτι πρέπει να γίνει.

Πιστεύω ότι όλα γίνονται μόνο για το χρήμα και αυτό είναι η αιτία όλων. Τελικά δεν νομίζω ότι κάποιοι θέλουν να ελέγχουν τον κόσμο για προσωπική τους φιλοδοξία, ή για να καταστρέψουν ολόκληρα έθνη ή από αυτά τα μυστήρια που λένε κάτι Λιακόπουλοι, Βελόπουλοι κτλ.

Και τι κάνουμε τώρα; Τον εχθρό τον νικάς γνωρίζοντας τον. Ο μονός φόβος τους είναι μην ξυπνήσεις μια μέρα και πάψεις να βρίσκεις λόγο να καταναλώνεις την ψεύτικη πραμάτεία τους. Αυτοί φοβούνται δυο, για αυτούς, ξένες καταστάσεις. Την απλή γνώση και την εκμετάλλευση της ειρήνης. Μόνο ένας πιστεύω κατόρθωσε, όσο ήταν δυνατόν, να το επιτύχει και αυτός ήταν ο Γκάντι που όλοι μας παραμερίζουμε από τη μνήμη μας θάβοντάς τον κάτω από υπερήφανες ιστορικές αυτοκρατορίες που το μόνο που γνώριζαν ήταν οι σφαγές και η υποδούλωση. Ο Γκάντι, απλά σκεπτόμενος, κατάλαβε ότι επί ίσοις όροι δεν έχει ελπίδες (οι Άγγλοι θα τους έκαναν κονσέρβες σε 10 λεπτά) άρα έπρεπε να βρει μια πρωτότυπη αντίδραση. Ανακάλυψε τον φόβο που δημιουργεί η ειρήνη σε αυτά τα στρατιωτικοποιημένα μυαλά και τους αιφνιδίασε. Και κάποτε υπό την σκεπή του ενός μαζεύτηκαν εκατομμύρια έτοιμοι απλά να γυρίσουν την πλάτη τους και να αδιαφορήσουν για απειλές που μύριζαν μπαρούτι.

Αυτό πιστεύω ότι είναι το καλύτερο που έχουμε σήμερα να κάνουμε. Προσεγγίζουμε, αφού πρώτα καταλάβουμε ποιος είναι, τον πραγματικό εχθρό (ο οποίος πιστεύω ότι είμαστε εμείς τελικά. Εμείς τους επιτρέπουμε να υπάρχουν και εμείς μπορούμε να τους το απαγορέψουμε) και μετά τον αντιμετωπίζουμε απλά. Γιατί τελικά στα μεγάλα προβλήματα κρύβεται πάντα η πιο απλή λύση (η ιστορία είναι γεμάτη από αυτές).

Επειδή είναι η πρώτη μου φορά που τολμώ να εκφράσω με αυτόν τον τρόπο τις ιδέες μου και επειδή είναι σε εμβρυακό στάδιο ο γραπτός μου λόγος απλά να με συμπαθάτε.
 

Απο:Cameraman